ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 340

เมื่อหานหลินเห็นพวกหลิงอวี๋ไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกทะแม่ง เขาจึงอดพูดมิได้

“องค์ชาย เรื่องวันนี้แพร่ออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ! ว่าเราใช้ข่าวเท็จล่อพระชายาอ๋องอี้มาขายหน้า!”

“หากพระชายาอ๋องอี้กลืนความอัปยศนี้มิได้ รุดไปทูลสถานการณ์ต่อหน้าไทเฮากับองค์จักรพรรดิจักไม่เอื้อผลต่อท่านนักหนาพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายเว่ยหัวเราะเยาะ “ตัวข้าจักต้องกลัวสตรีแค่คนเดียวรึ? หากนางไปฟ้อง ข้าก็มีวิธีจัดการนาง!”

หานหลินยังคงหวั่นวิตก ทันใดนั้นความคิดเฉียบแหลมจึงบังเกิดพลันกล่าวว่า

“องค์ชาย มิเช่นนั้นท่านเข้าวังประเดี๋ยวนี้เถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“เราทำพระชายาอ๋องอี้อัปยศมิได้ แต่อาจคุมตาเดินเบี้ยนางได้พ่ะย่ะค่ะ!”

หานหลินกระซิบกระซาบใกล้ ๆ ข้างหูองค์ชายเว่ยพักหนึ่ง

องค์ชายเว่ยฟังแล้วตาเป็นประกาย พลันยิ้มเอ่ยว่า “ท่านหาน มุกนี้ของเจ้าปราดเปรื่องยิ่งนัก! ได้ ตัวข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้แล!”

องค์ชายเว่ยให้คนเตรียมรถม้า อารามไปพระราชวัง

จักรพรรดิกับฮองเฮากำลังพูดคุยเป็นเพื่อนไทเฮาในตำหนักไทเฮา เมื่อได้ยินว่าองค์ชายเว่ยมาไทเฮาก็นึกถึงเรื่องที่แม่นมเว่ยพูดกับตน

“ให้เขาเข้ามาเถอะ!”

องค์ชายเว่ยรีบเดินเข้ามาและน้อมคารวะไทเฮากับคนอื่น ๆ

ไทเฮาถามว่า “เยี่ยนเอ๋อร์ ข้าได้ยินว่าเจ้ามีมุกตะขาบฟ้าที่ช่วยน้องสี่เจ้าได้ เป็นความจริงหรือ?”

จักรพรรดิอู่อันนึกถึงเรื่องที่หลิงอวี๋ส่งคนมารายงานพลางมององค์ชายเว่ยอย่างมิพอใจ ส่งเสียงเหอะเย็นชา

“มีมุกตะขาบฟ้าก็ไม่เอามาช่วยน้องเจ้า เจ้าใจจืดเช่นนี้สมควรเป็นพี่รึ?”

องค์ชายเว่ยคุกเข่าลงทันที ยิ้มขื่นกล่าวว่า

“กราบทูลไทเฮา เสด็จพ่อ! กระหม่อมถูกใส่ความพ่ะย่ะค่ะ! ไฉนกระหม่อมจักมีมุกตะขาบฟ้ากระไรนั่น!”