ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 25

“ท่านอ๋องชี้แนะด้วย! เงินเดือนของบ่าว พระชายาค้างมาหลายเดือนแล้ว! บ่าวจะมีเงินที่ไหนไปซื้อหยกแขวนเพคะ!”

หลิงผิงฉวยโอกาสนี้ ร้องไห้คร่ำครวญออกมา “ท่านอ๋อง นี่เป็นของพระชายาจริง ๆ เพคะ! แม่นมลี่ปกป้องพระชายา แน่นอนว่าต้องช่วยพระชายาพูด!”

“บ่าวรู้ว่าหยกแขวนนี้เป็นของพระชายา นั่นก็เป็นเพราะว่าพระชายาหยิบมันออกมาเล่นอยู่บ่อยครั้ง บ่าวเห็น!”

“หากท่านอ๋องมิทรงเชื่อแล้ว ก็สามารถถามหลิงหลานได้ นางเองก็เคยเห็น!”

หลิงหลานได้ยินคำนี้เข้า ก็รู้ว่าถึงเวลาที่ตนต้องออกมาแล้ว

นางแสร้งทำเป็นขลาดกลัว ก้าวเดินมาเบื้องหน้า มองไปยังหลิงอวี๋อย่างหวาดกลัว ก่อนจะทำท่าทีเอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มใจ

“กราบบังคมทูลท่านอ๋อง นี่เป็นของพระชายาจริง ๆ เพคะ บ่าวเองก็เคยพบนางเล่นมันมาก่อน! บ่าวมิกล้าปด!”

“ดี! แต่ละคนต่างจงรักภักดีกันจริง ๆ !”

หลิงอวี๋ตบมือ นางเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “เจ้านายถูกทุบตี พวกเจ้าสองคนก็แทบจะทนรอมิได้ที่จะพุ่งไปหาผู้อื่น!”

“เจ้านายถูกใส่ร้าย พวกเจ้าแทบจะทนรอมิไหวที่จะใส่ร้าย!”

“เฮ่อ แม่เลี้ยงของข้าช่างเลือกคนที่ภักดีให้กับข้า ช่างซื่อสัตย์จริง ๆ !”

หลิงอวี๋ที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาอีกด้านหนึ่งเพื่อคิดหาวิธีตอบโต้นั้น ก็คิดขึ้นมาได้ว่าหลิงผิงและหลิงหลานนั้นล้วนแต่เป็นคนที่แม่เลี้ยงหวางซือเลือกให้ตนเอง

จากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ ที่ร่างกายนี้ถูกพิษเข้า เป็นพิษเรื้อรัง จะต้องเป็นคนข้างกายตนเท่านั้นที่วางยา!

ตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าใครที่วางยาตนเอง!

แม่นมลี่จงรักภักดีต่อหลิงอวี๋อย่างมากราวกับแม่ลูก นางไม่มีทางวางยาตนเป็นแน่!

หลิงซินเป็นเพียงแค่เด็กที่ยังไม่เติบโต ลักษณะนิสัยเขินอาย ขลาดกลัว!

นางคงจะมิกล้าที่จะวางยาตน!

เช่นนั้นก็อาจจะเป็นหนึ่งในหลิงผิง หรือหลิงหลาน

ในตอนที่หลิงอวี๋เอ่ยคำว่าแม่เลี้ยงออกมาสองคำนั้น ก็จับจ้องไปยังท่าทีของหลิงผิงและหลิงหลาน

หลิงผิงมีท่าทีราวกับไม่แยแส แต่หลิงหลานกลับหลบหนีออกจากสายตาอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น หลิงอวี๋ก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว ในใจของหลิงหลานจะต้องมีอะไรบางอย่าง!

ทว่ายามนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาตามหาว่าใครเป็นคนวางยาตนเอง หลิงอวี๋ยังไม่รู้แรงจูงใจของหลิงหลาน จึงวางเรื่องนี้เอาไว้ชั่วคราว

“พระชายา… ถึงยามนี้แล้ว ท่านยังจะโกหกท่านอ๋องอีกหรือ?”