ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 42

เซียวหลินเทียนสงบลงทันที

เพราะว่าเขาเคยเป็นผู้บัญชาการกองทัพมาก่อน เขารู้ว่าเมื่อกองทัพสองฝ่ายต่อสู้กัน สิ่งต้องห้ามที่สุดคือ ความใจร้อน

ความโกรธและการใช้กำลังไม่ได้แก้ปัญหาได้จริง ๆ !

เขามองหลิงอวี๋ที่อยู่ข้างล่าง!

นางกล้าที่จะสู้สายตา!

นางกล้าที่จะท้าทายการต่อสู้ระหว่างแม่นมกับหลิงผิง!

นางกล้ากระทั่งยกดาบขึ้นมาทำให้เขาพินาศไปด้วยกัน!

หลิงอวี๋ผู้นี้ ไม่ใช่ผู้หญิงคนที่โง่เขลาที่คิดหาทุกวิถีทางเพื่อเอาใจเขาอีกต่อไปแล้ว!

จู่ ๆ เซียวหลินเทียนก็พบว่า...

เขาหาความชื่นชมตัวเองในแววตาของหลิงอวี๋ไม่เจอแม้เพียงสักนิดแล้ว

สายตาที่หลงใหลในตัวเขาของหลิงอวี๋ ดูเหมือนว่าจะหายไปหลังจากที่นางถูกโบย!

หลิงอวี๋...

คนที่กล้าจ่อมีดกับตัวเขา!

นางไม่ได้มีเขาอยู่สายตาอีกต่อไปแล้ว!

นางกล้าที่พาคนของนางออกจากเรือนหลานย่วน มิใช่เรื่องง่ายที่จะส่งตัวเองมาถึงที่เพื่อให้โดนสังหาร!

เซียวหลินเทียนน่าจะคิดถึงจุดนี้นานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้เข้าใจหลิงอวี๋ผิดไป!

เขาก็เหมือนกับทุก ๆ คน ไม่ได้สนใจความเปลี่ยนแปลงของหลิงอวี๋!

ดังนั้นชิวเฮ่าถึงได้เสียเปรียบเช่นนี้!

เขาถึงได้ประมาทแล้วตกลงในหลุมพรางของนาง!

เขาเหมือนกับทุก ๆ คน ต่างก็คิดว่า ตะบองไม้ในมือของหลิงอวี๋ก็คือ อาวุธของนาง มันเปราะบางนัก!

แต่กลับมิคาดว่า วิธีที่นางใช้จะเป็นวิธีอำพรางสายตา ให้ตะบองไม้มาดึงสายตาของพวกเขา แต่กลับซ่อนกระบวนท่าที่ใช้สังหารที่แท้จริงเอาไว้!

หากนี่คือสนามรบที่แท้จริง ในสนามรบนี้ เซียวหลินเทียนก็จะพ่ายแพ้อย่างมิเหลือดี!

ก็ใครบอกให้เขาประมาทศัตรูกันเล่า?

หลิงอวี๋ผู้นี้ ไม่สามารถใช้สายตาแบบเมื่อก่อนมองนางได้แล้ว!

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามอย่างสงบ “หลิงอวี๋ เจ้าคิดเห็นเยี่ยงไร?”

หลิงอวี๋ยิ้ม ในที่สุดเซียวหลินเทียนก็ได้สติแล้วใช่หรือไม่?

ช่างหาได้ยากเสียจริง!

หากคนเหล่านี้ สามารถพูดคุยกันได้เช่นนี้ตั้งแต่ตอนเริ่มแรกก็คงจะดีมากทีเดียว!

จะต้องทำให้แตกตื่นกันเสียก่อนถึงจะยอมคุยกันดี ๆ ได้!

ช่างแย่จริง ๆ !

“หม่อมฉันบอกแล้วไงว่า นี่คือการเดิมพัน ท่านอ๋องกล้าที่จะรับผลของการเดิมพันหรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเย็นชา

“ง่าย ๆ เช่นนี้รึ? ให้ข้ายอมรับความพ่ายแพ้ แล้วหย่าร้างกับเจ้าใช่หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนมิเชื่อว่า หลิงอวี๋ลงแรงทุกสิ่งทุกอย่างไปถึงเพียงนี้ เพื่อจดหมายหย่าร้างเพียงใบเดียว!

ตอนนี้เขามิกล้าเชื่อใจหลิงอวี๋ง่าย ๆ แล้ว

ใครจะรู้ว่า ในคำพูดของนางจะมีหลุมพรางอื่นใดอยู่อีกหรือไม่?

“ฮ่า ๆ ...”

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็ยิ้มออกมา

แม้ว่าบนใบหน้าของนางจะมีรอยแผลอยู่อย่างน่ารังเกียจ!

แต่นางกลับแย้มยิ้มอย่างดูสบาย ๆ !

เซียวหลินเทียนมองเหม่อเลย!

ก่อนหน้านี้ครั้นเมื่อหลิงอวี๋เอาใจตัวเขา จะเป็นรอยยิ้มมีเสน่ห์ และรอยยิ้มโง่เขลา ซึ่งมองแล้วจะทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน!

แต่ตอนนี้ ก็ยังเป็นใบหน้าที่น่าเกลียดนั้น!

เหตุใดเขากลับรู้สึกว่ามันแตกต่างไปกันนะ?

“เซียวหลินเทียน ยังจำตอนที่ข้าไปช่วยเฮยจื่อได้หรือไม่! ชิวเฮ่าบอกว่า… ข้าไม่คู่ควรที่จะต่อรองกับเจ้า!

หลิงอวี๋พูดอย่างเย้ยหยัน “ยามนั้น เอามีดมาจ่อที่คอของแม่นมลี่! เซียวหลินเทียน เจ้าจำได้หรือไม่ตอนนั้นเจ้าพูดว่าอะไร?”

เซียวหลินเทียนสีหน้าไม่สู้ดี ความทรงจำของเขาไม่ได้แย่ถึงเพียงนั้น เขาจำทุกคำพูดของตัวเองในตอนนั้นได้ดี!

สิ่งที่เขาพูดไปในตอนนั้นก็คือ

“ลูกชายกับคนของเจ้าล้วนอยู่ในกำมือของข้า!”

“หากเจ้าช่วยเฮยจื่อไม่ได้ ข้าจะฆ่าพวกเขาเสียตอนนี้เลย!”

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย “นึกออกแล้วหรือ? เช่นนั้นเจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าตอนนั้นข้าพูดว่าอะไร?”

เซียวหลินเทียนนึกออกแล้ว

ตอนนั้นหลิงอวี๋บอกว่า “เซียวหลินเทียน เจ้าจะยกเอาพวกเขามาขู่ข้าไม่ได้ทุกครั้งไปหรอกนะ!”

หลิงอวี๋พูดเยอะถึงเพียงนี้ อยากจะตบหน้าเขาเสีย!

เซียวหลินเทียนรู้สึกจริง ๆ ว่า หน้าของตัวเองกำลังเจ็บปวดอยู่!

เขาบอกว่า นางไม่คู่ควรที่จะมาต่อรองกับตน!

แต่ตอนนี้ พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ?

ต่อหน้าองครักษ์มากมายถึงเพียงนี้ หลิงอวี๋ตบหน้าของเซียวหลินเทียนเสียงดังฟังชัดได้เลย

แต่นางกลับไม่ใช้ประโยชน์ในชัยชนะนี้ พอเห็นสมควรก็จบไป

ชายผู้ไร้ความรู้สึกอย่างเช่นเซียวหลินเทียน หาเรื่องให้น้อยเข้าไว้เป็นดี เลี่ยงการที่เขาจะมาแก้แค้นตัวเองอย่างรุนแรงหลังจากจบเรื่องไป

“เอาหนังสือหย่าร้างมาให้ข้า แล้วข้าจะให้ยาถอนพิษกับชิวเฮ่า จากนั้นเราสองคนก็จบกันไป!”

หลิงอวี๋ยกมือ กดปุ่มปุ่มหนึ่ง เก็บ ‘แหจับปลา’ นั้นกลับไป!