ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 35
หลิงอวี๋มองไปทางแม่นมลี่
แม่นมลี่ยิ้มขมขื่น “หลิงซินขายเสื้อผ้า ความจริงแล้วขายได้สิบตำลึงเจ้าค่ะ!”
“ตอนที่นางออกไป ถูกหลิงหลานพบเข้า หลิงหลานเห็นว่านางกลับมามือเปล่า จึงบีบบังคับเอาเงินจากนางไปเจ้าค่ะ!”
“พอหลิงซินไม่ให้ ก็ถูกหลิงหลานเอาตะบองตีไปหลายที!”
“นางยังใส่ร้ายหลิงซินด้วยว่า เอาของของตำหนักอ๋องอี้ออกมาขาย จะลากตัวหลิงซินไปร้องเรียน!”
“เด็กผู้นี้เป็นคนซื่อมาก ก็เลยตกใจ! แล้วก็กลัวว่าบอกอะไรให้ชัดเจนไม่ได้ จึงทำได้เพียงให้เงินนางไปห้าตำลึงเจ้าค่ะ!”
หลิงอวี๋หลับตาลง ลอบกัดฟัน หลิงหลาน ไอ้คนที่อาศัยบารมีนายมารังแกคนอื่นี่มัน!
คนอย่างพวกเขา เห็นว่าตัวนางตกอับ ถึงได้กล้ารังแกคนของนางอยู่ทุกครั้งไปเช่นนี้！
ตัวนางในฐานะที่เป็นพระชายา ก็ไม่สามารถขจัดความอยุติธรรมนี้ต่อหน้าเซียวหลินเทียนได้！
หลิงซินผู้เป็นสาวใช้คนหนึ่ง จะกลัวก็เป็นเรื่องธรรมดา!
เรื่องนี้พูดไปพูดมา ก็ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้ชายเลว ๆ อย่างเซียวหลินเทียนสร้างขึ้น!
เพราะว่าเซียวหลินเทียนดูถูกนาง พวกลูกน้องที่อาศัยบารมีเขามารังแกผู้อื่นถึงได้ดูถูกตัวนางเช่นเดียวกัน!
แม่นมลี่เห็นสีหน้าของหลิงอวี๋เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา กลัวว่านางจะโกรธเสียจนคิดจะวู่วามออกไปอีกก็รีบเอ่ยขึ้น
“พระชายา ยังจำคำพูดที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ได้ไหมเจ้าคะ? อดทน อดกลั้นเข้าไว้!”
“รอให้ร่างกายของพระชายาแข็งแรงก่อน แล้วคิดจะทำอะไรแม่นมจะไม่ห้ามเลยเจ้าค่ะ!”
เสี่ยวมาไม่กินโจ๊กแล้ว เข้ามากอดแขนของหลิงอวี๋แล้วเอ่ยอย่างรีบร้อน “ท่านแม่ ท่านแม่ฟังที่แม่นมบอกนะขอรับ อย่าโกรธ แล้วรักษาตัวให้ดี!”
“รอเสี่ยวเมาโต เสี่ยวเมาจะจะจัดการหลิงหลานแน่นอน จะแก้แค้นให้พี่หลิงซินขอรับ!”
ความโกรธของหลิงอวี๋บรรเทาลงไปครึ่งหนึ่งเนื่องจากคำพูดของเขา นางลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของเจ้าเด็กน้อย แล้วพูดกับหลิงซิน
“ลุกขึ้นเถิด! เป็นข้าเองที่ทำให้เจ้าเดือดร้อน!”
หลิงอวี๋ยกมือขึ้น พลางเอ่ยอย่างหนักแน่น “พวกเราจำความโกรธแค้นนี้เอาไว้ก่อน รออีกสองวัน! รอให้ข้าฟื้นฟูร่างกายอีกสักหน่อย! ข้าจะจัดการเอามันกลับมาให้เจ้า!”
“ขอบคุณเจ้าค่ะพระชายา!”
หลิงซินคิดว่าตนจะต้องถูกดุด่าที่ทำเงินประทังชีวิตหายไป ฉไนหลิงอวี๋ไม่เพียงแต่จะไม่กล่าวโทษ แต่ยังบอกว่าจะช่วยแก้แค้นให้ตนด้วย!
สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกคาดไม่ถึง แล้วก็ซาบซึ้งใจมาก
“ต่อไปทุกคนไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายา! ให้เรียกข้าว่าคุณหนูแล้วกัน!”
ตอนนี้หลิงอวี๋รู้สึกเอือมระอาเซียวหลินเทียนมาก รู้สึกว่าตัวตนของการเป็นพระชายานี้มันเป็นการเยาะเย้ยตัวเอง!
มีพระชายาที่ไหนกันที่ตกต่ำน่าสงสารเช่นหลิงอวี๋!
“แม่นม พี่หลิงซิน พวกท่านยังไม่รู้ว่าข้ามีชื่อแล้วใช่หรือไม่?”
เสี่ยวเมาหาโอกาสบอกเรื่องที่ตัวเองมีชื่อแล้ว เด็กน้อยตบหน้าอกแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ท่านแม่ของข้าแซ่หลิง ข้าก็แซ่หลิงเช่นกัน ข้าชื่อว่าหลิงเยว่ เป็นบุตรชายของท่านแม่!”
“ต่อไปนี้พวกท่านอย่าได้เรียกข้าว่าเสี่ยวเมา ให้เรียกข้าว่าเยว่เยว่เถิด!”
แม่นมลี่มองหลิงอวี๋อย่างกังวล พลางเอ่ยหยั่งเชิง “พระชายา… หากเสี่ยวเมาแซ่หลิง แล้วท่านอ๋องรู้เขา เช่นนั้นจะไม่ยิ่งสงสัยหรือเจ้าคะ...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา