ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 54

“แม่นม ก่อนหน้านี้เป็นข้าเองที่สับสน หลังจากนี้ข้าจะไม่มีทางสับสนอีกต่อไปแล้ว! รอให้ข้าหาเวลา ไปยอมรับผิดกับท่านปู่ ไปขอให้เขายกโทษให้ข้า!”

“ทางด้านท่านตา ข้าก็หาเวลาไปตามหาเขาเช่นกัน!”

ในความทรงจำของหลิงอวี๋ ไม่เพียงแต่ท่านเสนาบดีที่ปฏิบัติต่อนางอย่างดี ท่านอัครเสนาบดีก็รักนางมากเช่นกัน!

หลิงอวี๋ลูบจมูกอย่างรู้สึกผิด พลางพูดอย่างจริงใจ

“เช่นนี้ก็ถูกแล้ว! ท่านเสนาบดีคอยดูคุณหนูเติบโต รักคุณหนูมาก ๆ มาตลอด มีหรือจะโกรธคุณหนูจริง ๆ ได้ลง!”

แม่นมลี่พูดอย่างจริงใจ “คุณหนูเป็นลูกหลานในตระกูล ขอเพียงคุณหนูก้มหัวยอมให้ก่อน มีหรือจะโกรธกับท่านเสนาบดีไปตลอดชีวิตเพราะคำพูดที่เกิดจากความโกรธของท่านเพียงชั่วครู่!”

“อื้ม ๆ ! ข้าเชื่อฟังเจ้าทั้งหมด!”

หลิงอวี๋พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ขึ้นเขากันมาได้หนึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็ถึงภูเขาด้านหลังของวัดชิงเหลียนแล้ว แม่นมลี่อายุมากแล้วเดินไปก็ขาสั่นไปหมด

หลิงเยว่เป็นเด็ก แม้ว่าจะขาเล็ก ๆ จะปวด แต่กลับยืนหยัดอยู่โดยไม่งอแงเลย

หลิงซินคิดจะไปแบกเขา เขาก็ยังส่ายหน้าอย่างรู้ความพลางพูด “พี่หลิงซินแบกเครื่องเซ่นไหว้ก็เหนื่อยมากพอแล้ว! เยว่เยว่ช่วยเหลืออะไรพี่ไม่ได้ เยว่เยว่ไปทำให้พี่เหนื่อยยิ่งขึ้นอีกไม่ได้หรอกขอรับ!”

หลิงซินพูดอยู่หลายครั้งก็ล้วนถูกเขาปฏิเสธทั้งหมด

หลิงซินจึงพูดอย่างซึ้งใจ “คุณหนูเจ้าคะ คุณชายน้อยเยว่เยว่เด็กแค่นี้ก็รู้ความถึงเพียงนี้แล้ว ในอนาคตเขาจะต้องเป็นคนที่มีอนาคตที่ดีแน่นอนเลยเจ้าค่ะ!”

แม่นมลี่ก็พูดอย่างชื่นใจ “ใช่ เยว่เยว่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น ทั้งยังมีมารยาท แล้วก็กตัญญูอีก!”

“ไม่เหมือนกับอธิราชน้อยของบ้านพระชายาผิงหยาง โตกว่าเยว่เยว่ก็หลายปี แต่กลับไม่รู้จักมารยาท! วัน ๆ รู้จักแต่ถือแส้พาหมาไปเดินเล่นตามท้องถนน!”

“ใครมาขวางทางเขา เขาก็จะใช้แส้หวดคนโดยไม่มีการแยกแยะถูกผิดใด ๆ เลย!”

“ใช่ บางครั้งก็ยังมีการดุด่าคนชราอย่างเกินไปด้วย บอกว่าคนชรามาขวางทางเดินของหมาเขา ทั้งยังบังคับให้คนชราคำนับขอโทษหมาของเขาด้วย!” หลิงซินพูดอย่างโกรธเคือง

“ไม่มีใครจัดการรึ?” หลิงอวี๋ได้ยินแล้วก็รู้สึกแปลกใจ นี่มันไม่ใช่เด็กร้ายธรรมดาแล้วนะ

“มีเจ้าค่ะ… ตอนนั้นท่านเสนาบดีเดินผ่านมาพอดี พอเห็นเลยเข้าไปห้ามไว้! อธิราชน้อยผู้นั้นก็ยังไม่รู้ฟ้าสูงดินต่ำเอาแส้มาฟาดใส่ท่านเสนาบดีอีกเจ้าค่ะ!”