ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 374

“ไปให้พ้น…!”

กวนอิ่งเดือดจัดยกมือขึ้นหมายตบองค์ชายเว่ย ทว่ามือกลับอ่อนแรงยกไม่ขึ้นเลย…

“แควก…”

กวนอิ่งได้ยินเพียงเสียงเฉียบคม อาภรณ์ส่วนบนถูกฉีกออกจากกันทันใด!

“เลวนัก… ท่านจะทำอะไร?”

กวนอิ่งตะโกนกราดเกรี้ยว “หยุดซะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าท่านแน่!”

“เพียะ!”

องค์ชายเว่ยตบหน้ากวนอิ่งไวว่อง นัยน์ตาพลางฉายรัศมีโหดเหี้ยม

“สารเลว!”

กวนอิ่งถูกตบจนล้มกับพื้น

นางดิ้นรนหมายลุกขึ้น แต่ตัวอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง

“ท่าน ท่านวางยาในชา?”

ในที่สุดกวนอิ่งก็หยั่งรู้ขึ้น กลัวจนหน้าถอดสี

“หญิงชั่ว เพิ่งมารู้ตัวเอาตอนนี้รึ! ใครใช้ให้เจ้าใส่ไคล้ตัวข้า!”

องค์ชายเว่ยเตะกวนอิ่งอย่างเหี้ยมโหด ครั้นนึกถึงว่าเกือบถูกหญิงชั่วนี่คิดร้ายก็ทวีความเดือดดาลจนคันฟัน พลางหยิบแส้บนผนังหวดร่างกวนอิ่ง

“เพียะ!”

“เพียะ!”

“เพียะ!”

กวนอิ่งพลันร่ำร้องน่าสังเวช เจ็บปวดจนแดดิ้นตามพื้น

แต่ไหนมาเป็นนางใช้แส้หวดคนอื่น นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสแส้!

“เซียวหลินเยี่ยน ท่านกล้าทำกับข้าเช่นนี้ ข้าจะฆ่าท่านแน่!”

กวนอิ่งกรีดร้องเสียงแหลม

แต่เขากลับตอบนางด้วยแส้อันเหี้ยมเกรียม

“หญิงชั่ว เจ้ามีสิทธิ์คิดสังหารข้าเหรอ? ที่ตัวข้าโปรดปรานเจ้าเพราะให้เกียรติ เจ้ายังบังอาจเมินข้า!”

“ข้าจักหวดเจ้าให้ตายนางหญิงชั่ว!”

“อ๊า!”

เซียวหลินเยี่ยน เจ้าต้องไม่ตายดี!”

กวนอิ่งเริ่มปากแข็ง แต่หลังถูกหวดสิบกว่าแส้ก็ทนมิไหวอีก ทำได้เพียงขอร้องให้ยกโทษทั้งน้ำตา

“องค์ชาย หม่อมฉันผิดไปแล้ว…”

“ขอแค่ท่านปล่อยหม่อมฉันไป หม่อมฉันจะให้ท่านพี่มอบเงินท่านเยอะ ๆ…”

เมื่อองค์ชายเว่ยเห็นนางโศกาอย่างดอกสาลี่ต้องหยาดฝน(1) ความลำพองก่อนหน้าก็หมดไป พลางรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ

เขายังไม่บรรลุเป้าหมายจึงมิอยากตีคนนัก พอหวดไปไม่กี่ครั้งก็โยนแส้ทิ้ง

กวนอิ่งนึกว่าองค์ชายเว่ยจะปล่อยตนไป ไฉนจะคิดว่าฝันร้ายเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

องค์ชายเว่ยอุ้มกวนอิ่งขึ้นพลันโยนลงตั่งเตียงไว้พักผ่อนที่ห้องตำรา

จากนั้น องค์ชายเว่ยกระโจมลงมาอย่างดิบเถื่อน…

อา…

เสียงร้องน่าสังเวชของกวนอิ่งดังก้องในห้องตำราอย่างไร้ทางสู้

ครั้นเหล่าองครักษ์ขององค์ชายเว่ยที่ด้านนอกได้ยินก็เดินไปเฝ้าหน้าประตูเรือนอย่างทองไม่รู้ร้อน

เรื่องอย่างนี้พวกเขาเห็นเจนตาแล้ว มิเห็นจะแปลก!

......

ยามค่ำคืน มีรถม้าคันหนึ่งวิ่งเข้าในลานตำหนักองค์ชายเว่ย

ผ่านไปไม่นาน กวนอิ่งที่ราวไร้วิญญาณถูกนางรับใช้ชุ่ยเอ๋อร์ประคองออกมา

รอยจ้ำเขียวม่วงบนผิวกวนอิ่งตกสู่สายตาชุ่ยเอ๋อร์ มิต้องให้กวนอิ่งพูดนางก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น!

ฤทธิ์ยาบนตัวกวนอิ่งหายสิ้นนานแล้ว แต่ความเจ็บทั่วร่างทำให้นางหมดสติอย่างช่วยมิได้

สองตานางแดงฉาน ความแค้นลุกโชน!

องค์ชายเว่ยเดินมาข้างหลัง กล่าวเสียดสีว่า

“กลับไปรักษาตัวดี ๆ ตัวข้าคิดถึงลีลาเจ้าในวันนี้นัก ตำแหน่งพระชายารองยังคงเหลือไว้ให้เจ้า!”

“คราวหน้าหากเจ้าคลอดบุตรชายสักคนให้ข้าได้ ข้าจะมอบรางวัลให้เจ้าเป็นเมียหลวงภูมิภาค!”

“เป็นพระชายารองกับผีสิ! กำเนิดโอรสบ้านท่านเถอะ!”

“ท่านหยามตัวข้า ยังคิดให้ข้าเบ่งลูกท่านอีกรึ ฝันไปเถอะ!”

เมื่อกวนอิ่งเห็นคนของตนมาแล้ว ก็ไม่พะว้าพะวังอีก ด่าอย่างดุเดือดว่า

“เซียวหลินเยี่ยน แค้นความอัปยศในวันนี้! ถ้าข้ามิได้ชำระก็อย่าเรียกข้าว่ามนุษย์!”

“คอยดูเถอะ ข้าขอให้ท่านไร้ลูกสิ้นหลานแน่ แม้ตายยังไร้ที่กลบฝัง!”

องค์ชายเว่ยเดือนฉับพลัน พุ่งมาคว้าคอกวนอิ่งว่องไว

“หญิงชั่ว เจ้ากล้าแก้แค้นรึ? กล้าแช่งตัวข้าให้ไร้ลูกสิ้นหลานรึ?”

“ข้าบีบคอเจ้าตายง่ายพอ ๆ กับเหยียบมด คนแซ่กวนเจ้าจักทำอันใดข้าได้?”

มือองค์ชายกระชับแน่น กวนอิ่งหอบหายใจพลางอัดอั้นจนหน้าม่วง

คนแซ่กวนที่มากลัวจนหน้าถอดสี ชุ่ยเอ๋อร์เริ่มคุกเข่าลงก่อนเอ่ยทั้งน้ำตา

“องค์ชายเพคะ คุณหนูของหม่อมฉันเลอะเลือนพูดผิดไป ได้โปรดองค์ชายอย่าถือสานางไว้ชีวิตนางเถิดเพคะ!”

พ่อบ้านเหอกับคนที่เหลือต่างคุกเข่าอ้อนวอนตาม ๆ กัน

พ่อบ้านเหอกลัวจนตัวสั่นงันงก “องค์… องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ เห็นแก่ไมตรีคุณชายของกระหม่อม ปล่อยคุณหนูใหญ่ไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ดอกสาลี่ต้องหยาดฝน (梨花带雨) เปรียบเทียบดอกสาลี่กับใบหน้าของสตรีที่เมื่อร้องไห้ก็ยังดูงดงาม