ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 44

“หลิงอวี๋ ยาพิษที่เจ้าวางชิวเฮ่า แน่ใจหรือว่าเขาจะไม่ถึงแก่ชีวิต?”

เซียวหลินเทียนยังต้องยืนยันให้มั่นใจสักหน่อย หากว่าหลิงอวี๋แค่ลงโทษชิวเฮ่าเพียงเล็กน้อย เขาก็ยอมได้!

แต่หากถึงแก่ชีวิต เช่นนั้นก็ทนรับไว้ไม่ได้!

“แน่อยู่แล้ว! หากเขาตาย ข้าก็จะชดใช้เขาด้วยชีวิตดีหรือไม่?”

หลิงอวี๋แสยะมุมปากอย่างเย้ยหยัน พลางมองเซียวหลินเทียนอย่างยั่วยุ

เซียวหลินเทียนไม่คุ้นเคยกับสีหน้าเช่นนี้ของหลิงอวี๋เอามาก ๆ ได้แต่หันหน้าหนีไป

“ดี ในเมื่อวันนี้ข้าเป็นผู้ตัดสินคดี เช่นนั้นพวกเราก็มาพูดแต่ละเรื่องกันให้กระจ่างชัดกันไป! พูดเรื่องของหลิงซินก่อนแล้วกัน!”

หลิงอวี๋ประเมินในใจ แล้วพูด “หลิงหลานออกมาตอบ!”

หลิงหลานหลบอยู่อีกทาง ตอนที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียน ในใจนางก็ลอบคิดมาตรการรับมือไว้อยู่

เมื่อได้ยินหลิงอวี๋เรียกตัวเอง หลิงหลานถึงได้เดินออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมกับแสร้งทำเหมือนว่าเจ็บหนักมากไปด้วย

“พระชายา… บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ!” นางทำความเคารพ

หลิงอวี๋มองท่าทางที่เหมือนทำไปพอเป็นพิธีของนาง แล้วก็ยิ้มเย็นชา “หลิงซินออกมา!”

ในมือของหลิงซินยังคงถือตะบองไม้อยู่ เมื่อได้ยินดังนั้นก็ถือตะบองไม้ออกมาอย่างเหลอหลา

ดีที่แม่นมลี่จับนางไว้ข้างหนึ่ง จึงแย่งตะบองไม้ของนางมา

หลิงซินถึงได้สติแล้วรีบเหลือบมองเซียวหลินเทียน เห็นว่าเขาไม่ได้แสดงออกใด ๆ ถึงได้วิ่งไปอยู่ข้าง ๆ หลิงอวี๋

“ไปยืนกับหลิงหลาน!” หลิงอวี๋ดันนางไป

หลิงซินก็เดินไปที่ข้างกายหลิงหลาน

“ลู่หนาน เจ้าออกมา!” หลิงอวี๋เรียกอีก

ลู่หนานมองเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนพยักหน้าให้เขา

ลู่หนานเดินออกไป ประสานมือให้หลิงอวี๋ “ข้าน้อยรับคำสั่งขอรับ!”

หลิงอวี๋ยิ้ม ชี้นิ้วไปที่หลิงซินแล้วพูด “เจ้ามองหน้านาง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ขุนนางที่ทำหน้าที่ชันสูตร แต่คนที่อยู่ในสนามรบเป็นเรื่องปกติก็น่าจะแยกแยะได้ว่า บาดแผลบนใบหน้าของนางเป็นบาดแผลที่หกล้มเอง หรือว่าถูกคนอื่นทุบตีเล่า?”

ลู่หนานมองไปทางหลิงซิน เพราะว่าหลิงซินได้ตีคนแล้ว อีกทั้งยังได้เห็นความสามารถของหลิงอวี๋แล้วด้วย ความกล้าหาญของนางจึงเพิ่มขึ้นมาก นางเชิดหน้าขึ้นให้ลู่หนานได้ดู

ลู่หนานพิจารณาอยู่นาน แล้วจึงได้เอ่ยขึ้นมา “ขอตอบพระชายาขอรับ! ข้าน้อยแยกแยะได้ชัดเจน บนใบหน้าของหลิงซินมีบาดแผลภายนอกจำนวนมาก ทั้งบาดแผลเก่าและใหม่ แต่ล้วนเป็นบาดแผลที่ไม่ได้เกิดจากตัวเองหกล้มขอรับ!”

“บาดแผลบนดวงตาของนาง น่าจะถูกตะบองไม้ตีเข้า!”

สาเหตุที่นางทำเพื่อพิสูจน์บาดแผลเพื่อนางรับใช้นั้น เกรงว่าจะไม่ใช่เพียงการแก้แค้นให้นางเท่านั้น

เขาต้องดูให้ดี ๆ ว่า พระชายาที่เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาผู้นี้ยังมีความสามารถอะไรอีกหรือไม่?!

“ได้ เช่นนั้นพวกเราก็ฟังคำอธิบายของหลิงหลานกัน”

“หลิงหลาน เมื่อครู่เจ้ากับชิวเหวินซวงยืนยันกันหนักแน่นว่าไม่ได้ตีหลิงซิน ข้าขอถามสักหน่อย ว่าบาดแผลของหลิงซินมาจากที่ใด?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

หลิงหลานรู้สึกกระวนกระวาย หลิงอวี๋พิสูจน์ไปแล้วว่า บาดแผลบนหน้าของหลิงซินไม่ได้เกิดจากการหกล้มเอง นางไม่สามารถใช้ข้ออ้างนี้มาเถียงข้าง ๆ คู ๆ ได้แล้ว

ไม่เป็นไร นางยังมีแผนสำรองอยู่

หลิงหลานเอ่ยขึ้นทันที “ข้าตีนางเอง! วันนั้นข้าเห็นหลิงซินขโมยของ ข้าจำต้องเข้มงวดเพื่อให้นางเป็นคนที่ดีขึ้น จึงไปเอากระบองไม้มาตีนาง...”

“เพียะ...”

หลิงอวี๋ไม่ได้เอ่ยคำพูดใด ๆ แล้วตบนางไปเลยตรง ๆ

หลิงหลานอึ้งไปทันที นางพูดอะไรผิดไปหรือ?

ชิวเหวินซวงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น จึงรีบเอ่ยขึ้น “พระชายา พระชายาทำเช่นนี้มิได้ คดียังไม่ได้ตัดสินสิ้นสุด เหตุใดพระชายาจึงได้ตบตีนางโดยที่ยังไม่ได้แยกแยะถูกผิดเล่า?”