ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 30

หลิงอวี๋ไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น นางมาที่ใดกัน?

นางหันไปมองรอบ ๆ ก็มองเห็นสมุนไพรหลายชนิดที่เติบโตในหมู่วัชพืช ด้านบนนั้นยังมีดอกไม้เล็ก ๆ สีม่วงอยู่สองสามดอก

สมุนไพรเหล่านั้นดูคุ้นตา…

หลิงอวี๋ปีนขึ้นไปอย่างยากลำบาก

ไม่ผิดแน่ เป็นที่แห่งนั้นที่นางและปู่ไปขุดค้นหญ้าวานรมาจากทางตอนใต้!

ว่ากันว่า ลิงจะได้รับบาดเจ็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็จะนำสมุนไพรชนิดนี้คาบเอาไว้ในปาก สามารถเสริมสร้างกระดูก สร้างเส้นเอ็น และผิวหนัง

น่าเสียดายที่ในตอนนั้นพวกเขาขุดมาเพียงแค่ไม่กี่ต้นเท่านั้น

เมื่อกลับมา คุณปู่เป็นเพราะว่าเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง บาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตไปทันที

รอจนเมื่อหลิงอวี๋ฟื้นคืนจากความเจ็บปวด ก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว หญ้าวานรนั่นและกระเป๋าเดินทางหายไปเพราะอุบัติเหตุ…

ไม่คิดเลยว่าจะยังพบเห็นได้ที่นี่

ฟ้าไม่ได้ลืมข้า!

หลิงอวี๋ไม่สนใจอะไรมากนัก ดึงหญ้าวานรออกมาสองต้น ขยี้มันแล้วยัดใส่ปาก

หวังว่าหญ้าวานรจะมีผลชุบชีวิตขึ้นมาจริง ๆ !

หลิงอวี๋เคี้ยวหญ้าวานรที่ทั้งขมและฝาด ก่อนจะผล็อยหลับไป

และไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าไหร่…

“ท่านแม่…”

มือเล็กร้อนคู่หนึ่งลูบลงบนใบหน้าของหลิงอวี๋ นางยังไม่ลืมตาขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเสี่ยวเมา

“ท่านแม่ ท่านจะทิ้งเสี่ยวเมาแล้วจริง ๆ หรือ? เป็นเพราะว่าเสี่ยวเมาทำให้ท่านโกรธอย่างนั้นหรือ?”

“ท่านแม่ ท่านอย่าหลับ… ท่านหลับไป ก็จะฟื้นขึ้นมามิได้!”

“ท่านแม่! ต่อไปเสี่ยวเมาจะต้องหาเงินให้ท่านเยอะ ๆ ให้ท่านอยากซื้ออะไรก็ได้ซื้อ ท่านอย่าทิ้งเสี่ยวเมาไป… ฮือฮือ…”

“เสี่ยวเมาเกลียดพวกเขา พวกเขาทุบตีท่านแม่ เตะเสี่ยวเมา… รอเมื่อเสี่ยวเมาเติบโตขึ้น จะต้องเรียนวรยุทธ ไม่มีทางให้ใครมารังแกท่านอีก… ฮือ… ฮือ…”

หลิงอวี๋ฟังเสียงอู้อี้ของเขาที่เอ่ยออกมาพลางทั้งกระแอมไอ

หัวใจของหลิงอวี๋ก็เจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาจากหางตาอย่างควบคุมมิได้

เสี่ยวเมาคนนี้ ทำไมถึงได้ทั้งน่ารักและน่าสงสารถึงเพียงนี้!

เฮยจื่อเป็นเพียงบุตรบุญธรรมของเซียวหลินเทียน เขาได้รับบาดเจ็บ เซียวหลินเทียนเชิญท่านหมอที่ดีที่สุดมาให้เขา

เป็นเพราะว่าท่านหมอไม่อาจช่วยเฮยจื่อได้ เซียวหลินเทียนถึงขั้นทุบตีหมอจนตายไปสองคน!

ทว่าเสี่ยวเมาเป็นลูกแท้ ๆ ของเซียวหลินเทียนเชียวนะ!

เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บ แม้แต่หมอสักคน เซียวหลินเทียนยังไม่เชิญมาให้!

เซียวหลินเทียนไม่คิดเลยอย่างนั้นหรือ เสี่ยวเมาตัวเล็กถึงเพียงนี้ ได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่มีหมอมารักษา เขาจะตายไปหรือไม่?

นางรีบกลั่นน้ำหญ้าวานร ก่อนจะถูกเสี่ยวเมาเรียกให้ตื่นขึ้นมา

“สิบ…”

เสี่ยวเมาลืมตาขึ้น ก็พบหลิงอวี๋มองตนเองด้วยรอยยิ้ม

“ท่านแม่ ท่านฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ ! เสี่ยวเมาดีใจจริง ๆ!”

เขาลืมตากว้างจ้องเขม็งไปยังหลิงอวี๋ อย่างกลัวว่าตนเองจะกำลังฝันไป!

“เด็กน้อย… อย่าได้กลัว แม่จะอยู่กับเจ้าตลอดไป…”

หลิงอวี๋คิดถึงเรื่องที่เสี่ยวเมาปกป้องตนครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาก็รื้นขึ้นมา บีบลงไปบนจมูกของเขา กลับพบว่ามันร้อนยิ่งนัก เสี่ยวเมามีไข้อีกแล้ว!

หลิงอวี๋นึกถึงก่อนที่ตนจะสลบไปนั้นได้รับความเจ็บปวดตรงทรวงอก สีหน้าก็ดูเคร่งขรึมลง ลุกขึ้นมารีบตรวจอาการให้เขา

ไม่ผิดจากที่คิดจริง ๆ กระดูกซี่โครงของเสี่ยวเมาหักอีกแล้ว

จะต้องเป็นชิวเหวินซวงที่ลงมือ!

หลิงอวี๋ดามกระดูกให้เสี่ยวเมาเสร็จแล้ว หากว่าไม่กระทบกับแรงจากภายนอกมากนัก กระดูกก็จะไม่หักอีกครั้ง

หลิงอวี๋เร่งรีบ เด็กตัวน้อย ๆ เช่นนี้ พวกเขากลับปล่อยให้ทนทุกข์ทรมานครั้งแล้วครั้งเล่า!

ชิวเฮ่า ชิวเหวินซวง… ความแค้นที่เกิดขึ้นในวันนี้ของพวกเราคงไม่อาจจะคลี่คลายลงได้แล้ว!

พวกเจ้าเตะข้า ตีข้า ดูหมิ่นข้า ฆ่าข้า แล้วยังรังแกลูกชายข้า หากว่าข้าหลิงอวี๋ปล่อยพวกเจ้าไป ข้าก็คงไม่คู่ควรจะเป็นคนแล้ว!