ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 47

“ผู้ใดกล่าวปดผู้ใดบริสุทธิ์! นี่ยังจำเป็นต้องไต่สวนอีกอยู่หรือไม่?”

หลิงอวี๋มองชิวเหวินซวงเยาะหยัน “ชิวเหวินซวง ยินดีด้วยที่เจ้าพ่ายเดิมพัน! พวกเจ้าต้องคำนับแสดงการขออภัยต่อหลิงซิน!”

ใบหน้าของชิวเหวินซวงอดกลั้นจนแดงไปหมด หยาดน้ำตาไหลรินอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ข้า… ข้าถูกหลิงหลานและแม่นมเกาหลอกเจ้าค่ะ!”

“ข้ามิสนพวกเจ้าว่าใครหลอกใคร! น้ำตาของเจ้าก็ไร้ค่าสำหรับข้าเช่นกัน!”

“หลิงซินถูกกล่าวหาและทุบตี พวกเจ้าไม่มีใครเห็นใจ! เหตุใด คิดว่าหลั่งน้ำตาหยดสองหยดจะทำให้ข้าเห็นใจพวกเจ้าได้งั้นรึ?”

“หรือว่าอยากร่ำไห้ให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าเห็นอีกและบอกว่าข้าหลิงอวี๋รังแกคน?”

วาจาของหลิงอวี๋ไม่มีความปรานีแม้แต่น้อย ทำให้สีหน้าเซียวหลินเทียนแปรเปลี่ยนไป

เมื่อชิวเหวินซวงพบก็รีบเช็ดน้ำตาคุกเข่าลงตุ้บ

“หลิงซิน ข้าขอโทษ ข้ามิควรเชื่อและฟังความหลิงหลานและแม่นมเกาเพียงข้างเดียว ทำให้เจ้าต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรมแล้ว!”

“ข้าให้เจ้าแสดงการขอภัย!”

นางคำนับสามครั้งติดต่อกันถึงจะลุกขึ้น

หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม ชิวเหวินซวงผู้นี้เป็นคนมีความสามารถเสียจริง! ปรับตัวเข้าได้กับทุกสถานการณ์!

หลิงหลานกับแม่นมเกาเห็นชิวเหวินซวงคุกเข่า ไฉนเลยจะยังไม่กล้าคุกเข่าและทั้งสองจึงคุกเข่าลงด้วยกัน

หลิงหลานกล่าวโยนความผิดว่า “หลิงซินข้าขอโทษ เป็นข้าเชื่อคำพูดของแม่นมเกาฝ่ายเดียวจนกล่าวหาเจ้าแล้ว! ข้าขอภัยแก่เจ้า!”

แม่นมเกาจ้องมองหลิงหลานที่กำลังโยนความผิดให้ตนจึงรีบกล่าวแก้ต่าง

“หลิงซิน จานเงินในครัวหายไปเจ้าก็เคยเข้าห้องครัว ข้าก็นึกว่าเจ้าหยิบไป! ข้าขอโทษข้ากล่าวหาเจ้าแล้ว!”

“ข้าจะกลับไปหาดูอีก อาจจะลืมวางไว้ที่ไหนสักแห่ง!”

สองดวงตาหลิงซินทอประกายตื่นเต้น คุณหนูทำสำเร็จแล้วจริง ๆ !

นางช่วยตนให้พ้นโทษการลักทรัพย์ได้จริง ๆ นางทำให้หลิงหลาน แม่นมเกาและชิวเหวินซวงคุกเข่าต่อตนได้จริง ๆ !

“ท่านแม่ ท่านเก่งนักขอรับ! วันข้างหน้าเยว่เยว่ก็อยากเฉียบแหลมเหมือนท่านขอรับ!”

หลิงอวี๋ยังจำเรื่องเงินห้าตำลึงนี้ได้ แม้ว่าจะไม่มากแต่ก็ไม่อยากให้หลิงหลานไปง่าย ๆ

ทั่วใบหน้าหลิงหลานแดงสุดขีด นางไปหยิบเงินออกมาส่งให้หลิงอวี๋ทันควัน

หลิงอวี๋ไม่รับ กล่าวต่อหลิงซินว่า “หลิงซิน เงินนี้เป็นรางวัลให้เจ้า!”

หลิงซินรับเงินมาอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง วันนี้คนก็ได้กำจัดเงินก็ได้คืน นางแสดงท่าทีรู้สึกยินดีปรีดาออกมา

หลิงหลานคิดว่าเรื่องนี้ได้จบลงแล้ว ไหนเลยจะคิดว่า หลิงอวี๋เปลี่ยนบทสนทนากล่าวอย่างพรั่นพรึงว่า

“เรื่องของหลิงซินพูดจบแล้ว งั้นเรามาไต่สวนกันต่อ!”

“คราก่อนมิใช่ว่าพูดถึงหวางเปิ่นเฟยออกตำหนักบ่อยรึ หลิงหลานเจ้ากล่าวว่าตัวข้าไปนัดพบ อย่างนั้นพวกเราก็มาคุยเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วนเถอะ!”

“หลิงหลาน ตัวข้าลืมสิ้นแล้ว เจ้าช่วยเตือนข้าสักหน่อยว่าที่ไหนเวลาใด? นัดพบไปแห่งใด? นัดพบกับผู้ใด? และทำอันใดบ้าง?”

“คำถามเหล่านี้ รบกวนเจ้าช่วยเตือนข้าทีละข้อให้กระจ่าง! ข้าความจำแย่ล้วนไม่รู้ว่าตัวเองทำสิ่งใดไปบ้าง!”

“ในเมื่อเจ้าล้วนจำได้ทั้งหมดก็ช่วยข้านึกหน่อยเถิด!”