ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 36

เงินห้าตำลึงซื้อสิ่งใดได้บ้าง?

ในฐานะที่เป็นเจ้าแม่แพทยศาสตร์ยุคปัจจุบันมีภูมิหลังสกุลหลิงอวี๋เรืองอำนาจ ทั้งชั่วชีวิตก่อนนางยังมิเคยขัดสนเงินทอง!

แต่เมื่อมาถึงแคว้นซีฉิน หลิงอวี๋ถึงได้รู้แจ้งถึงคุณค่าของเงิน!

เงินที่หลิงซินได้จากขายเสื้อผ้าก็เอาไปซื้อข้าวกินประทังและซื้อที่นอนหมอนมุ้งให้นางกับหลิงเยว่ ก็เหลือไม่เท่าไรแล้ว

โดยเฉพาะหลิงซินกับแม่นมลี่ พวกเขาไม่มีเครื่องนอน สองวันมานี้ใช้เสื้อผ้าคลุมนอนบนเตียงแก้ขัดแทนไปก่อน

หลิงอวี๋ไม่ได้รู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก นั่นเป็นหลิงเยว่แอบบอกแก่นาง

หลิงเยว่พูดถึงเรื่องนี้ด้วยน้ำตาเปี่ยมล้นทั้งสองข้างพร้อมรั้งแขนเสื้อของหลิงอวี๋ไว้พร้อมกล่าวว่า

“ท่านแม่ เรายังมีอะไรที่ขายได้อีกหรือไม่ขอรับ? เยว่เยว่อยากซื้อผ้านวมให้แม่นมกับพี่หลิงซิน!”

หลิงอวี๋ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เหตุใดซื้อผ้านวม?”

หยาดน้ำตาน้อยเนื้อต่ำใจของหลิงเยว่ไหลริน “เราถูกขับไล่ไปเรือนบุหงา นอกจากเครื่องเรือนแตกหักเหล่านั้นแล้วก็ไม่มีอะไรเลย!”

“เครื่องนอนอันก่อนของแม่นมกับพี่หลิงซิน หลิงผิงบอกว่า เป็นของตำหนักอ๋องเลยไม่ยอมให้พวกนางนำมาด้วย!”

หลิงอวี๋นึกถึงผ้านวมผืนใหม่ที่ตัวเองห่มก็พลันกระจ่างในบัดดล

“ฉะนั้นหลิงซินและแม่นมซื้อผ้านวมผืนใหม่ให้เราเลยไม่มีเงินซื้อให้ตัวเองถูกหรือไม่?”

“ท่านแม่ช่างหลักแหลมเสียจริงขอรับ!”

หลิงเยว่ผงกศีรษะอย่างยกย่อง และใช้น้ำเสียงเดียวกันกับที่หลิงอวี๋เอ่ยต่อเขา

หลิงอวี๋เผลอหัวเราะออกมาและบีบจมูกของเขา

หลิงอวี๋ถูกหลิงเยว่ปลุกสติให้หยุดรักษาอาการบาดเจ็บ สิ่งสำคัญเร่งด่วนคือการแก้ไขปัญหาสภาพชีวิตของตนและคนข้างกายก่อน!

“เยว่เยว่ ไปเรียกหลิงซินกับแม่นมมา! แม่จะออกไปแสวงลู่ทางหากำไร!”

หลิงอวี๋ส่งหลิงเยว่ไป ก่อนที่นางจะเข้าไปห้องหับเพื่อหยิบขวดยารักษาแผลที่ตนปรุงขึ้นในช่วงสองวันมานี้ออกมา

บ่อน้ำในห้องหับเป็นสิ่งล้ำค่า น้ำด้านในมีผลกระทบส่งเสริมต่อพืชพรรณและหน่วยเล็ก ๆ

นางลองเพิ่มใส่โอสถรักษาแผลของตนแล้วค้นพบว่ามีประสิทธิผลดียิ่ง

หลิงอวี๋ให้หลิงเยว่กับแม่นมลี่ดื่มน้ำอมฤต

กระดูกซี่โครงของหลิงเยว่ที่บาดแผลหายเร็วขึ้น แผลของแม่นมลี่และหลิงอวี๋ก็เช่นเดียวกันล้วนหายไปมากกว่าครึ่งแล้ว

แถมสภาพจิตใจของพวกเขาก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนยิ่งนัก!

ในเมื่อต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ นางจำต้องสอนหลิงซินให้ถูกต้องและจะเป็นผู้ช่วยฝึกให้เอง!

หลิงซินตกใจสีหน้ามืดครึ้มของหลิงอวี๋จนคุกเข่าลงเสียงดังตุ้บ

“คุณหนู… บ่าว… บ่าวมิอาจกล่าวได้ ท่านอย่าบังคับบ่าวเลยเจ้าค่ะ”

“ข้ามิได้บังคับเจ้าพูด ข้ามีสองทางเลือกให้เจ้า!”

“หากจะอยู่ที่นี่เจ้าก็พูด มิเช่นนั้นเจ้าก็ออกจากเรือนบุหงาไปซะ!”

หลิงอวี๋กล่าวเสียงเยอะหยัน “คนของข้าอ่อนแอได้ แต่ขี้ขลาดจนขาดสติไม่ได้ จิตใจดีได้ แต่ใจดีจนขาดสติไม่ได้!”

“หลิงซิน วันนั้นที่ข้าถูกชิวเฮ่าทุบตีและเยาะเย้ย หากขี้ขลาดเยี่ยงเจ้าเช่นนี้ ตัวข้าผู้เป็นคุณหนูคงตายไปไม่เหลือแม่แต่ซากตั้งนานแล้ว!”

“ตอนที่เซียวหลินเทียนอยากบีบคอข้าให้ตาย หากข้ามิกล้าต่อต้าน ตัวข้าคงกลายเป็นศพไปแล้ว!”

“ทว่าตอนนี้ตัวข้ามีชีวิตที่สุขสบายดี! และในภายภาคหน้าก็จะมีชีวิตดีกว่าพวกเขาทุกคน!”

“ตราบใดที่เจ้าไม่หวั่น พวกเขาต่างหากที่จะหวั่น!”

“ยามนี้ตัวข้าผู้เป็นคุณหนูให้เจ้าตัดสินใจเอง เจ้ากลับไม่กล้าแม้แต่ที่จะพูดถึงคนที่รังแกเจ้า! เช่นนั้นตัวข้าจะรั้งเจ้าไว้ทำอะไรเล่า?”

หลิงอวี๋ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ หลิงเยว่ฟังจนดวงตาทอแสงและกำลังมองมารดาของตนอย่างเลื่อมใส!