ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 476

หนอนบ่อนไส้?

ใบหน้าขององค์ชายเว่ยมืดมนลง เขาเอ่ยถามเป็นนิสัย “ท่านหาน ท่านคิดว่าหนอนบ่อนไส้คือผู้ใดเล่า?”

ทันทีที่พูดจบ องค์ชายเว่ยถึงได้พบว่าหานหลินมิอยู่

องค์ชายเว่ยตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลางเอ่ยถาม “หานหลินเล่า?”

สีหน้าของหัวหน้าองครักษ์เปลี่ยนไป “องค์ชาย หานหลินไปตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว พวกเราไปปล้นเงินของตระกูลกวนก็มิเห็นเขา… หรือว่าเขาจะเป็นหนอนบ่อนไส้พ่ะย่ะค่ะ?”

“องค์ชาย คราที่หารือเรื่องการปล้นตระกูลกวนมีเพียงพวกเราสามคนเท่านั้น… หรือว่าหานหลินรู้ว่าเราหมายลงมือกลางดึก ดังนั้นจึงพาคนไปปล้นตระกูลกวนก่อนแล้ว?”

“หากตระกูลกวนมาสอบสวนทีหลังก็โยนความผิดใส่ร้ายพวกเราได้เช่นนั้นรึ?”

“ไปตามหาหานหลิน!”

องค์ชายเว่ยนึกขึ้นได้ว่าหานหลินเป็นคนที่เชื่อมโยงเขากับกวนซิน แต่ในท้ายที่สุดพี่น้องของกวนซินก็แปรพักตร์เป็นพวกขององค์ชายคัง!

บางทีหานหลินอาจคิดว่าตนไม่มีทางสงสัยเขา ถึงได้ฉวยโอกาส

องค์ชายเว่ยนอนไม่หลับแล้ว จึงพาคนไปที่บ้านของหานหลินในเมืองด้วยตัวเอง แต่บ้านตระกูลหานนั้นว่างเปล่าแล้ว

ในเรือนทิ้งข้าวของระเกะระกะที่เอาไปด้วยมิได้ไว้มากมาย

เมื่อองค์ชายเว่ยเห็นดังนั้นมีหรือจะมิเข้าใจ ต้องเป็นหานหลินเป็นแน่ที่ปล้นตระกูลกวนแล้วพาครอบครัวหนีไป

องค์ชายเว่ยตะคอกด้วยความโกรธ

“หานหลิน เจ้ากล้าทรยศข้า ข้าจักถลกหนังเจ้าให้ได้!”

“ตามไป ไล่ตามมันมาให้ข้า! จับตัวหานหลินกลับมาให้ได้!”

หัวหน้าองครักษ์นำคนไปไล่ล่า ส่วนองค์ชายเว่ยก็กลับตำหนักองค์ชายเว่ยด้วยความโกรธกริ้ว

แต่ไม่ว่าองค์ชายเว่ยจะคิดเยี่ยงไร ก็มิคาดคิดเลยว่าหานหลินจะกล้าถึงเพียงนี้!

กล้าวางแผนต่อต้านเขา!

แต่เมื่อฟ้าสาง หานหลินที่ถูกคำสั่งจับกุมกลับวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ตำหนักองค์ชายเว่ย

“องค์ชาย... แย่แล้ว! มีคนลักพาตัวครอบครัวของกระหม่อมไป แล้วให้กระหม่อมเอาเงินหนึ่งแสนไปไถ่ตัว…”

“องค์ชาย กระหม่อมจักมีเงินหนึ่งแสนได้เยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ! องค์ชายโปรดเมตตาให้กระหม่อมยืมหนึ่งแสนก่อนเถิด…”

ทันทีที่องค์ชายเว่ยเห็นว่าจนถึงบัดนี้หานหลินก็ยังคงโกหกตนเองอยู่ ก็หัวเราะอย่างโกรธจัด

“ลักพาตัวครอบครัวของเจ้า? ข้ามิได้ฟังผิดใช่หรือไม่?”

“องค์ชายฟังมิผิดพ่ะย่ะค่ะ… เมื่อคืนกระหม่อมดื่มมากเกินไป เมื่อเช้านี้กลับถึงบ้านก็พบว่าครอบครัวถูกลักพาตัวไปแล้ว!”

“นี่ต้องเป็นเพราะกวนอิ่งรู้ว่ากระหม่อมวางแผนให้องค์ชาย นางจึงจับครอบครัวกระหม่อมไป!”

หานหลินเอ่ยอย่างกังวล “องค์ชาย ขอยืมหนึ่งแสนเถิดพ่ะย่ะค่ะ… กระหม่อมจ่ายคืนแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”