ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 44

“หลิงอวี๋ ยาพิษที่เจ้าวางชิวเฮ่า แน่ใจหรือว่าเขาจะไม่ถึงแก่ชีวิต?”

เซียวหลินเทียนยังต้องยืนยันให้มั่นใจสักหน่อย หากว่าหลิงอวี๋แค่ลงโทษชิวเฮ่าเพียงเล็กน้อย เขาก็ยอมได้!

แต่หากถึงแก่ชีวิต เช่นนั้นก็ทนรับไว้ไม่ได้!

“แน่อยู่แล้ว! หากเขาตาย ข้าก็จะชดใช้เขาด้วยชีวิตดีหรือไม่?”

หลิงอวี๋แสยะมุมปากอย่างเย้ยหยัน พลางมองเซียวหลินเทียนอย่างยั่วยุ

เซียวหลินเทียนไม่คุ้นเคยกับสีหน้าเช่นนี้ของหลิงอวี๋เอามาก ๆ ได้แต่หันหน้าหนีไป

“ดี ในเมื่อวันนี้ข้าเป็นผู้ตัดสินคดี เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดแต่ละเรื่องกันให้กระจ่างชัดกันไป! พูดเรื่องของหลิงซินก่อนแล้วกัน!”

หลิงอวี๋ประเมินในใจ แล้วพูด “หลิงหลานออกมาตอบ!”

หลิงหลานหลบอยู่อีกทาง ตอนที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียน ในใจนางก็ลอบคิดมาตรการรับมือไว้อยู่

เมื่อได้ยินหลิงอวี๋เรียกตัวเอง หลิงหลานถึงได้เดินออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมกับแสร้งทำเหมือนว่าเจ็บหนักมากไปด้วย

“พระชายา… บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ!” นางทำความเคารพ

หลิงอวี๋มองท่าทางที่เหมือนทำไปพอเป็นพิธีของนาง แล้วก็ยิ้มเย็นชา “หลิงซินออกมา!”

ในมือของหลิงซินยังคงถือตะบองไม้อยู่ เมื่อได้ยินดังนั้นก็ถือตะบองไม้ออกมาอย่างเหลอหลา

ดีที่แม่นมลี่จับนางไว้ข้างหนึ่ง จึงแย่งตะบองไม้ของนางมา

หลิงซินถึงได้สติแล้วรีบเหลือบมองเซียวหลินเทียน เห็นว่าเขาไม่ได้แสดงออกใด ๆ ถึงได้วิ่งไปอยู่ข้าง ๆ หลิงอวี๋

“ไปยืนกับหลิงหลาน!” หลิงอวี๋ดันนางไป

หลิงซินก็เดินไปที่ข้างกายหลิงหลาน

“ลู่หนาน เจ้าออกมา!” หลิงอวี๋เรียกอีก

ลู่หนานมองเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนพยักหน้าให้เขา

ลู่หนานเดินออกไป ประสานมือให้หลิงอวี๋ “ข้าน้อยรับคำสั่งขอรับ!”

หลิงอวี๋ยิ้ม ชี้นิ้วไปที่หลิงซินแล้วพูด “เจ้ามองหน้านาง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ขุนนางที่ทำหน้าที่ชันสูตร แต่คนที่อยู่ในสนามรบเป็นเรื่องปกติก็น่าจะแยกแยะได้ว่า บาดแผลบนใบหน้าของนางเป็นบาดแผลที่หกล้มเอง หรือว่าถูกคนอื่นทุบตีเล่า?”

ลู่หนานมองไปทางหลิงซิน เพราะว่าหลิงซินได้ตีคนแล้ว อีกทั้งยังได้เห็นความสามารถของหลิงอวี๋แล้วด้วย ความกล้าหาญของนางจึงเพิ่มขึ้นมาก นางเชิดหน้าขึ้นให้ลู่หนานได้ดู

ลู่หนานพิจารณาอยู่นาน แล้วจึงได้เอ่ยขึ้นมา “ขอตอบพระชายาขอรับ! ข้าน้อยแยกแยะได้ชัดเจน บนใบหน้าของหลิงซินมีบาดแผลภายนอกจำนวนมาก ทั้งบาดแผลเก่าและใหม่ แต่ล้วนเป็นบาดแผลที่ไม่ได้เกิดจากตัวเองหกล้มขอรับ!”

“บาดแผลบนดวงตาของนาง น่าจะถูกตะบองไม้ตีเข้า!”

ลู่หนานวิเคราะห์ไป แล้วก็พูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

“หากจะทำให้มันชัดเจน ท่านไป่ก็น่าจะมีประสบการณ์มากกว่ากระผม”

หลิงอวี๋เหลือบมองไป่สือที่ยืนอยู่ข้างกายเซียวหลินเทียน พลางยิ้มเย้ยหยันแล้วพูด “ท่านไป่ของพวกเจ้าสูงส่งเกินไป ไม่สนใจเรื่องคนตัวน้อย ๆ เช่นพวกเราหรอก! ไม่เชิญดีกว่า!”

ไป่สือหน้าแดงก่ำเพราะถูกเย้ยหยันเข้าแล้ว

วันนั้นเขาไม่ได้ไปตรวจอาการของเสี่ยวเมาจริง ๆ เพราะว่าเซียวหลินเทียนกำลังโกรธอยู่!

เขาเองก็รู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นจะต้องไปยั่วโทสะของเซียวหลินเทียนเพื่อลูกนอกสมรสคนหนึ่ง!

โอสถรักษาบาดแผลที่ให้แม่นมลี่ไป ก็เป็นเพราะลู่หนานปล่อยผ่านไปไม่ได้ จึงดึงเขาออกไปอย่างเงียบ ๆ “คนผู้นั้นก็น่าสงสารเช่นกัน วันนั้นเจ้าก็ทำความดีนี่ เจ้าให้โอสถรักษาบาดแผลกับเขา!”

ไป่สือไหนเลยจะคิดว่าหลิงอวี๋จะยังมีชีวิตต่อ อีกทั้งยังจดจำความแค้นไว้เช่นนี้ด้วย！

เซียวหลินเทียนเองก็สังเกตบาดแผลบนใบหน้าของหลิงซิน เขาแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ลู่หนานพูดเป็นความจริง บาดแผลของหลิงซินไม่ได้เกิดจากการล้มแน่นอน!

“ยังต้องการคนยืนยันอีกหรือไม่? หากต้องการ พวกเจ้าก็ไปตามหมอข้างนอกสักคนมาตรวจดู!” หลิงอวี๋ถามเซียวหลินเทียน

“ไม่ต้อง!” เซียวหลินเทียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซียวหลินเทียนในตอนนี้กังวลใจเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่เรื่องเมื่อครู่ก็มองออกแล้ว ว่าหลิงอวี๋ในตอนนี้เป็นคนที่มีทั้งความกล้าหาญและเจ้าแผนการ!

สาเหตุที่นางทำเพื่อพิสูจน์บาดแผลเพื่อนางรับใช้นั้น เกรงว่าจะไม่ใช่เพียงการแก้แค้นให้นางเท่านั้น

เขาต้องดูให้ดี ๆ ว่า พระชายาที่เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาผู้นี้ยังมีความสามารถอะไรอีกหรือไม่?!

“ได้ เช่นนั้นพวกเราก็ฟังคำอธิบายของหลิงหลานกัน”

“หลิงหลาน เมื่อครู่เจ้ากับชิวเหวินซวงยืนยันกันหนักแน่นว่าไม่ได้ตีหลิงซิน ข้าขอถามสักหน่อย ว่าบาดแผลของหลิงซินมาจากที่ใด?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

หลิงหลานรู้สึกกระวนกระวาย หลิงอวี๋พิสูจน์ไปแล้วว่า บาดแผลบนหน้าของหลิงซินไม่ได้เกิดจากการหกล้มเอง นางไม่สามารถใช้ข้ออ้างนี้มาเถียงข้าง ๆ คู ๆ ได้แล้ว

ไม่เป็นไร นางยังมีแผนสำรองอยู่

หลิงหลานเอ่ยขึ้นทันที “ข้าตีนางเอง! วันนั้นข้าเห็นหลิงซินขโมยของ ข้าจำต้องเข้มงวดเพื่อให้นางเป็นคนที่ดีขึ้น จึงไปเอากระบองไม้มาตีนาง...”

“เพียะ...”

หลิงอวี๋ไม่ได้เอ่ยคำพูดใด ๆ แล้วตบนางไปเลยตรง ๆ

หลิงหลานอึ้งไปทันที นางพูดอะไรผิดไปหรือ?

ชิวเหวินซวงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น จึงรีบเอ่ยขึ้น “พระชายา พระชายาทำเช่นนี้มิได้ คดียังไม่ได้ตัดสินสิ้นสุด เหตุใดพระชายาจึงได้ตบตีนางโดยที่ยังไม่ได้แยกแยะถูกผิดเล่า?”