ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 52

“คุณหนู… จู่ ๆ ก็ได้เงินหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงมาฟรี ๆ ! หากหลินผิงนั่นรู้เข้า จะไม่โกรธตายเลยหรือเจ้าคะ!”

พอออกมาจากตำหนักอ๋องอี้แล้ว หลิงอวี๋ก็ให้หลิงซินเอาหยกห้อยเอวไปขายก่อนเป็นอันดับแรก หลิงซินขายได้เงินมาหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึง รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่เลย!

“หลิงซิน เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่า หยกห้อยเอวนั่นเป็นของหลินผิง?”

หลิงอวี๋ถือโอกาสสอนนางรับใช้ผู้นี้เสียเลย นางยิ้มเยาะพลางบอก “เงินในมือของหลิงผิงมีมากถึงขนาดไปซื้อหยกห้อยเอวได้ที่ไหนกัน หรือต่อให้จะซื้อ ก็จะต้องซื้อแค่รูปแบบของผู้หญิง!”

“เจ้าลองคิดดูดี ๆ ว่าหยกห้อยเอวนี้เป็นของผู้ใด?”

หลิงซินใช้สมองพยายามคิด

แม่นมลี่มีประสบการณ์มามากกว่านาง พอนึกถึงสถานการณ์ในตอนนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอย่างโมโห “พ่อบ้านฟั่นเป็นคนใส่เข้าไป! ที่เขาไปค้นตัว ก็เพียงเพื่อที่เขาจะมีโอกาสเอาหยกห้อยเอวรูปแบบผู้ชายนั้นมาใส่ร้ายคุณหนู!”

“แม่นมลี่ฉลาดนัก!”

หลิงอวี๋เอ่ยพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “พ่อบ้านฟั่นเอาหยกห้อยเอวที่มีมูลค่าสองร้อยตำลึงมาใส่ร้ายข้าได้ง่าย ๆ ! เขาที่เป็นพ่อบ้านคนหนึ่ง จะใจกว้างถึงเพียงนี้ได้เยี่ยงไร?”

เพราะว่าแม่นมลี่มาจากเรือนที่มีความกว้างใหญ่ เมื่อถูกหลิงอวี๋เกริ่นนำให้ก็นึกออกเลย

นางพูดอย่างโกรธเคือง “จะมาจากที่ไหนได้เล่าเจ้าคะ เขาเป็นพ่อบ้าน ท่านอ๋องก็ไว้ใจเขา การจะยักยอกเข้ากระเป๋าตัวเองนั้นมีโอกาสถมเถไป!”

แม่นมลี่พูดแล้วตาเป็นประกาย “ในเมื่อคุณหนูรู้ เหตุใดจึงไม่เตือนท่านอ๋องเล่าเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋หุบยิ้ม “เหตุใดข้าจะต้องเตือนเขา? เขาตามืดบอดเองมันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย? หากพ่อบ้านฟั่นเคลื่อนย้ายข้าวของในตำหนักไปจนหมดนั่นก็เป็นเรื่องที่เซียวหลินเทียนทำตัวเอง!”

“อีกอย่าง ถึงเตือนเขาไป เขาจะเชื่อหรือ? ไม่แน่อาจจะมาสงสัยอะไรข้าอีก!”

“พวกเขาน่ะ คนหนึ่งยอมที่จะสู้อีกคนก็ยอมที่จะทน! ส่วนพวกเรานั้น จัดการชีวิตของตัวเองก็พอแล้ว!”

“ไป ๆ แม่นมพาพวกเราไปกินอะไรที่ภัตตาคาร! ได้เงินนี้มาฟรีแล้ว กินให้อิ่มก่อน แล้วพวกเราค่อยไปซื้อเครื่องนอนให้พวกเจ้า! แล้วไปซื้อพวกเครื่องเซ่นไหว้ให้ท่านแม่ของข้ากัน!” หลิงอวี๋พูดอย่างมุ่งมั่น

แม่นมลี่ครุ่นคิดว่าพวกเขามีเงินอยู่ในมือหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึง ต้องใช้อย่างประหยัดหน่อย จึงพาทั้งสามคนไปหาภัตตาคารทั่วไปแล้วกินข้าวกัน

แม้ว่าจะดูทั่ว ๆ ไป แต่รสชาติอาหารดีทีเดียว หลิงอวี๋สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ ทั้งสี่คนกินกันอย่างอิ่มหนำเลย

กระทั่งออกมาจากภัตตาคาร หลิงอวี๋ก็ให้แม่นมลี่พาพวกนางไปซื้อเครื่องนอน และซื้อเครื่องเซ่นไหว้ไปให้หลานฮุ่ยจวน

ซื้อ ๆ ๆ แม่นมลี่ก็พาหลิงอวี๋ไปซื้อ

ซื้อเครื่องนอนแล้ว ซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่เรือนบุหงาขาดแคลนแล้ว เตรียมเครื่องเซ่นไหว้แล้ว

สุดท้ายก็ไปซื้อเสื้อผ้า หลิงอวี๋ใจกว้าง ซื้อชุดให้พวกเขาสี่ชุด

ซึ่งทำให้หลิงซินตะลึงอ้าปากค้าง เยอะขนาดนี้เลย?

แม้ว่าจะอยู่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน พวกเขาก็ซื้อได้เพียงแค่สองชุดในครั้งเดียวเท่านั้น!

“คุณหนู นี่มันมากเกินไปเจ้าค่ะ! ซื้อสองชุดก็พอแล้วเจ้าค่ะ!” หลิงซินพูดอย่างไม่สบายใจ

“ท่านแม่ เยว่เยว่ก็รู้สึกว่ามากเกินไป! เยว่เยว่ไม่ได้ต้องการเสื้อผ้าเยอะถึงเพียงนั้นขอรับ!”

หลิงเยว่เปลี่ยนเป็นชุดใหม่แล้ว เขาจับชุดไว้อย่างชอบมาก อีกทั้งยังพูดอย่างใส่ใจด้วย

“ท่านแม่ซื้อให้ตัวเองก็พอแล้ว เยว่เยว่มีชุดเดียวก็พอแล้วขอรับ!”

“ไม่มากหรอก สี่ชุดข้าว่ายังน้อยไปเลย! นี่ยังไม่ได้ซื้อชุดฤดูหนาวเลย รอให้อากาศเย็น แล้วข้าค่อยพาพวกเจ้าออกมาซื้อชุดฤดูหนาวนะ!”

หลิงอวี๋พูดปลอบโยน “เยว่เยว่วางใจเถิด! แม่ยังมีเงินอยู่นะ! พวกเราใส่ชุดสวย ๆ กันให้หมด เอาให้พวกหลิงหลานอิจฉาไปเลย!”

หลิงอวี๋ซื้อเสื้อผ้า เครื่องนอนและเครื่องเซ่นไหว้ไปหมดแล้ว ยังเหลือเงินอีกห้าสิบตำลึง

แม่นมลี่ถูกนางเปรียบเทียบเข้า ก็ไม่กล้าประเมินเรื่องการประหยัดเงินอีกแล้ว!

ถึงอย่างไรของเหล่านี้ก็เป็นสิ่งของจำเป็น ขอเพียงคุณหนูรู้สึกว่ามีหน้ามีตาขึ้น เช่นนั้นก็ซื้อเถิด!

ระหว่างทางกลับ หลิงอวี๋ก็นึกขึ้นได้ว่ายังคงติดเงินเดือนพวกเขาไว้อยู่ ในใจก็ลอบตัดสินใจ

รอหลังจากวันครบรอบเสียชีวิตของหลานฮุ่ยจวนก่อน แล้วนางจะเอายาที่ทำขึ้นเองออกไปขาย นางจะได้มาชดใช้ให้พวกนาง!

ยิ่งกว่านั้นยังต้องไปชดใช้ให้พวกนางต่อหน้าคนของตำหนักอ๋องอี่ด้วย ให้ทุกคนได้รู้ทั่วกัน ว่าการติดตามนาง ไม่ต้องกังวลเรื่องมีชีวิตที่ดี!

พวกของหลิงอวี๋กับแม่นมลี่เพิ่งจะถึงเรือนบุหงา คนที่ส่งของก็มาส่งของกันอย่างต่อเนื่อง

มีสถานการณ์ที่หลิงอวี๋โวยวายในวันนี้เป็นเครื่องเตือนสติแล้ว แม้แต่คนต้อนรับที่วางมาดก็ไม่กล้าทำให้พวกเขาลำบากอีก รีบบอกให้หลิงซินมารับเลย

พ่อบ้านฟั่นเห็นคนที่ส่งของไปที่เรือนบุหงาอย่างต่อเนื่องชิ้นแล้วชิ้นเล่า ก็โกรธจนปวดใจ นี่ต้องเป็นสิ่งที่หยกห้อยเอวของเขาไปแลกเปลี่ยนมาแน่ ๆ!

‘หลิงอวี๋ เจ้ารอก่อนเถิด ข้าจะต้องเอาเงินที่สูญเสียไปคืนมาแน่!’