ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 371

วันรุ่งขึ้น

ฟ้ายังไม่สาง ตำหนักขององค์ชายใหญ่ก็ถูกรถม้าหลายคันขวางกั้นทางไปเสียแล้ว

ขณะคนรับใช้ตำหนักองค์ชายเว่ยเปิดประตูก็พบว่าฝูงชนแน่นขนัดต่างตกใจจนคิดว่าเกิดจลาจลเสียแล้ว

“องค์ชายเว่ยทรงมีเมตตาโดยแท้ เราจักจุดธูปกราบไหว้แน่นอนที่ทรงเต็มใจรับเราอาศัย ขอให้พระโพธิสัตว์คุ้มครององค์ชายเว่ยอายุมั่นขวัญยืนด้วยเถิด!”

“ใช่ ทุกวันนี้คนจิตใจกุศลเช่นนี้มีน้อยนัก องค์ชายเว่ยทรงคำนึงถึงความทุกข์สุขของราษฎรและแคว้น ทรงเห็นอกเห็นใจพวกเรา…”

คำพูดเชิดชูถ่ายทอดจากพ่อค้าคนหนึ่งสู่อีกคนโดยไม่ต้องเสียเงิน ณ ปากประตูตำหนักองค์ชายเว่ยเสียงบทเพลงสรรเสริญพระองค์ก้องไปทั่ว

คนเฝ้ายามรู้สึกมึนงง ไยเขาไม่ได้ยินว่าองค์ชายเว่ยเชิญครัวเรือนที่จะรื้อย้ายเหล่านี้มาอยู่ตำหนักองค์ชายเว่ยเลย!

คนเฝ้ายามรีบส่งคนไปทูลองค์ชายเว่ย

องค์ชายเว่ยยังไม่ตื่น พลางได้ยินว่ามีคนเรียกอยู่ข้างนอกขณะกำลังหลับ

“องค์ชาย ครัวเรือนที่จะรื้อย้ายมากหลายมาข้างนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ โดยว่าท่านคำนึงถึงการไร้บ้านกลับของพวกเขา เชิญพวกเขามาอยู่ตำหนักองค์ชายเว่ยพ่ะย่ะค่ะ…”

“กระหม่อมเกรงเป็นข่าวเข้าใจผิดจึงมาสอบถาม… องค์ชาย จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

องค์ชายเว่ยลืมตาสะลึมสะลือ ชั่วครู่หนึ่งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

พระชายาองค์ชายเว่ยที่ฟังอยู่ข้าง ๆ พลันกล่าวเดือดดาล

“องค์ชายเพคะ ท่านทำเรื่องเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! ให้ยาจกพวกนั้นเข้าอยู่ตำหนักองค์ชายเว่ยแล้วตำหนักจะเป็นอย่างไร!”

“หม่อมฉันมิยอม…”

องค์ชายเว่ยตะโกนลั่น โดนคนรบกวนการนอนจะให้เขาอารมณ์ดีได้รึ?

“ไล่ไปให้หมด ผู้ใดอนุญาตให้พวกนั้นมา! ไอ้พวกดื้อด้านนี่มาก่อปัญหารึ?”

“องค์ชาย… พวกเขามิได้เข้าตำหนัก แค่ดันปากประตูมิด… กระหม่อมจนปัญญาไล่คนมากป่านนั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

คนเฝ้ายามปวดกบาลฉับพลับ

“ไล่ไม่ไปก็แจ้งทางการ! ไอ้พวกดื้อด้านนี่ต้องถูกสั่งสอนให้หมด พวกเขาคิดว่าตัวข้าจัดการง่ายรึไร?”