ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 35

หลิงอวี๋มองไปทางแม่นมลี่

แม่นมลี่ยิ้มขมขื่น “หลิงซินขายเสื้อผ้า ความจริงแล้วขายได้สิบตำลึงเจ้าค่ะ!”

“ตอนที่นางออกไป ถูกหลิงหลานพบเข้า หลิงหลานเห็นว่านางกลับมามือเปล่า จึงบีบบังคับเอาเงินจากนางไปเจ้าค่ะ!”

“พอหลิงซินไม่ให้ ก็ถูกหลิงหลานเอาตะบองตีไปหลายที!”

“นางยังใส่ร้ายหลิงซินด้วยว่า เอาของของตำหนักอ๋องอี้ออกมาขาย จะลากตัวหลิงซินไปร้องเรียน!”

“เด็กผู้นี้เป็นคนซื่อมาก ก็เลยตกใจ! แล้วก็กลัวว่าบอกอะไรให้ชัดเจนไม่ได้ จึงทำได้เพียงให้เงินนางไปห้าตำลึงเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋หลับตาลง ลอบกัดฟัน หลิงหลาน ไอ้คนที่อาศัยบารมีนายมารังแกคนอื่นี่มัน!

คนอย่างพวกเขา เห็นว่าตัวนางตกอับ ถึงได้กล้ารังแกคนของนางอยู่ทุกครั้งไปเช่นนี้！

ตัวนางในฐานะที่เป็นพระชายา ก็ไม่สามารถขจัดความอยุติธรรมนี้ต่อหน้าเซียวหลินเทียนได้！

หลิงซินผู้เป็นสาวใช้คนหนึ่ง จะกลัวก็เป็นเรื่องธรรมดา!

เรื่องนี้พูดไปพูดมา ก็ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้ชายเลว ๆ อย่างเซียวหลินเทียนสร้างขึ้น!

เพราะว่าเซียวหลินเทียนดูถูกนาง พวกลูกน้องที่อาศัยบารมีเขามารังแกผู้อื่นถึงได้ดูถูกตัวนางเช่นเดียวกัน!

แม่นมลี่เห็นสีหน้าของหลิงอวี๋เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา กลัวว่านางจะโกรธเสียจนคิดจะวู่วามออกไปอีกก็รีบเอ่ยขึ้น

“พระชายา ยังจำคำพูดที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ได้ไหมเจ้าคะ? อดทน อดกลั้นเข้าไว้!”

“รอให้ร่างกายของพระชายาแข็งแรงก่อน แล้วคิดจะทำอะไรแม่นมจะไม่ห้ามเลยเจ้าค่ะ!”

เสี่ยวมาไม่กินโจ๊กแล้ว เข้ามากอดแขนของหลิงอวี๋แล้วเอ่ยอย่างรีบร้อน “ท่านแม่ ท่านแม่ฟังที่แม่นมบอกนะขอรับ อย่าโกรธ แล้วรักษาตัวให้ดี!”

“รอเสี่ยวเมาโต เสี่ยวเมาจะจะจัดการหลิงหลานแน่นอน จะแก้แค้นให้พี่หลิงซินขอรับ!”

ความโกรธของหลิงอวี๋บรรเทาลงไปครึ่งหนึ่งเนื่องจากคำพูดของเขา นางลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของเจ้าเด็กน้อย แล้วพูดกับหลิงซิน

“ลุกขึ้นเถิด! เป็นข้าเองที่ทำให้เจ้าเดือดร้อน!”

หลิงอวี๋ยกมือขึ้น พลางเอ่ยอย่างหนักแน่น “พวกเราจำความโกรธแค้นนี้เอาไว้ก่อน รออีกสองวัน! รอให้ข้าฟื้นฟูร่างกายอีกสักหน่อย! ข้าจะจัดการเอามันกลับมาให้เจ้า!”

“ขอบคุณเจ้าค่ะพระชายา!”

หลิงซินคิดว่าตนจะต้องถูกดุด่าที่ทำเงินประทังชีวิตหายไป ฉไนหลิงอวี๋ไม่เพียงแต่จะไม่กล่าวโทษ แต่ยังบอกว่าจะช่วยแก้แค้นให้ตนด้วย!

สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกคาดไม่ถึง แล้วก็ซาบซึ้งใจมาก

“ต่อไปทุกคนไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายา! ให้เรียกข้าว่าคุณหนูแล้วกัน!”

ตอนนี้หลิงอวี๋รู้สึกเอือมระอาเซียวหลินเทียนมาก รู้สึกว่าตัวตนของการเป็นพระชายานี้มันเป็นการเยาะเย้ยตัวเอง!

มีพระชายาที่ไหนกันที่ตกต่ำน่าสงสารเช่นหลิงอวี๋!

“แม่นม พี่หลิงซิน พวกท่านยังไม่รู้ว่าข้ามีชื่อแล้วใช่หรือไม่?”

เสี่ยวเมาหาโอกาสบอกเรื่องที่ตัวเองมีชื่อแล้ว เด็กน้อยตบหน้าอกแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ท่านแม่ของข้าแซ่หลิง ข้าก็แซ่หลิงเช่นกัน ข้าชื่อว่าหลิงเยว่ เป็นบุตรชายของท่านแม่!”

“ต่อไปนี้พวกท่านอย่าได้เรียกข้าว่าเสี่ยวเมา ให้เรียกข้าว่าเยว่เยว่เถิด!”

แม่นมลี่มองหลิงอวี๋อย่างกังวล พลางเอ่ยหยั่งเชิง “พระชายา… หากเสี่ยวเมาแซ่หลิง แล้วท่านอ๋องรู้เขา เช่นนั้นจะไม่ยิ่งสงสัยหรือเจ้าคะ...”

“เยว่เยว่!”

เพราะว่าหลิงซินยังคงเด็กอยู่ ยังมีความเป็นเด็กอยู่มาก เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเมามีความสุข ก็ลืมความคับข้องใจที่ตัวเองได้รับไปเลย อยากจะให้เขาได้มีความสุขมากขึ้นอีก จึงเรียกอีก

หลิงเยว่ขานรับต่อ ยิ้มจนตาจะปิดแล้ว

“เยว่เยว่!”

แม่นมลี่ไม่ได้สนใจเรื่องอายุใด ๆ แล้ว นางเองก็ไม่เคยเห็นเสี่ยวเมามีความสุขเช่นนี้เลย

ชื่อชื่อหนึ่งก็สามารถทำให้เสี่ยวเมามีความสุขเช่นนี้ได้แล้ว นางจะไม่ตามใจเขาได้หรือ?

“เย้ ๆ ๆ ...”

ภายใต้การหยอกล้อของทั้งสามคน หลิงเยว่ก็ขานรับอยู่ซ้ำ ๆ

สุดท้ายเขาก็แยกไม่ออกแล้วว่า ใครที่เป็นคนเรียกตัวเอง จึงทำได้แค่ขานรับไป

กระทั่งในที่สุดเขารู้ตัวว่าตัวเองถูกแกล้งเล่นอยู่ ก็หยุดไปทันที

เด็กน้อยมองทั้งสามคนอย่างงอน ๆ แล้วย่นจมูก เอ่ยบ่นเบา ๆ “ท่านแม่ แม่นม พี่หลิงซิน พวกท่านแกล้งข้า！”

“ฮ่า ๆ ...”

หลิงอวี๋ แม่นมลี่ และหลิงซินทั้งสามคนมองท่าทางเคือง ๆ ของหลิงเยว่ แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

แต่หลิงเยว่ไม่ได้โกรธจริง พอเห็นทั้งสามคนหัวเราะ ก็หัวเราะตามไปด้วยเลย...

ภายในเรือนที่ทรุดโทรม ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งสี่คน...