ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 335

ชิวเหวินซวงหน้าแดงจรดใบหูต่อวาจาหลิงซวนพลางมองถลึงหลิงซวนเดือลดาล เพิ่งคิดด่ากลับก็พลันถูกลู่หนานดึกไปเสียแล้ว

“หลิงซวน เหวินซวงเป็นห่วงท่านอ๋องเหมือนกัน!”

ปัญหาสถานะที่ฟังหลิงซวนเอ่ยถึง ลู่หนานกลัวชิวเหวินซวงเสียหายจึงพูดไกล่เกลี่ยมั่ว ๆ

“พวกเราทะเลาะกัน! ถ้าคนข้างนอกได้ยินเข้าแล้วมองตำหนักอ๋องอี้ขบขันจะทำยังไง?”

หลิงซวนกลอกตาใส่ลู่หนาน

วันนี้ลู่นานทำอะไรล้วนไม่เข้าตา นางเห็นลู่หนานดึงชิวเหวินซวงไปข้างหลังยิ่งรู้สึกขัดหูขัดตานัก

คนอย่างชิวเหวินซวงยังจำต้องปกป้องงั้นรึ?

หลิงซวนกลับไปข้างกายหลิงอวี๋ฮึดฮัด โดยอดเสียงพึมพำมิได้

“กิริยาดั่งปีศาจจิ้งจอกดูแล้วทำคนสะเอียนนัก! มิรู้จริง ๆ ไฉนยังมีบางคนตาบอดช่วยเข้าข้างนาง!”

หลิงอวี๋เคยประสบพฤติกรรมตีสองหน้าของชิวเหวินซวงแล้วจึงมิแปลกใจเลย

นางปลอบหลิงซวนสองประโยคแล้วขบคิดแผนรับมือต่อ

เมื่อรออีกครึ่งชั่วยาม ดวงอาทิตย์สาดส่องจนหลิงอวี๋พร่าเลือน ทว่าตำหนักองค์ชายเว่ยยังเงียบกริบ หรือว่าแผนตนจะไม่ได้ผล?

ชิวเหวินซวงอดกล่าวเยาะเย้ยมิได้ “พระชายาอ๋องอี้ ดูเหมือนการยั่วยุนี้ของท่านจะไม่เป็นผล!”

เสียงพูดยังไม่ทันสิ้น คนเฝ้าประตูที่ตำหนักองค์ชายเว่ยวิ่งรุดมาพลางส่งยิ้มกล่าว

“พระชายาอ๋องอี้ องค์ชายของข้าเสด็จกลับมาแล้วขอรับ พระองค์ให้บ่าวมาเชิญพวกท่านเข้าไปขอรับ!”

หลิงอวี๋กับจ้าวซวนสบตากัน พวกเขาเฝ้าอยู่ปากประตูตลอด แต่ไม่เห็นองค์ชายเว่ยจะกลับตำหนัก!

บัดนี้คนเฝ้าประตูกลับว่าองค์ชายเว่ยกลับตำหนักแล้ว แสดงว่าองค์ชายเว่ยพำนักอยู่ตำหนักมาตลอดมิได้ออกข้างนอกเป็นแน่!

พอรู้ว่าภายนอกกำลังตามหาเขา หวั่นเรื่องบานปลายทำชื่อเสียงเสื่อมเสีย จึงต้องฝืนใจพบพวกเขา!

แต่เรื่องนี้ต่างฝ่ายต่างรู้กัน หลิงอวี๋ก็มิอาจเปิดเผยได้ ทำได้แค่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า ‘ซาบซึ้ง’

“เสด็จพี่ใหญ่รู้ว่าเรารอท่านอยู่เป็นแน่จึงด่วนเสด็จกลับตำหนัก! จักต้องขอบพระคุณเสด็จพี่ใหญ่วันหลังแล้ว!”

เมื่อกล่าวจบ กลุ่มคนก็เข้าตำหนักองค์ชายเว่ย

คนเฝ้าประตูพามาถึงเรือนหลัก องค์ชายเอ่ยนั่งบันไดหินใต้ชายคาที่ลาน ที่ปรึกษากับเหล่าองครักษ์ต่างอยู่เป็นเพื่อนด้านข้าง พร้อมท่าทีที่สื่อว่าไม่ได้อยากเชิญพวกเขาเข้าเรือน

ซึ่งไร้ที่กำบังอะไรในลาน

ดวงอาทิตย์แผดเผา หลิงอวี๋กับคนอื่น ๆ ตาลายเวียนหัวตอนตากแดดด้านนอก พอมาแล้วยังต้องตากต่ออีก

ครั้นหลิงอวี๋พบองค์ชายเว่ยก็หยุดคิดหยุมหยิมคับข้องใจกับเขา หลังโค้งคำนับเขาก็กล่าวตรง ๆ

“เสด็จพี่ใหญ่ ท่านอ๋องของหม่อมฉันโดนลอบสังหารถูกพิษแล้วเพคะ!”

“เล่าลือว่าเสด็จพี่ใหญ่มีมุกตะขาบฟ้าล้างได้ร้อยพิษอยู่ในมือ เสด็จพี่ใหญ่ให้หลิงอวี๋ยืมใช้ได้ไหมเพคะ?”

องค์ชายเว่ยพิงบนเก้าอี้ไท่ชือ(1)พลางหรี่ตาเล็กน้อย นิ่งเงียบไม่พูดจา มิรู้ว่าได้ฟังคำพูดของหลิงอวี๋หรือไม่

หลิงอวี๋พูดซ้ำอีกรอบด้วยท่าทีอดทน

หานหลินที่ปรึกษาขององค์ชายเว่ยปรายมองหลิงอวี๋กล่าวยิ้มเยาะ

“พระชายาอ๋องอี้ อย่าเอะอะ! เมื่อคืนองค์ชายของข้าจัดการกิจราชการนอนไม่ค่อยหลับขอรับ!”

“วันนี้ก็วุ่นงานทั้งวัน เพลียจนลืมตามิขึ้นจริง ๆ! ท่านให้พระองค์งีบสักหน่อย!”

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็นิ่งไป เมื่อครู่อยู่ด้านนอกพึ่งแรงกดดันคำวิจารณ์ให้องค์ชายเว่ยพบพวกเขา

ทว่าตอนนี้เข้าตำหนักแล้ว คนอื่นหมายกลั่นแกล้งพวกเขา พวกเขาจะยืมกำลังผู้ใดได้?

แค่หวังองค์จักรพรรดิกับไทเฮาจะทราบเรื่องนี้เร็ว ๆ เพื่อหนุนหลังเซียวหลินเทียนขอยา!

จ้าวซวนรู้สึกร้อนใจ ถ้าองค์ชายเว่ยหลับหลายชั่วยาม พวกเขาจะต้องอยู่ตากแดดเช่นนี้งั้นหรือ?

นิสัยเขาตรงไปตรงมา ทนการกลั่นแกล้งที่ไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้มิได้จริง ๆ!

แต่ถ้ามิอยู่ เขามีทางอื่นด้วยเรอะ!

(1) เก้าอี้ไท่ชือ (太师椅) คือ เก้าอี้โบราณที่มีพิงหลังและที่วางแขน แต่พับเก้าอี้ไม่ได้