ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 33

หลิงอวี๋แย้มรอยยิ้มเย็นชา ต่อไปนี้ นางจะไม่มีทางทนพวกเขาอีกต่อไปแล้ว!

ทันทีที่นางตื่นเต้นขึ้นมา ก็รู้สึกวูบวาบที่หน้าอก แล้วกลิ่นคาวเลือดก็ตีขึ้นมาในปาก ยังไม่ทันจะได้ตอบสนองอะไร ปากของนางก็กระอักเลือดสด ๆ ออกมา

แม่นมลี่กับเสี่ยวเมาต่างก็ตกใจ

เสี่ยวเมาจับชายเสื้อของหลิงอวี๋เอาไว้แน่นทันที พลางร้องออกมาอย่างหวาดกลัว “ท่านแม่… อย่าทำให้เสี่ยวเมากลัวสิขอรับ!”

แม่นมลี่เองก็รีบพุ่งเข้าไปพยุงหลิงอวี๋ไว้ ตกใจน้ำตารื้น “ทูนหัวของบ่าว! ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ!”

“เจ้าเพิ่งจะบุกออกมาจากประตูมรณะ ร่างกายยังอ่อนแออยู่ รักษาตัวให้ดีก่อนไม่ได้รึ?”

“พระชายา… บ่าวไม่เป็นอะไร พระชายาไม่ต้องโกรธแค้นแทนบ่าวหรอกเจ้าค่ะ!”

หลิงซินเองก็ตกใจ เข้าไปพยุงหลิงอวี๋คนละข้างกับแม่นมลี่

“พระชายาสบายใจเถิดเจ้าค่ะ! ขอเพียงพระชายาสบายดี บ่าวจะได้รับความคับข้องใจบ้างก็ไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ!”

ที่หน้าอกของหลิงอวี๋ยังคงวูบไหวเจ็บปวดอยู่บ้าง ที่มุมปากก็ยังมีเลือดไหลออกมาอีกครั้ง นางพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงปล่อยให้ทั้งสองคนกดให้นอนลง

เสี่ยวเมาใช้มือเล็ก ๆ ดึงนางเอาไว้อย่างกังวล น้ำตาก็ซึมออกมาด้วยความตกใจแต่ก็ค้างอยู่ตรงขนตาไม่ได้ไหลลงมา

“เป็นเพราะบ่าวปากไวเอง ไม่ควรจะบอกพระชายาเลย!”

แม่นมลี่หยิบผ้าออกมาเช็ดเลือดที่มุมปากของนางอย่างปวดใจ พลางบ่นพึมพำ “บ่าวรู้นิสัยที่ทนรับความโกรธไม่ได้ของพระชายา! แต่ทูนหัวของบ่าวเจ้าคะ!”

“วันเวลามันเปลี่ยนไปแล้ว! ยามนี้พวกเราไม่ได้อยู่ที่เรือนเสนาบดีเจิ้นหย่วนนะ แต่อยู่ที่ตำหนักอ๋องอี้!”

“ท่านอ๋องจงเกลียดจงชังเรา ผู้คนบนตำหนักก็รังแกเราไปด้วย แต่เราจะไม่รักไม่ทะนุถนอมตัวเองมิได้!”

“บาดแผลจากการถูกโบยของพระชายายังไม่หายดีเลย อีกทั้งยังถูกตบเข้าอย่างใจดำอีก หากผลีผลามออกไปเช่นนี้ ยังไม่ทันได้พบหลิงหลานก็อาจจะตายได้แล้วนะเจ้าคะ!”

“ก็มีสำนวนหนึ่งได้กล่าวไว้มิใช่รึว่า ตราบใดที่ยังมีชีวิตก็ย่อมมีความหวัง? วันเวลายังอีกยาวไกลนัก!”

“พระชายารักษาแผลให้หายดี แล้วเราก็ใช้ชีวิตของเรา คอยดูว่าพวกคนร้ายเช่นพวกเขาจะถูกสวรรค์ลงโทษเช่นไรเถิดเจ้าค่ะ!”

ในที่สุดหลิงอวี๋ก็หายใจได้ดีขึ้น สามารถพูดได้แล้ว

คำพูดของแม่นมหลี่ก็มีเหตุผล อาการบาดเจ็บของนางยังดีขึ้นไม่เท่าไหร่เลยจริง ๆ

ชีพจรที่นางเพิ่งจะกระตุ้นกลับคืนมา ก็คล้ายกับต้นกล้า ยังต้องใช้เวลาดูแลรักษาอีกสักสองวันแล้วถึงจะแข็งแรง