ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 229

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าตนเองหมดสติไปนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ข้างหู นางถึงได้ฟื้นขึ้นมา

ตรงหน้ามืดสนิท นางทำได้เพียงมองผ่านช่องว่างระหว่างรั้วกั้น ไปเห็นตะเกียงน้ำมันที่แขวนอยู่บนเสาไกล ๆ

กระทั่งปรับสายตาได้แล้ว หลิงอวี๋ก็เห็นจางเสี่ยวเยี่ยนนั่งคุดคู้อยู่ตรงมุม ชุดของนางขาดรุ่งริ่ง เผยให้เห็นผิวหนังไปมาก

หัวใจของหลิงอวี๋บีบแน่น หรือว่าจางเสี่ยวเยี่ยนจะถูกทำให้เป็นมลทินแล้ว?

เด็กหญิงผู้นี้ดูแล้วเพิ่งจะอายุเพียงสิบสี่ปี ในยุคปัจจุบันนางยังเรียนอยู่เลยนะ!

หลิงอวี๋ขยับ ทันทีที่ขยับทั้งร่างกายก็เจ็บไปหมด นางเห็นว่าจางเสี่ยวเยี่ยนจมอยู่กับความเศร้าโศก ไม่สนใจตัวเอง ก็รีบเข้าไปในมิติ

นางเร่งจัดการกับบาดแผลของตนเอง ไม่สนใจรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย แล้วกินช็อกโกแลตไปสองสามชิ้นและดื่มน้ำกลูโคสสองขวด

หลิงอวี๋หาของสองสามอย่างมาป้องกันตัวแล้วออกจากมิติ

ทันทีที่ออกมา หลิงอวี๋ก็ตกใจ เห็นจางเสี่ยวเยี่ยนถอดเข็มขัดออก แล้วเอาเข็มขัดผูกไว้กับรั้วและกำลังสอดคอของนางเข้าไป

“เสี่ยวเยี่ยน… นี่เจ้าจะทำกระไร!”

หลิงอวี๋รีบปีนขึ้นไปกอดนางเอาไว้

จางเสี่ยวเยี่ยนดิ้นรนไปพลางร้องไห้ไปด้วย “ให้ข้าตายเถิด… เจ้าอย่าห้ามข้าเลย ให้ข้าตาย!”

“วันเช่นนี้ข้าทนไปทั้งวันมิไหวแล้ว… ฮือ ๆ …”

“เสี่ยวเยี่ยน เจ้ายอมตายเช่นนี้รึ?”

หลิงอวี๋เห็นว่าผิวที่เผยออกมาเต็มไปด้วยร่องรอยการถูกย่ำยี นางก็ทั้งทุกข์ทั้งโกรธ

ไอ้พวกเดรัจฉานเหล่านี้!

จางเสี่ยวเยี่ยนยังเป็นเด็กอยู่เลย!

เหตุใดจึงทำร้ายนางได้ถึงเพียงนี้!

“เสี่ยวเยี่ยน หากเป็นข้า แม้ว่าจะตายไป ข้าก็จะไม่มีทางปล่อยให้คนพวกนั้นมีชีวิตอยู่!”

หลิงอวี๋รู้ว่าควรพูดทฤษฏีอะไร แต่เวลานี้จางเสี่ยวเยี่ยนไม่ฟังอะไรแล้ว จึงเอ่ย

“ฆ่าหนึ่งคนก็พอ แต่ฆ่าสองคนก็ยิ่งดี! พวกเขาไม่ให้พวกเรามีชีวิตที่ดี พวกเราก็จะไม่ให้พวกเขามีชีวิตอยู่ เช่นกัน! ก่อนตายก็ต้องลากกันไปตายด้วยกันทั้งหมด!”

“หากเจ้าตายไปเช่นนี้ พวกเขาไม่เจ็บแม้แต่น้อย ทั้งยังกินดีอยู่ดี เจ้ายอมรึ?”

จางเสี่ยวเยี่ยนกำลังร้องไห้คร่ำครวญ แต่เห็นได้ชัดว่าหลิงอวี๋พูดเข้าเค้า นางก็หยุดดิ้นรนแล้ว