ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 45

หลิงอวี๋ไม่รอให้ชิวเหวินซวงได้พูดอะไรอีก นางมองหลิงหลานอย่างเย็นชา “ต่อหน้าข้าเรียกแทนตัวเองว่าข้า...?”

“หลิงหลานเจ้ามีตัวตนเช่นไร พูดอยู่ต่อหน้าข้า เจ้ามีสิทธิ์เรียกแทนตัวเองว่าข้าอย่างนั้นหรือ?”

นางเตะหลิงหลานไปอีกทีอย่างหยาบคาย แล้วหลิงหลานก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างมิเต็มใจนัก

จู่ ๆ หลิงซินก็ฉลาดเป็นกรดขึ้นมาในวินาทีนี้ นางคุกเข่าตามลงไปทันที

“พระชายาพูดถูก บ่าวรับผิดเจ้าค่ะ!”

นางรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ คุณหนูเปลี่ยนไปเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแล้วจริง ๆ ยกข้ออ้างนี้มาพูดถูกต้องมาก ๆ ตบตีหลิงหลานแล้วยังทำให้ทุกคนพูดอะไรไม่ได้ด้วย!

ชิวเหวินซวงคิดที่จะติดตามเอาผิดกับหลิงซิน แต่หลิงซินเองก็ยอมรับผิดไปแล้ว ทำให้นางพูดไม่ออกทันที

ชิวเหวินซวงเกลียดชังอยู่ในใจ

สองวันมานี้หลิงซินก็ทำอวดดีกับตัวเองขึ้นมาเช่นกัน หากทำในที่ที่เป็นส่วนตัวก็ช่างมันเถิด แต่อยู่ต่อหน้าท่านอ๋อง กลับไม่มีสายตาเคารพกันเลย!

หลิงหลานรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเสียทีเข้าแล้ว นางลอบมองหลิงอวี๋ด้วยแววตาอาฆาต แต่ปากกลับเอ่ยอย่างว่าง่าย “บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!”

“เรามาตัดสินคดีกันต่อ! หลิงหลาน เจ้าบอกว่าหลิงซินขโมยของ ขโมยอะไร?”

หลิงอวี๋ไม่ได้มองปฏิกิริยาของผู้คนโดยรอบเลย แล้วถามเหมือนว่าเที่ยงธรรมมาก

“หลิงซินขโมยจานเงินในห้องครัวเอาไปขายเจ้าค่ะ! แม่นมเกาที่อยู่ในครัวบอกบ่าวมา!”

“บ่าวขวางหลิงซินอยู่ที่หน้าประตู แล้วยึดเงินจากจานเงินที่นางขายได้มาห้าตำลึงเจ้าค่ะ!”

“ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของบ่าวกับหลิงซินก็ดี ๆ กันอยู่ บ่าวทนไม่ได้ที่เห็นนางถูกลงโทษ ถึงได้อบรมนางที่นางทำผิดไปเพราะอยากให้นางดีขึ้นเจ้าค่ะ… บ่าวกำลังสั่งสอนนางอยู่!”

“ไม่เช่นนั้นหากบ่าวจับนางรายงานขึ้นไป นางจะต้องถูกขับไล่ออกจากตำหนักไปแล้ว!”

ยิ่งพูดหลิงหลานก็ยิ่งหยิบยกเหตุผลขึ้นมา

“แล้วเงินเล่า?”

หลิงอวี๋ถาม

“บ่าวเอาไปให้แม่นมเกา แม่นมเกายืนยันได้เจ้าค่ะ!”

แม่นมเกาเดินออกมาจากพื้นที่ที่นอนอยู่ แล้วพูดด้วยเหตุผล “พระชายา บ่าวเป็นพยานได้เจ้าค่ะ ว่าหลิงหลานเอาเงินมาให้บ่าวจริง ๆ !”

หลิงอวี๋เงยหน้าไปมอง แล้วก็นึกออกว่า หญิงอ้วนผู้นี้คือแม่นมผู้นั้นที่สาดน้ำใส่นางในวันนั้นตอนที่ชิวเฮ่าลากนาง

ดีเลย นี่มันเหมือนเป็นตอนที่พยายามหาแทบตายมิเจอ พอเลิกหากลับมาง่าย ๆ เสียอย่างนั้น

หลิงอวี๋ยังวางแผนไว้ว่าจะหาโอกาสจัดการแม่นมผู้นี้อยู่ คิดมิถึงว่านางจะพาตัวเองมาหากระบอกปืนเสียเองแล้ว

“แม่นมเกา เจ้าแน่ใจนะว่าจานเงินนั่นหายไปจริง ๆ ? ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อจะใส่ร้ายหลิงซิน?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“พระชายาจะปรักปรำพวกเรามิได้นะเจ้าคะ! บ่าวมิใช่คนเยี่ยงนั้น จานเงินหายไปจริง ๆ เจ้าค่ะ!” แม่นมเกาพูดขึ้นมาทันที

หลิงอวี๋มองใบหน้าที่มันเงาอวบอ้วนของแม่นมเกา แล้วหัวเราะเยาะ อ้วนท้วนถึงเพียงนี้ เป็นตัวนางเองที่ขโมยจานเงินแล้วเก็บเข้ากระเป๋าส่วนตัวจนอิ่มล่ะสิ!

“หลิงซิน เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“บ่าวมิได้ขโมยเจ้าค่ะ! บ่าวสาบานต่อสวรรค์ก็ได้!” หลิงซินยกมือขึ้น แล้วยกเอ่ยพูดอย่างมั่นใจ

เซียวหลินเทียนมองอยู่อีกด้านหนึ่ง เขารู้สึกว่าค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว

เดิมทีนี่ถือเป็นเรื่องที่เล็กมาก ๆ ของหลังเรือน เขาเมินเฉยมันมาโดยตลอด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าสนใจ

ต่างคนต่างพูดต่างเหตุผลกันไป แล้วหลิงอวี๋จะตัดสินเยี่ยงไรกันเล่า?

“พวกเจ้าต่างคนต่างก็มีเหตุผล! ข้าก็มิรู้ว่าควรจะเชื่อผู้ใดแล้ว!”

หลิงอวี๋แสร้งทำลำบากใจ แล้วมองไปทางชิวเหวินซวง “ชิวเหวินซวง เจ้าว่าใครกันแน่ที่พูดความจริง?”

“เช่นนั้นก็ย่อมต้องเป็นแม่นมเกากับหลิงหลานที่พูดความจริงสิเจ้าคะ พวกนางทั้งสองคงไม่สามารถรวมหัวกันมาใส่ร้ายหลิงซินหรอกใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ในใจของชิวเหวินซวงดูถูกหลิงอวี๋ แต่ปากกลับพูดไปอย่างอ่อนโยน “หากพระชายาไม่สามารถตัดสินได้ เช่นนั้นก็ให้ท่านอ๋องทรงตัดสินเถิดเจ้าค่ะ!”

เซียวหลินเทียนไม่รับคำ ทำเพียงแค่มองหลิงอวี๋

หลิงอวี๋พอใจกับท่าทีของเซียวหลินเทียนมาก ดูท่าทางวันนี้เขาจะยกให้นางได้ตัดสินเลยจริง ๆ ไม่ได้รีบร้อนแทรกขึ้นมาก็นับว่ามีการพัฒนาแล้ว!

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ชิวเหวินซวง ไม่ใช่ว่าข้าไม่สามารถตัดสินได้หรอก”

“เพียงแต่ห้องครัวหลังเรือนทั้งหมดนั้นเจ้าเป็นคนจัดการ หากข้าพิสูจน์ได้ว่า หลิงหลานกับแม่นมเกาใส่ร้ายหลิงซิน เช่นนั้นจะไม่เป็นการทำให้เจ้าเสียหน้านักหรอกรึ?”

“นี่คือคนที่อยู่ในความดูแลของเจ้าทั้งนั้น!”

ชิวเหวินซวงพูดทันที “ข้าเชื่อแม่นมเกากับหลิงหลาน! พวกนางไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้แน่!”

หลิงอวี๋เอ่ยขึ้นทันที “หากคิดจะพิสูจน์ว่า พวกนางสามคนใครกำลังโกหกนั้นง่ายนัก! ข้าแค่ถามเจ้าว่า หากข้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าหลิงหลานกับแม่นมเกาโป้ปด เจ้าจะทำเช่นไร?”

ชิวเหวินซวงคิดเอาเองว่า ขอเพียงหลิงหลานกับแม่นมเกาไม่กลับคำ หลิงอวี๋ก็ไม่มีทางพิสูจน์ได้ว่าพวกนางโกหก จึงเอ่ยไปอย่างมั่นใจ

“หากพิสูจน์ได้ว่า หลิงหลานกับแม่นมเกาโป้ปด เช่นนั้นก็นับว่าข้ารู้จักคนไม่ถ่องแท้ ข้าจะคำนับขอโทษท่านเอง!”

“คนที่พวกเจ้าใส่ร้ายก็คือหลิงซิน! การจะคำนับขอโทษก็ควรจะคำนับขอโทษหลิงซิน!” หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ

ชิวเหวินซวงก็พอใจ พยักหน้า “พระชายาพูดมีเหตุผล หากตรวจสอบมั่นใจแล้วว่าพวกข้าใส่ร้ายหลิงซิน พวกข้าก็จะคำนับขอโทษหลิงซิน!”