ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 49

“เรื่องเงินกู้ดอกเบี้ยสูงนี่!”

สองวันนั้นที่หลิงอวี๋เอนนอนบนเตียงก็ทวนความทรงจำในช่วงเวลาใกล้ ๆ นางจึงรู้แจ้งว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นบ้าง

“หลิงหลาน เจ้าแน่ใจหรือว่าครานั้นข้าไปนัดพบ?” หลิงอวี๋กล่าวถาม

เวลานี้หลิงหลานหวั่นน้ำเสียงที่หลิงอวี๋ใช้กล่าวถามนางที่สุด นางมักรู้สึกว่าด้านในมีหลุมพรางกำลังรอนางทะลวงลงไป!

แม้คำพูดนั้นล้วนกล่าวมาไม่เป็นความจริงก็ตาม หลิงหลานก็ยังจะยืนกระต่ายสามขาเช่นเดิม

“ครานั้นพระชายาผมเผ้ายุ่งเหยิงสวมเสื้อผ้ารุ่งริ่งไม่เรียบร้อย มิใช่ไปนัดพบแล้วจะไปทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”

คราวนี้หลิงอวี๋ก็ไม่สามารถหยิบยกกล่าวถึงเรื่องเสิ่นเจียหยินกับเสิ่นจวนได้อีก!

ไฉนเลยจะไปคิดว่า หลิงอวี๋จะหัวเราะอีกแล้ว นางกวักมือเรียกเอ่ยว่า “หลิงซิน มาตบนางสิบฝ่ามือเสียก่อน!”

หลิงซินทนมองหลิงหลานใส่ร้ายหลิงอวี๋ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ไหวอีก เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พรวดพราดเข้าไปแล้ว

“พระชายา ท่านมีสิทธิ์อะไรมาตีบ่าว! ท่านมีคำอธิบายเรื่องนี้หรือไร!”

“หากบ่าวใส่ความ ท่านจะตีบ่าวยี่สิบฝ่ามือ บ่าวก็จะยอมรับ!”

หลิงหลานตะโกนขึ้น “แต่ท่านล้วนกล่าวไม่กระจ่างก็จะตีคนก่อน บ่าวไม่ยอมรับ!”

“ท่านอ๋องเพคะ ท่านจะปล่อยให้พระชายารังแกคนเช่นนี้หรือเพคะ?”

เซียวหลินเทียนมองไปทางหลิงอวี๋และพบอิริยาบถไม่เกรงกลัวเช่นนี้ของนาง หรือว่ายังมีความจริงซ่อนเร้นอยู่?

“ได้ ถ้าเจ้าไม่ยอมให้ข้าตี ข้าก็จะจำเจ้าไว้ก่อน แต่การลงโทษหลังจากนี้จะเพิ่มอีกสิบฝ่ามือ!”

ท่าทางยิ้มเยาะหยันของหลิงอวี๋ทำให้หลิงหลานสั่นเทา หรือว่าคราวนี้หลิงอวี๋ก็กล่าวให้กระจ่างได้อีก?

“ท่านอ๋องเพคะ ครานั้นข้าไปยืมเงินกู้ดอกเบี้ยสูงจริง หลังจากหม่อมฉันนำมรดกตกทอดวงศ์ตระกูลท่านไปจำนำแล้วท่านเกิ่งเอ้อร์ก็ให้ตั๋วเงินมาอย่างเปิดเผย ใช้เวลาทั้งหมดไม่เกินครึ่งชั่วยามเท่านั้นเพคะ!”

หลิงอวี๋ลูบปิ่นปักผมของตัวเองกล่าวด้วยใบหน้าเกียจคร้าน “ส่วนเรื่องผมเผ้ายุ่งเหยิงสวมเสื้อผ้ารุ่งริ่งไม่เรียบร้อย นั่นเป็นเพราะได้ประมือกับคนหนึ่งยกขณะที่หม่อมฉันออกมาเพคะ!”

“คนผู้นี้ท่านอ๋องก็รู้จัก เส้าเจิ้งซาน ท่านน้าของท่านอ๋อง ตอนที่หม่อมฉันออกไปก็บังเอิญพบเขาเข้าพอดี เขาลวนลามหม่อมฉันและในปากยังกล่าววาจาโสมมบางส่วน!”

หลิงอวี๋นึกถึงอารมณ์โกรธขึ้งในครานั้นก็กล่าวอย่างเดือดดาล

“เขาบอกว่าติดตามท่านอ๋องพิกลพิการไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ขัดสนเงินทองยังต้องยืมเงินกู้ดอกเบี้ยสูง ไม่สู้ติดตามเขาไปเสพสุขความมั่งคั่งร่ำรวยและยศศักดิ์เสียดีกว่า!”

“ตัวข้าผู้เป็นคุณหนูมิหวั่นเกรงความยากไร้ แต่น่าโมโหที่สุดที่ท่านถูกเรียกว่าท่านอ๋องพิกลพิการ และยิ่งเขามือไม้อยู่ไม่สุขเลื้อยไปทั่ว ด้วยความโทสะของข้าจึงโรมรันกับเขาเสีย!”

หลิงอวี๋กล่าวอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องไปหลายส่วน “แม้ว่าคนของท่านเกิ่งเอ้อร์จะแยกเราออกทันกาล แต่เส้าเจิ้งซานไอ้คนไร้ค่าผู้นั้นก็จะไม่ได้อะไรไปง่าย ๆ เช่นกัน ข้าข่วนบนหน้าของเขาไปหลายรอยและยังกัดข้อมือของเขาด้วย!”