ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 34

“ไม่เป็นไร ข้าก็มิได้มีชื่อเสียงอันใดอยู่แล้ว ยังจะต้องกลัวใครหัวเราะเยาะอีกรึ?”

หลิงอวี๋ตำหนิ หากจะอายคนที่ต้องอายคือ เซียวหลินเจียน ที่ทำให้พระชายาของตัวเองอับจนถึงขั้นต้องเอาชุดไปขาย!

เขาเป็นอ๋องยังไม่กลัวจะอับอายเลย นางจะกลัวทำไมเล่า!

“ท่านแม่ ภายภาคหน้าข้าโตแล้ว จะหาเงินให้ได้มาก ๆ มาให้ท่านแม่ซื้อชุดใหม่ ๆ เองขอรับ!”

เสี่ยวเมาลูบที่มือของหลิงอวี๋เพื่อปลอบโยนนาง

หลิงอวี๋ยิ้ม เห็นหลิงซินดูลำบากใจจึงเอ่ย “ไปเถอะ! เชื่อข้า หลังจากผ่านพ้นสองสามวันนี้ไป ข้าจะทำให้ชีวิตของพวกเจ้าดีขึ้นเรื่อย ๆ เอง!”

แม่นมลี่ไม่ได้ห้ามอีก นางมองท่าทางที่หลิงอวี๋พูดจายังดูอ่อนแรงอยู่ ก็ยอม ๆ ไป

พระชายาเกือบจะสิ้นชีวิตไปแล้ว ยังจะต้องไปสนใจเรื่องของนอกกายกับชื่อเสียงไปทำไมเล่า!

แม่นมลี่และหลิงซินเลือกเสื้อผ้าที่มีราคาแพง เมื่อห่อเรียบร้อยแล้วก็ให้หลิงซินเอาออกไปอย่างอาลัยอาวรณ์

“พระชายา พักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะไปล้างครัวเสียหน่อย ข้างในนั้นฝุ่นเขรอะนัก!”

แม่นมลี่เดินงก ๆ เงิ่น ๆ ออกไป

หลิงอวี๋มองแผ่นหลังของแม่นมอย่างปวดใจ แต่ร่างกายนางอ่อนแอ ไม่สามารถไปช่วยได้

จึงทำได้เพียงให้แม่นมลี่ทำไปก่อน รอให้นางหายดี นางจะดูแลแม่นมลี่อย่างดีเอง

“ท่านแม่ ท่านแม่พักผ่อนเถิดขอรับ! เสี่ยวเมาไม่กวนแล้ว... แม่นมกับท่านแม่ล้วนเป็นคนที่เสี่ยวเมารักที่สุด! ถ้าเสี่ยวเมาโตไปจะกตัญญูกับทั้งสองอย่างดีเป็นแน่ขอรับ!”

เสี่ยวเมาพอจะรู้สึกได้ถึงความไม่สบายของหลิงอวี๋ จึงใช้มือเล็ก ๆ ลูบที่ใบหน้าของหลิงอวี๋

“อืม เสี่ยวเมาช่างกตัญญูจริง ๆ！”

หลิงอวี๋รู้สึกสายตาพร่า จึงหลับตาลง เลี่ยงที่จะให้เสี่ยวเมาเห็นน้ำตาของตัวเอง

เสี่ยวเมาอ่อนล้ามาก พูดอยู่ไม่กี่ประโยคก็ผล็อยหลับไปแล้ว

แต่หลิงอวี๋กลับนอนไม่หลับ นางหลับตาลงพยายามที่จะนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ตั้งแต่ที่ข้ามเวลามา นางก็ไม่สามารถนึกถึงอะไรได้เลย จึงใช้โอกาสนี้ทำความเข้าใจกับหลิงอวี๋ในเมื่อก่อน

หลิงหลานที่ใส่ร้ายอย่างร้ายกาจผู้นั้น นางจะต้องคิดให้ดีว่าจะจัดการเยี่ยงไรดี เพื่อเลี่ยงที่จะถูกนางผู้นั้นใช้ข้ออ้างแบบเดิมมาใส่ร้ายนางอีก!

อีกทั้งยังมีความสัมพันธ์ของท่านโหวกับหลิงอวี๋อีกที่นางจะต้องคิดวิธีซ่อมแซมความสัมพันธ์นี้

เซียวหลินเทียนเกลียดชังหลิงอวี๋เช่นนี้ ไม่แน่ว่าจะมีความคิดที่จะฆ่านางอีกเมื่อใด นางไม่สามารถที่เป็นสามีภรรยากับผู้ชายเช่นนี้ได้!

ไม่ช้าก็เร็วนางก็จะต้องหย่าร้างกับเซียวหลินเทียน หลังจากที่หย่าร้างกันแล้วนางไม่ได้คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่ฉินตะวันตก ยังจะต้องพึ่งพาท่านโหวให้ช่วยหนุนหลังนางอยู่

นึกถึงท่านโหว หลิงอวี๋ก็หยิบปิ่นรูปนกกระเรียนออกมาจับเล่น

ปิ่นติดผมชิ้นนี้ดูแล้วก็ทั่ว ๆ ไปไม่ได้มีอะไรผิดแผก นางมองไม่ออกจริง ๆ ว่าความล้ำค่าของปิ่นติดผมชิ้นนี้มันอยู่ที่ตรงไหน!

แต่พอนึกถึงสายตาของเซียวหลินเทียนที่มองปิ่นติดผมชิ้นนี้ หลิงอวี๋ก็รู้สึกว่า ปิ่นติดผมที่ท่านแม่ให้นางไว้ชิ้นนี้จะต้องมีมูลค่าในตัวของมันเองเป็นแน่

นางมองปิ่นติดผมนั้นอย่างละเอียด ไข่มุกในปากนกกระเรียนมีการสั่นไหว หลิงอวี๋หมุนไข่มุกอย่างแปลกใจ ได้ยินแค่เสียงขยับเบา ๆ เท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่า ตรงกลางของปิ่นติดผมจะแยกออก หลิงอวี๋เห็นว่า ข้างในนั้นมีกระดาษสีเหลืองอยู่ มันถูกพับเป็นแถบยาว ๆ อยู่ข้างในปิ่นติดผม

นางเอากระดาษนั้นออกมา ข้างในนั้นมีตัวอักษรตัวเล็กมาก ๆ อยู่ มันคือใบรายชื่อหรือ?

หลิงอวี๋ลุกขึ้นนั่ง แม่นมลี่ก็เอาหมอนไปยัดตรงเอวด้านหลังให้นาง จากนั้นก็ยกถาดอาหารมา

ชามหนึ่งคือโจ๊กลูกเดือย จากนั้นก็มีกับข้าวอีกสองอย่าง

แม้ว่ามันจะดูเรียบง่าย แต่สำหรับหลิงอวี๋ในเวลานี้แล้วกลับเป็นอาหารที่รสชาติอร่อยที่สุดในโลก

“แม่นม ข้าทำเองได้! เจ้าไปปลุกเสี่ยวเมาให้เขามากินสักหน่อยสิ!”

หลิงอวี๋เห็นว่าเสี่ยวเมายังหลับสนิทอยู่เลย จึงรับถาดอาหารมาไว้บนขาของตัวเอง

แม่นมลี่พยักหน้า แล้วไปปลุกเสี่ยวเมา

หลิงซินยกโจ๊กของเสี่ยวเมามา สายตาที่เฉียบคมของหลิงอวี๋ก็เห็นรอยฟกอยู่หลายที่ สีหน้าดูหนักอึ้งขึ้นมาทันที!

“หลิงซิน ออกไปเจอเรื่องราวอะไรมาอีกแล้วรึ?”

หลิงซินรีบยกมือขึ้นปิดหน้า พลางเอ่ยอย่างอึกอัก “มะ...ไม่ได้เจอเรื่องอะไรเจ้าค่ะ! บ่าวไม่ระวังเดินแล้วล้มเองเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋จ้องนาง พลางเอ่ยเน้นทีละคำ “หากเจ้าคิดว่า ข้าไม่ได้มีความสามารถพอจะเป็นนายของเจ้า! ข้าก็จะบอกว่า เจ้าก็ไปเสีย!”

“หากคิดจะอยู่ มีเรื่องอะไรก็อย่าได้ปิดบังข้า!”

หลิงซินตกใจตัวสั่นกับคำพูดของหลิงอวี๋ คุกเข่าทรุดลงกับพื้น

“บ่าวมิกล้า...” นางเสียงสั่น

แม่นมลี่รีบจับหลิงอวี๋ไว้ พลางเอ่ยอย่างร้อนใจ “พระชายา อย่าตำหนินางเลยนะเจ้าคะ! เป็นบ่าวเองที่กลัวว่าจะทำให้พระชายาโกรธอีก จึงไม่ให้นางบอก!”