ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 46

“คำไหนคำนั้น!”

หลิงอวี๋ก็ไม่ได้กล่าวเลอะเทอะเรียกให้ลู่หนานมาข้าง ๆ แล้วกระซิบไปสองสามประโยค

แม้หลิงซินยังคุกเข่าอยู่ แต่ในใจกลับตื่นเต้นหวั่นไหวอย่างหนักหน่วง

ปล่อยให้หลิงหลานและแม่นมเกาจนถึงชิวเหวินซวงคำนับให้ตน ให้นางระบายความแค้น นี่ก็เป็นเรื่องที่นางไม่กล้าฝันถึงเช่นกัน!

คุณหนูของพวกนางทำได้จริงหรือ?

หลิงเยว่ก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน แม้เขาจะตัวเล็กแต่ก็ฉลาดยิ่งนัก!

จากบทสนทนาของคนเหล่านี้เขาก็เข้าใจแล้วว่า ท่านแม่อยากช่วยพี่หลิงซินให้พ้นโทษการลักทรัพย์

และยังต้องการให้สตรีชั่วหลายคนนั้นคำนับยอมรับโทษด้วย!

แล้วท่านแม่จะทำได้อย่างไรเล่า?

ในดวงตากลมโตเปี่ยมด้วยความอยากรู้อยากเห็น! แต่เขากลับจับมือแม่นมลี่อย่างน่าเอ็นดูมาก ไม่ไปรบกวนท่านแม่

เซียวหลินเทียนทรงฟังหลิงอวี๋กล่าวอะไรบางอย่างกับลู่หลานไม่ชัด เห็นเพียงลู่หลานมองเขาอย่างลังเลหลังได้ยิน

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว กล่าวว่า “ลู่หนาน พระชายาให้เจ้าทำสิ่งใดเจ้าก็ไปทำเถอะ! ไม่ต้องมาปรึกษาความเห็นจากข้าทุกครั้งหรอก!”

ลู่หนานเลยไม่ลังเลอีก และทำตามคำสั่งของหลิงอวี๋เรียกองครักษ์ผู้หนึ่งแล้วออกไป

หลังเวลาหนึ่งก้านธูป(1) ลู่หนานกับองครักษ์ผู้นั้นก็ยกลังใหญ่มาวางไม่บนโต๊ะหินในลานเรือน

ฝูงชนรู้สึกประหลาดใจ การยกลังใหญ่นี้มาจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่า หลิงหลานและแม่นมเกามิได้กล่าวปด?

ชิวเหวินซวงอยากหัวร่อลั่น นี่ก็คือ?

ดูเหมือนว่าความปัญญานิ่มของนางหญิงสารเลวหลิงอวี๋จะกำเริบอีกแล้วสิ!

“มีพระพุทธรูปองค์หนึ่งอยู่ในลังนี้! เป็นคนพิลึกได้มอบให้ท่านปู่ของข้าที่บังเอิญพบเข้า! เล่าลือกันว่ามีประสิทธิภาพมาก!”

หลิงอวี๋คลี่ยิ้มกล่าว “หลิงซินและพวกเจ้าสามคนก้าวมาข้างหน้า ยื่นมือเข้าไปในลังสัมผัสรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์เสีย!”

“ก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปพวกเจ้าต้องปฏิญาณก่อน หากกล่าวเท็จคำปฏิญาณก็จะมีผล!”

“หลิงซิน หากมิได้กระทำเรื่องผิดมโนธรรมเจ้ากล้าไปสัมผัสรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์หรือไม่?”

หลิงซินรู้ว่าหลิงอวี๋ชำระแค้นเพื่อตน แล้วเวลานี้นางจะรั้งขาอยู่ได้อย่างไรละ!

นางลุกยืนขึ้นเดินอาด ๆ ไปด้านหน้ากล่าวเสียงดังว่า “คุณหนู บ่าวรู้อยู่แก่ใจไร้สิ่งใดให้ละอาย! ไร้สิ่งใดให้หวั่นเกรงเจ้าค่ะ!”

นางเดินไปด้านหน้าลังที่ถูกคลุมด้วยผ้าผืนสีดำ

หลิงซินยกมือขึ้นกล่าวอย่างจริงจังว่า “เทพเจ้าเบื้องบน ข้าน้อยหลิงซินขอสาบานต่อสรวงสวรรค์ว่า ข้อน้อยมิได้ลักขโมยเป็นแน่ หากข้าน้อยกล่าวปด ขอให้เหล่าเทพสำแดงฤทธิ์ ลงทัณฑ์อัสนีใส่ข้าให้เลือดออกทวารทั้งเจ็ดตายด้วยเถิด!”

หลิงซินยื่นมือเข้าลัง สัมผัสไปสักพักแล้วเอ่ยถามว่า “คุณหนู พอได้หรือยังเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะ หลิงซินจึงก้าวถอยหลังออกมา

ถึงตาหลิงหลานและแม่นมเกาแล้ว

ฝูงชนมองไปทางพวกนาง

ชิวเหวินซวงมองแล้วตะโกนขึ้น “หลิงหลาน แม่นมเกา ไปสัมผัสเลย! ข้าเชื่อว่าจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับพวกเจ้า!”

หลิงหลานและแม่นมเกาถูกชิวเหวินซวงจ้องเขม็ง สองคนจึงจำใจต้องลุกเดินมาทางข้างหน้า

“หลิงหลานเจ้าสัมผัสก่อน!” แม่นมเก่าผลักหลิงหลานไปข้างหน้าอย่างเจ้าเล่ห์

ครั้นเห็นลังที่คลุมด้วยผ้าสีดำก็ใจเต้นผิดจังหวะ ก่อนจะยกมือขึ้นปฏิญาณเลียนแบบตามหลิงซิน

จากนั้นก็กำลังยื่นมือเข้าไปอย่างแน่วแน่

สัมผัสไปสักพัก หลิงหลานก็เอ่ยถามเลียนแบบหลิงซิน “พระชายา พอได้หรือยังเจ้าคะ?”

“พอได้แล้ว!”

หลิงหลานถอนหายใจโล่งอกยืดยาวเบา ๆ ก่อนจะเก็บมือกลับมา

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฝูงชนมองไปทางหลิงอวี๋อย่างนึกสับสน...

“อย่ารีบสิ แม่นมเกายังไม่ได้สัมผัสเลยนี่!” หลิงอวี๋กล่าวยิ้ม ๆ อย่างสงบนิ่ง

แม่นมเกาเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหลิงหลาน ในใจก็ทอดถอนใจโล่งอก

แม่นมเกาเลียนแบบการยกมือขึ้นและเอ่ยซ้ำคำพูดของหลิงซินรอบหนึ่ง

นางยื่นมือเข้าลังสัมผัสดูสักพักแล้วก็ชักออกมา

ถึงกระนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางคนก็เริ่มหัวเราะขบขัน

แต่เมื่อพบสีหน้าไร้คลื่นอารมณ์ของเซียวหลินเทียนก็ไม่มีใครกล้าหัวเราะ

“ลู่หนาน!”

ภายใต้สายตาการจับจ้องของฝูงชน เพียงตะโกนเรียกลู่หลานออกมาข้างหน้าอย่างใจเย็น

ลู่หลานหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปข้างกายเซียวหลินเทียน ก่อนจะเรียกหลิงซิน หลิงหลานและแม่นมเกามาด้วย

“ยื่นมือทั้งสองข้างออกมา!” ลู่หลานออกคำสั่ง

หลิงซิน หลิงหลานและแม่นมเกาต่างยื่นมือไปทางเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนเห็นสองมือของหลิงซินมีสีดำมืด ส่วนสองมือหลิงหลานกับแม่นมเกากลับสะอาดหมดจด

เซียวหลินเทียนมองไปทางลู่หนานอย่างไม่เข้าใจ นี่หมายความถึงสิ่งใด?

ลู่หนานหัวเราะสักพัก และเดินไปนำลังมา เมื่ออยู่ตรงหน้าเซียวหลินเทียนก็เปิดผ้าสีดำที่คลุมลังออก

เซียวหลินเทียนและคนมากมายก็เห็นด้านในมีเพียงถ่านไม้ก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งที่แกะสลักเป็นคนไม้อย่างเรียบง่าย

“พระพุทธรูปที่ฉันกล่าวถึงเป็นของปลอม! แท้จริงแล้วข้างในเป็นถ่านไม้สีดำ!”

“มิได้กระทำเรื่องผิดมโนธรรมหลิงซินในใจย่อมไร้ความพะวง สัมผัสถ่านไม้ไปแล้วที่มือต้องเปื้อนสีดำเป็นแน่!”

“หลิงหลานและแม่นมเกาในใจมีความพะวง ยื่นมือเข้าลังแล้วแต่ไม่กล้าสัมผัสถ่านไม้ ฉะนั้นมือจึงสะอาดเป็นธรรมดา!”

หลิงอวี๋อธิบายให้ทุกคนมากมายฟังอย่างอดทน

เซียวหลินเทียนและผู้คนมากมายแค่ประเดี๋ยวเดียวก็กระจ่างทันที

สีหน้าชิวเหวินซวงผันเปลี่ยน นางคิดไม่ถึงเลยว่าหลิงอวี๋จะใช้อุบายกลับกลอกเยี่ยงนี้!

แม่นมเกากับหลิงหลานพลันสีหน้าซีดเผือดในบัดดล!

หนึ่งก้านธูป1 เป็นเวลา 20 นาที ถึง 1 ชั่วโมง