ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 39

มือของไป๋สือเพิ่งเอื้อมออกไป

ผลัวะ!

ไม้ตะบองในมือหลิงอวี๋ไร้ความปรานีแม้แต่น้อย ฟาดลงหลังมือไป่สือเน้น ๆ

ไป่สือชักมือกลับเนื่องถูกตี แหงนหน้ามองก็เห็นหลิงอวี๋มองเขาด้วยใบหน้าเยาะหยัน

“จะจับอะไรหรือ? เจ้าไม่รู้หรือว่าไม่เหมาะสมที่บุรุษสตรีจะใกล้ชิดกัน?”

“กระ… กระผมแค่อยากตรวจชีพจรท่าน กระผมไม่มีความหมายอื่น!” ไป่สืออธิบายตะกุกตะกัก

“ข้ารักษาอาการป่วยของตัวเองได้! ยิ่งกว่านั้นข้าก็มิต้องคำนับอ้อนวอนให้พวกเจ้ารักษาข้าด้วยซ้ำ ฉะนั้นไม่ต้องลำบากสอดมือ!”

หลิงอวี๋เหน็บแนม

แม่นมลี่ได้บอกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่นางสลบไสลมาหมดแล้ว!

ในครั้นนั้น แม่นมลี่อุ้มหลิงเยว่ไปขอร้องไป่สือ

แม่นมลี่โขกศีรษะกับพื้นไปหลายหน และอ้อนวอนอย่างขมขื่นอยู่นอกเรือนไปครึ่งค่อนวัน

ไป่สือถึงมอบโอสถเม็ดกลม ๆ ให้อย่างไม่เต็มใจ เขาไม่สนใจออกมาตรวจอาาการของเสี่ยวเมาด้วยซ้ำ

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!

นี่คือหลักการของหลิงอวี๋ตั้งไว้เมื่อครั้นที่ตัวเองก้าวเข้าเรือนบุหงา!

ตั้งแต่วันนี้ไป คนในจวนอ๋องอี้จะมิมีผู้ใดคิดรังแกนางกับคนของนางอีก!

“หลิงอวี๋ ท่านอ๋องทรงห้ามให้เจ้าย่างกรายออกเรือนบุหงาแล้ว เจ้ายังขวัญกล้าออกมาก่อเรื่อง เจ้าอยากโดนลงโทษรึ?”

ชิวเฮ่าหมดความอดทนไปนานแล้ว ก้าวยาวมายื่นมือคิดคว้าหลิงอวี๋ไว้

“หยุด...”

เซียวหลินเทียนสายตาเฉียบแหลมเห็นมุมริมฝีปากยกโค้งยิ้มแปลกประหลาด ทำให้เขานึกถึงใครบางคนเจ้าที่ยิ้มเล่ห์มีลับลมคมใน

เขารู้สึกได้ถึงความอันตรายโดยสัญชาตญาณและรีบเตือนชิวเฮ่าทันควัน

น่าเสียดายที่มันสายไปแล้ว!

ครั้นแล้วเห็นหลิงอวี๋ยกขวดประหลาดขวดหนึ่งขึ้นพ่นใส่ชิวเฮ่าสองที

หมอกสีม่วงอ่อนลอยออกมา ชิวเฮ่าส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวทในทันใด ถอยหลังสองก้าวแล้วปิดดวงตากู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง

“นางหญิงสารเลว… เจ้าทำอะไรกับข้า… อ๊า! ตาของข้ามองไม่เห็นแล้ว!”

“อ๊า… ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เขาชักดาบฟันไปทิศทางที่หลิงอวี๋ยืนเมื่อครู่

หลิงอวี๋ได้สั่งให้หลิงเยว่ แม่นมลี่และหลิงซินยืนในที่ที่ปลอดภัยนานแล้วตั้งแต่ตอนนางเห็นเซียวหลินเทียนย่างกรายเข้าประตูมา

เซียวหลินเทียนและไป่สือเห็นชิวเฮ่าตวัดดาบฟันอย่างบ้าคลั่ง

คนรับใช้โดยรอบตกใจกลัวต่างรีบหลบเลี่ยง

แม้แต่หลิงหลานก็เลิกแสร้งทำเป็นน่าสงสารแล้ว วิ่งหัวซุกหัวซุนไปหลบอยู่ในมุม

เซียวหลินเทียนหวั่นว่า ชิวเฮ่าจะทำร้ายคนไม่มีความผิด นิ้วมือคีบก้อนหินก้อนหนึ่งแล้วดีดออกไป

ก้อนหินปะทะเข้าขาของชิวเฮ่า ทำให้เขาล้มลงพื้น

“ไป่สือ ดูอาการชิวเฮ่าหน่อย!”

ไป่สือรีบรุดไปชิงดาบของชิวเฮ่าและกดตัวชิวเฮ่าผู้บ้าคลั่งเอาไว้

ชิวเหวินซวงมีท่าทีตกอกตกใจวิ่งเข้าไปช่วยกดตัวชิวเฮ่า กล่าวอย่างร้อนใจว่า “่ทานพี่ ท่านพี่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

ไป่สือตรวจดูดวงตาของชิวเฮ่าก็พบว่า ดวงตาของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ

ทั้งเขาก็ตรวจชีพจรของชิวเฮ่า ทว่าชีพจรของเขานอกจากเต้นเร็วอยู่บ้างแล้วก็ไม่มีสิ่งใดผิดปกติเช่นกัน

แต่ชิวเฮ่าคล้ายกับมีท่าทีเหมือนเป็นทุกข์อย่างมาก ยังคงดิ้นอย่างรุนแรงเมื่อถูกคนกดตัวไว้ก็ตาม

ไป่สือมองไปทางหลิงอวี๋ด้วยความมึนงง เขาไม่เคยพบอาการป่วยเช่นนี้มาก่อน

มันดูเหมือนถูกพิษ แต่ไม่มากนัก!

“หลิงอวี๋ เจ้าทำอะไรกับชิวเฮ่า?”

เซียวหลินเทียนตะโกนด้วยโทสะ เอ่ยถามคำถามที่ไป่สือและชิวเหวินซวงอยากถาม

หลิงอวี๋หัวเราะยั่วยุและยืนอยู่ตำแหน่งหนึ่งที่นางมองว่าปลอดภัย

นางเงยหน้าขึ้นสูง มือถือไม้ตะบองยาวที่ท่าทางสื่อถึงเตรียมพร้อมเข้าสนามสังหารศัตรูแล้ว

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้วมองนาง เขารู้สึกแปลกยิ่งขึ้นอยู่ภายในใจ

เขายังไม่ทันคิดออก ชิวเหวินซวงก็พลันร้องเรียกด้วยความตระหนกขึ้น “ท่านพี่ ท่านพี่ ท่านอย่าทำข้าตกใจกลัวสิ ท่านอ๋องเพคะ ตาขาวของท่านพี่ล้วนเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วเพคะ!”

“พระชายา… ท่านใช้ยาพิษอันใดกับท่านพี่? ข้าขอร้องท่าน หากท่านไม่พอใจอะไรข้า ท่านก็มาลงที่ข้าเถิด อย่าใช้พิษฆ่าพี่ชายข้าเลย!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าไป่สือก็มีสีหน้าร้อนใจเช่นเดียวกัน ท่าทางสับสนวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูก

“ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่ทราบว่านี่คือพิษชนิดใด...”

“หลิงอวี๋ ส่งยาถอนพิษมาเดี๋ยวนี้!” เซียวหลินเทียนตะคอกด้วยความโกรธขึ้งจนไม่อาจระงับอารมณ์ได้

หลิงอวี๋โค้งมุมปากขึ้นอย่างเยาะหยัน “หากหม่อมฉันบอกว่าไม่ล่ะ?”

สีหน้าท่าทางเช่นนี้เหมือนกับคำสั่งของเขาที่ให้นางกล่าวขออภัยชิวเฮ่ากับชิวเหวินซวงครั้นก่อน

เซียวหลินเทียนนึกถึงเรื่องราวในวันนั้นฉับพลัน สีหน้าก็มืดครึ้มลงถามเสียงเย็นชาว่า “เจ้ายังอยากบีบคั้นเปิ่นหวาง(1)ให้ลงมือเองรึ?”

“เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางถึงกับจะให้โอกาสเจ้าหยิบดาบมาข่มขู่เชียวหรือ?”

เปิ่นหวาง(本王) คำที่เชื้อพระวงศ์(ชาย)ใช้เรียกตัวเอง