ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 58

หลิงอวี๋และทั้งสี่คนถูกไป่ซุ่ยพาไปลานจวนเล็ก ๆ ลานหนึ่งที่อยู่ข้างกัน ลานจวนนี้สะอาดเรียบง่ายเป็นสถานที่พักผ่อนรวมตัวตระกูลที่เป็นสตรี

ครั้นรอให้ไป่ซุ่ยออกไป แม่นมลี่ให้หลิงซินไป ก่อนจะดึงหลิงอวี๋มาข้าง ๆ เอ่ยเสียงแผ่ว

“คุณหนู ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดบ่าวถึงสนับสนุนให้อยู่ต่อ?”

หลิงอวี๋เดาว่าแม่นมลี่คงไม่เสนอให้ตนอยู่ต่อหากไม่มีสาเหตุจึงเอ่ยถามเสียงเบา

“เป็นเพราะฮูหยินใหญ่เหลียงผู้นั้นมีฐานะที่พิเศษรึ?”

แม่นมลี่มองนางอย่าจนปัญญา กล่าวเสียงแผ่วว่า “คุณหนู ท่านลืมไปแล้วรึ เมื่อท่านยังเด็กเคยพบนาง...นางแซ่เหลียง… ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันคือฮ่องเต้อู่อันและหมู่เฟย(1)ของฮ่องเต้ก็แซ่เหลียงเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ตกตะลึงชั่วขณะ เอ่ยถามว่า “หรือว่านางคือไทเฮา?”

หลิงอวี๋รู้เพียงว่าฮูหยินใหญ่ผู้นี้มีฐานะสูงศักดิ์ สง่าเกรียงไกร ยังคิดว่าเป็นคุณท่านหญิงจากสกุลร่ำรวยมากอำนาจจากบางแซ่

ผู้ใดจะไปรู้ว่าเป็นไทเฮาในพระราชวัง!

“นั่นน่ะสิ! คุณหนู… เมื่อครู่บ่าวเป็นห่วงท่านแล้ว! หากท่านรักษาไทเฮาไม่หาย พวกเราต้องตายกันหมดเจ้าค่ะ!”

แม่นมลี่ประสานมือ ก่อนจะท่องนะโม อมิตาภพุทธะ แล้วเอ่ยว่า “ยังดีที่คุณหนูช่วยชีวิตนางได้! ไม่งั้นบ่าวก็มิบังอาจแนะนำให้ท่านอยู่ต่อ...”

“คุณหนู ตราบใดไทเฮาซาบซึ้งในบุญคุณท่าน ชีวิตความเป็นอยู่ของท่านและเยว่เยว่ก็จะดีขึ้นแล้วจะมิมีผู้ใดกล้ามารังแกท่านในภายภาคหน้า!”

“ข้าเข้าใจแล้ว! ขอบคุณความทุ่มเททั้งกายทั้งใจของแม่นม!”

หลิงอวี๋คิดชั่วขณะกล่าวว่า “ไทเฮาไม่ยอมพูดถึงฐานะของตัวเอง พวกเราก็แสร้งเป็นไม่รู้ควรทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้นเถิด! ข้าควรจะสอนวิธีรำไท่เก๊กให้พระนางวันพรุ่งแล้วเราก็กลับตำหนักกัน!”

“คุณหนู บ่าวเข้าใจแล้ว บ่าวจะไปแจ้งเหล่าปี้(2)ให้เขากลับไปกราบทูบท่านอ๋อง พวกเราพักอยู่วัดชิงเหลียนหนึ่งคืน ให้พวกเขาค่อยมารับเราในวันพรุ่ง!”

แม่นมลี่วิ่งช้า ๆ จากไป

หลิงอวี๋หรี่ตาสักพัก ไทเฮางั้นหรือ?

นางอยากหย่าร้างกับเซียวหลินเทียนและกลุ้มว่าจะเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ให้เห็นด้วยได้อย่างไร!

บางทีไทเฮาอาจเติมเต็มความปรารถนานี้ของตนได้

หลิงอวี๋ไม่มีเวลาพักผ่อน บอกให้หลิงซินไปหาพู่กันกับกระดาษมาแล้วก็เริ่มเขียนอาหารแสลงลงไป ทั้งยังออกตำรับอาหารบำรุงสุขภาพหลายอย่างให้ไทเฮาอีกด้วย

นางสั่งให้หลิงซินส่งไปให้แม่นมเว่ยห้องข้าง ๆ ดูก่อน

หลังจากหลิงซินไป แม่นมเว่ยก็นำตำรับที่หลิงอวี๋ส่งมาถวายแก่ฮูหยินใหญ่เหลียง

ฮูหยินใหญ่เหลียงเอนลงบนแท่นบรรทม ไม่รับสิ่งของและกล่าวเกียจคร้านว่า

“เจ้าอ่านให้ข้าก็พอแล้ว! แก่แล้วดวงตาก็พร่ามัว มองอะไรล้วนไม่ชัดเจนแล้ว!”

แม่นมเว่ยส่งยิ้มตอบ “บ่าวก็ไม่ต่างกันหรอกเพคะ? ให้ซุ่ยเอ๋อร์อ่านเถอะเพคะ!”

นางเอาตำรับส่งให้ไป่ซุ่ยและนางก็อ่านขึ้นอย่างตั้งอกตั้งใจ

ฮูหยินใหญ่เหลียงกำลังหลับตาฟังไป่ซุ่ยอ่านไปอยู่พักใหญ่