ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 31

หลิงอวี๋ทำการรักษาซ่อมแซมตรงส่วนกระดูกซี่โครงให้เสี่ยวเมาอีกครั้ง นี่เป็นเพียงแค่การแก้ไขเท่านั้น นางจึงไม่ได้ใช้ยาชากับเสี่ยวเมา

เสี่ยวเมาก็ทนเจ็บให้หลิงอวี๋รักษาให้อย่างว่าง่าย

เขาไม่มีการร้องใด ๆ ทำเพียงแค่กัดฟันทนไป ปล่อยให้เหงื่อเย็น ๆ หยดลงมา

หลิวอวี๋เห็นแล้วก็ปวดใจ แต่ก็แอบชื่นชมอยู่ด้วย

เด็กผู้นี้ ยังเด็กแค่นี้ก็สามารถอดทนได้ถึงเพียงนี้ เติบโตไปจะต้องเป็นผู้ชายที่มีอนาคตที่ดีแน่นอน!

“ถ้าหากเจ็บมาก เจ้าก็ร้องออกมาเถอะ แม่ไม่หัวเราะเยาะเจ้าหรอก!” นางพูดปลอบใจ

“ข้าไม่เจ็บขอรับ!”

เสี่ยวเมาพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ท่านแม่ต่างหากที่เจ็บ พวกเขาหวดแส้ใส่ท่านแม่ตั้งห้าสิบแซ่! ท่านแม่ไม่ร้องเลยสักแอะ! เสี่ยวเมาก็จะไม่ร้องเช่นกัน! ”

“เสี่ยวเมาอยากเป็นผู้ใหญ่ที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยว ท่านลุงปี้บอกว่า ผู้ใหญ่ที่จิตใจเด็ดเดี่ยว เมื่อได้รับบาดเจ็บจะไม่มีทางร้องไห้!”

หลิงอวี๋หัวเราะ เจ้าเด็กนี่ ช่างเข้มแข็งนัก!

ผู้ชายเฮงซวยอย่างเซียวหลินเทียนผู้นั้น มีลูกชายเช่นนี้ไม่รู้สึกรู้จักภูมิใจ แถมยังไปใจดำสงสัยเขาอีก!

ไม่ช้าก็เร็วคนเลวอย่างเซียวหลินเทียนก็จะต้องเสียใจ!

ว่าแต่ท่านลุงปี้นี่คือใครกัน?

หลิงอวี๋เพิ่งจะสงสัย ในความทรงจำก็ปรากฏรูปร่างหน้าตาของปี้ไห่เฟิงขึ้นมา

ปี้ไห่เฟิงอายุสี่สิบกว่าปี มือข้างขวาพิการ รูปร่างสูงใหญ่มาก ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา

ทุกครั้งที่เจ้าของร่างเดิมเห็นปี้ไห่เฟิง เขาล้วนปล่อยตัว ใส่เสื้อผ้าดูสกปรก อีกทั้งยังมักจะมีกลิ่นเหล้าติดตัวด้วย

ปี้ไห่เฟิงผู้นี้ สามารถสั่งสอนเสี่ยวเมาได้เช่นนี้ ก็ดูไม่น่าจะเป็นคนที่ไม่สนใจชีวิตนะ!

หลิงอวี๋มีความสนใจปี้ไห่เฟิงอยู่พอสมควร เพราะว่าในตำหนักอ๋องอี้มีอยู่ไม่กี่คนที่ปรารถนาดีต่อเสี่ยวเมา วันหลังจะต้องทำความรู้จักกันดี ๆ เสียหน่อยแล้ว!

หลิงอวี๋ช่วยรักษากระดูกซี่โครงให้เสี่ยวเอาเสร็จแล้ว ก็ช่วยเขาพันแผลเอาไว้ แล้วถึงเอาน้ำสมุนไพรหานเฉาให้เสี่ยวเมาดื่ม

เสี่ยวเมาไม่เคยดื่มน้ำสีเขียว ๆ เช่นนี้มาก่อน แต่ก็ยังคงรับมาอย่างยินดี!

นี่เป็นน้ำที่ท่านแม่ให้ แม้ว่ามันจะดูแปลกแต่เขาก็จะต้องดื่ม!

เสี่ยวเมาดื่มสองอึกก็หมดแล้ว ทำปากจ๊อบแจ๊บ หวานมากเลย!

“ท่านแม่… เสี่ยวเมาอยากดื่มอีก! รสชาติดียิ่ง! เสี่ยวเมาไม่เคยดื่มน้ำที่รสชาติดีถึงเพียงนี้มาก่อน!”

เสี่ยวเมามองหลิงอวี๋อย่างน่าสงสาร ในดวงตาโต ๆ นั้นเจือความน้อยใจอยู่ในนั้น!

คล้ายกับว่ากำลังกล่าวหาว่าหลิงอวี๋ตระหนี่ถี่เหนียว ให้กินเพียงน้อยนิด！

“แม่แซ่หลิง เจ้าก็ต้องแซ่หลิงเช่นกัน!”

ในอนาคตเจ้าจะกลายเป็นคนที่โดดเด่นที่สุด ยิ่งกว่าผู้ชายชาติสุนัขอย่างเซียวหลินเทียน!

หลิงอวี๋แววตาเป็นประกาย “เยว่… เจ้าชื่อว่าหลิงเยว่ คนที่ล้ำหน้าทุกคน… แล้วชื่อเล่นก็เรียกว่าเยว่เยว่”

“หลิงเยว่?”

ดวงตากลมโตของเสี่ยวเมากะพริบปริบ ๆ แล้วร้องออกมาอย่างดีใจ

“ข้ามีชื่อแล้ว! ข้าชื่อว่าหลิงเยว่… ฮือ ๆ เสี่ยวเมามีชื่อแล้ว!”

“ท่านแม่ ต่อไปข้าก็จะชื่อว่าหลิงเยว่… เยว่เยว่หวงแหนชื่อนี้มากเลยขอรับ!”

“ท่านแม่… เยว่เยว่หวงแหนท่านแม่เหลือเกิน เยว่เยว่หวงแหนชื่อที่ท่านแม่ตั้งให้เยว่เยว่ยิ่งนักขอรับ!”

ใจของหลิงอวี๋ถูกการแสดงออกที่ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ของเด็กน้อยพุ่งเข้าใส่เสียแล้ว!

ชื่อเพียงชื่อเดียวก็สามารถทำให้เด็กผู้นี้ดีใจจนเป็นเช่นนี้ได้แล้ว อย่างนั้นถ้าให้เขามากกว่านี้ เด็กผู้นี้จะไม่ดีใจจนบินออกไปเลยหรือ?

“พระชายา ตื่นแล้วหรือเพคะ?”

เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวภายในห้อง แม่นมลี่จึงเดินงก ๆ เงิ่น ๆ เข้ามา หลิงซินเองก็เดินหลบ ๆ ตามหลังมาด้วยเช่นกัน