ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 27

ชิวเหวินซวงที่ฟังอยู่ด้านข้างคอยสังเกตท่าทีของเซียวหลินเทียน

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของเซียวหลินเทียน

ชิวเหวินซวงก็สังหรณ์ใจได้ว่าไม่ดีแล้ว!

นางมองไปยังหลิงอวี๋ด้วยความตื่นตกใจ!

หญิงผู้นี้เปลี่ยนแปลงมากเกินไป!

ก่อนหน้านั้นหลิงอวี๋จะมีคารมคมคายดีอย่างนี้ได้อย่างไรกัน!

ชิวเหวินซวงอาศัยที่เซียวหลินเทียนมิได้สังเกตเห็นตน รีบขยิบตาให้กับหลิงหลานและหลิงผิง

หลิงผิงถูกคำพูดของหลิงอวี๋ที่ให้ตื่นตะลึงเข้า!

นางติดตามหลิงอวี๋มานานถึงเพียงนี้ มิเคยพบว่าหลิงอวี๋จะสามารถเอ่ยออกมาเช่นนี้ได้!

นางไม่รู้เลยว่าจะต้องหักล้างหลิงอวี๋กลับจากที่ใด!

หลิงหลานสามารถอดกลั้นได้มากกว่าหลิงผิง นางฟังไป พลางทั้งคิดวิธีตอบโต้กลับ

เมื่อเห็นว่าเซียวหลินเทียนกำลังจะล่าถอยไป ในใจของหลิงหลานก็เคลื่อนไหวขึ้นมา นึกออกแล้ว!

หลิงหลานแสร้งหวาดกลัวเอ่ยออกมา “พระชายา ทำไมท่านถึงได้พูดจาได้เก่งกาจ พวกเราฝีปากไม่ดีสู้ท่านไม่ได้!”

“ทว่าความจริงอย่างไรเสียก็คือความจริง! ต่อให้ท่านจะเอ่ยออกมาได้น่าฟังเพียงใด ก็มิอาจปิดบังความจริงที่ท่านทรยศท่านอ๋องไปได้!”

“ท่านอ๋อง… พวกบ่าววันนี้ต่อให้จะต้องออกไป!”

“เพื่อไม่ให้นางหลอกลวงท่านอ๋องต่อไป!”

“วันนี้ต่อให้จะมีคนบอกว่าบ่าวทรยศเจ้านาย บ่าวก็จะแบกรับชื่อนี้เอาไว้เพคะ!”

หลิงหลานชี้ไปยังหลิงอวี๋ด้วยความกรุ่นโกรธ ร้องตะโกนออกมา “ท่านอ๋อง พระชายานางออกจากตำหนักไปบ่อย ๆ บอกว่าไปซื้อของให้กับท่าน แต่ว่าความเป็นจริงแล้ว นางลอบออกไปนัดพบชายอื่นเพคะ!”

“ท่านอ๋อง พระชายาบอกว่าท่านแต่งงานมาสี่ปีแล้ว ก็ยังไม่ยอมแตะต้องนาง!”

“มาตอนนี้สองขาของท่านพิการไปแล้ว… นางบอกว่าท่านเป็นเพียงแค่เศษสวะ เรื่องนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่...”

เมื่อหลิงหลานเอ่ยออกมาถึงตรงนี้ ก็ปิดใบหน้าไปด้วยความเขินอาย เขินอายจนลดเสียงเอ่ยต่ำ “คำพูดเหล่านั้นที่พระชายาเอ่ยออกมาช่างมิน่าฟัง… บ่าวก็จะไม่เอ่ยให้ละเอียดแล้ว!”

“บ่าวกล้าสาบานว่าที่บ่าวเอ่ยออกมานั้นทั้งหมดเป็นความจริงเพคะ!”

เอ่อ...

หลิงอวี๋ถูกคำพูดเหล่านั้นของหลิงหลานทำให้ตะลึงค้าง!

นางรับใช้คนนี้เก่งกาจกว่าหลิงผิงมาก!

เพียงแค่เปิดปากก็ทิ่มแทงลงมาอย่างสาหัส!

หลิงอวี๋หันมองไปยังเซียวหลินเทียนอย่างไม่รู้ตัว

ก็พบว่าใบหน้าของเซียวหลินเทียนแดงก่ำขึ้นมาด้วยความโกรธในทันที สายตาลุกโชนไปด้วยความโกรธเกรี้ยว!

ในใจของหลิงอวี๋จมดิ่งลง!

คำพูดของหลิงหลานส่งผลเสียร้ายแรงมากเกินไป ช่างฆ่าทำลายความภาคภูมิใจในตนเองที่มีของเซียวหลินเทียนในฐานะชายหนุ่มได้!

เริ่มจากบอกว่าสองขาของเขาพิการ!

ตามมาด้วยเรื่องนั้นคงจะทำมิได้!

หากว่าลองถาม ชายหนุ่มสักคนจะต้องใจกว้างเพียงใด ถึงจะทนรับความอัปยศเช่นนี้ได้!

ดวงดาวนับไม่ถ้วน ผสานเข้ากับใบหน้าไร้อารมณ์ของเซียวหลินเทียนสั่นไหวอยู่ตรงเบื้องหน้า...

เพราะว่าขาดอากาศหายใจ หน้าอกจึงปวดแสบปวดร้อนอย่างรุนแรง

หลิงอวี๋รู้สึกสติเลื่อนลอย

ภายในหนึ่งวัน ตนเองวนเวียนอยู่ใกล้กับความตายแล้วกี่ครั้ง?

หรือว่าครั้งนี้จะหลบหนีไม่พ้นแล้วจริง ๆ !

จะต้องตายในน้ำมือของสุนัขบ้าตัวนี้แล้วหรือ?

หลิงอวี๋ไม่ยินยอม!

“ท่านแม่… ท่านปล่อยท่านแม่นะ...”

เสี่ยวเมาที่หลบแอบดูอยู่ในห้อง เมื่อเห็นฉากนี้เข้า ก็ไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตนพลันรีบวิ่งออกมา

เสียงร้องไห้แทบขาดใจของเขาฟังดูใกล้ไกล!

หลิงอวี๋ที่ได้ยินก็ปวดใจอย่างมาก!

เสี่ยวเมาที่ใส่ใจตนเอง น่าสงสารแม้แต่ชื่อก็ยังไม่มี!

นางจะตายแล้วหรือ ต่อไปก็จะไม่มีใครปกป้องเขาแล้ว?

ก่อนหน้านั้นหลิงอวี๋ยังคิดที่จะเลี้ยงดูให้เสี่ยวเมากลายเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในยุคนี้!

นางสาบานเอาไว้ว่า ต่อไปจะต้องดูแลปกป้องเสี่ยวเมา มิให้ใครมารังแกเขาได้!

ไม่นะ… ไม่ควรจะมีจุดจบเช่นนี้!