ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 41

พวกของลู่หนานได้ยินเสียงคำรามนั้นก็ตกใจ ต่างก็รีบเงยหน้าไปมอง

เห็นหลิงอวี๋หัวเราะเยาะ โยนตะบองไม้ในมือนั้นไปอีกด้าน แล้วยกมือขึ้น ยกนาฬิกาข้อมือแบบพิเศษตรงข้อมือที่เอาออกมาจากมิติขึ้น

นางกดที่ปุ่มกดบนนาฬิกาข้อมือ แล้วแสงสีเงินก็สาดส่องไปที่เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนใช้ดาบแทงไปตามสัญชาตญาณ แต่แสงสีเงินนั้นกลับระเบิดออกกลางอากาศ แล้วกลายเป็นตาข่ายคลุมลงมา...

เซียวหลินเทียนและรถเข็นต่างถูกตาข่ายคลุมเอาไว้ แล้วดึงขึ้นไปในอากาศ ในชั่วพริบตาก็ถูกแขวนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ

ทุกคนที่อยู่ในเรือนต่างเบิกตาโพลง เกือบจะอ้าปากค้างอย่างตกใจ

นี่มันคือของอะไรกัน?

วรยุทธของเซียวหลนเทียนอยู่ในระดับสูงมาก แม้ว่าขาทั้งสองข้างของเขาจะพิการ แต่วรยุทธก็ยังอยู่！

แต่เซียวหลินเทียนที่มีวรยุทธแข็งแกร่ง ยังไม่ทันได้เข้าใกล้หลิงอวี๋ ยังไม่ทันได้ออกกำลังทำอะไรเลย ก็ถูกตาข่ายนี่คลุมเขาไว้แล้วหรือ?

คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นต่างไม่รู้ สิ่งที่หลิงอวี๋ปล่อยออกไปมันไม่ใช่ตาข่ายธรรมดา แต่เป็นตาข่ายลวดที่ทำขึ้นมาจากวัสดุพิเศษ

ตาข่ายลวดชนิดนี้ไม่สามารถตัดขาดได้ นอกเสียจากว่าจะใช้เลเซอร์ตัดมัน มิฉะนั้น ดาบทั่วไปก็ไม่สามารถตัดมันได้

ภายในเรือนเงียบไปในทันที ทุกคนต่างมองตะลึง

“ท่านแม่… ท่านแม่สุดยอดยิ่งขอรับ!”

ผ่านไปสักพัก เสียงยินดีอย่างมีความสุขของหลิงเยว่ก็ทำลายความเงียบนั้นไป...

เขากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข หากมิใช่ว่าถูกแม่นมลี่ดึงตัวเอาไว้แน่น ก็คงจะวิ่งเข้ามานานแล้ว

แต่มันก็มิได้กระทบอะไรกับความดีใจของเด็กน้อยเลย เขามองหลิงอวี๋ด้วยใบหน้าเคารพนับถือ ดวงตาทั้งสองเป็นประกายความตื่นเต้นยินดี

นี่คือครั้งแรก ที่ท่านแม่ของเขาไม่ถูกคนใจร้ายทุบตี!

เขาจะต้องเรียนวรยุทธกับท่านแม่ แล้วจัดการคนใจร้ายให้ได้อย่างเด็ดขาด!

หลิงเยว่ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่หลิงอวี๋ใช้มันคืออาวุธพิเศษ เขาเห็นแค่หลิงอวี๋ยกมือขึ้นก็ควบคุมเซียวหลินเทียนได้แล้ว จึงเข้าใจไปเองว่า วรยุทธของหลิงอวี๋นั้นแข็งแกร่งมาก

“หลิงอวี๋… เจ้าทำอะไรกับข้า?”

เซียวหลินเทียนถูกควบคุมอยู่ในตาข่ายแปลกประหลาด ไม่ว่าจะใช้ดาบฟัน หรือว่าใช้มือดึงออก ก็ไม่สามารถทำลาย ‘แหจับปลา’ นี้ได้เลย

เขาโกรธเสียจนหน้าแดงไปหมด!

นี่มันคือความอัปยศอดสู!

ความอัปยศอดสูที่น่าขัน!

เซียวหลินเทียนมิเคยอับอายต่อหน้าองครักษ์ของตัวเองเช่นนี้มาก่อน!