ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 59

ด้วยตำรับอาหารบำรุงสุขภาพที่ทำตามคำแนะนำของหลิงอวี๋ กอปรกับโอสถพ่นหอบหืดที่หลิงอวี๋ให้ ไทเฮาเหลียงหลับเสถียรภาพตลอดคืน

ไทเฮาก็รู้สึกร่างกายผ่อนคลายจากที่ไม่เป็นมาก่อน นางก็คลี่ยิ้มพึงพอใจ

“ทั้งหมดนี้ต้องยกคุณงามความดีให้ชายาอ๋องอี้! อายเจียรู้สึกว่าถ้าดูแลอย่างนี้ต่อไป อายเจียจะมีชีวิตถึงร้อยปีจริง ๆ ”

“เป็นเช่นนั้นแน่นอนเพคะ! ไทเฮามีวาสนาดี… ออกตำหนักก็บังเอิญพบกับผู้สูงศักดิ์แล้ว!”

“บ่าวจะไปคอยปรนนิบัติไทเฮาเสวยพระกระยาหารเช้า! ชายาอ๋องอี้บอกว่าหลังเสวยเสร็จก็พักผ่อนครึ่งชั่วยาม นางจะรอท่านอยู่ลานครึ่งทางขึ้นเขาวัดเพื่อชี้แนะวิธีรำไทเก๊กท่าน!”

“ดีเลย… แม่นมเว่ย เจ้าควรศึกษาทีหลังด้วย! พวกเราจะได้อายุยืนยาว… เจ้าจะได้อยู่เคียงข้างอายเจียหลาย ๆ ปี” ไทเฮาเหลียงรู้สึกยินดีสุดซึ้ง

แม่นมเว่ยพยักหน้าส่งยิ้มตอบ “ไทเฮาทรงโปรดปรานรักใคร่ บ่าวจะหมั่นเพียรศึกษาตามอย่างแน่นอน บ่าวจะอยู่คอยปรนนิบัติไทเฮาพันปีพันพันปีเลยเพคะ! ”

“ปากเจ้าทาน้ำผึ้งหรือ? เลือกวาจาน่าฟังเสมอเลย… อะไรพันปีกัน อายเจียไม่คาดหวัง มีชีวิตร้อยปีก็พอใจแล้ว!”

ไทเฮาเหลียงเสวยพระกระยาหารเช้าอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง และแม่นมเว่ยยังช่วยผลัดผ้าเป็นผ้ายกเนื้อนุ่มน้ำหนักเบา จากนั้นก็พาแม่นมเว่ยกับไป่ซื่อค่อย ๆ เดินไป

ลานครึ่งทางขึ้นเขาวัดมีสภาพแวดล้อมโดยรอบสวยสด ต้นไม้เขียวขจีและอากาศบริสุทธิ์

นางก็ผลัดเสื้อผ้าน้ำหนักเบาเช่นกันดูองอาจห้าวหาญยิ่ง และตอนนี้หลิงอวี๋เริ่มพาหลิงเยว่ออกกำลังกายนานแล้ว

ครั้นไทเฮาเห็นนางก็หวนนึกถึงตนในวัยเยาว์ ยิ่งทำให้รู้สึกเห็นใจเด็กผู้นี้มากขึ้น

“ฮูหยินใหญ่เหลียง เริ่มแรกท่านขยับสักหน่อยเหมือนข้าแบบนี้...”

หลิงอวี๋ยิ้มตาหยีสาธิตให้ดูก่อน สอนนางว่าต้องหายใจเช่นไร

หลังจากคอยฮูหยินใหญ่อุ่นร่างกาย หลิงอวี๋ก็สอนปฏิบัติทีละขั้นอย่างอดทนพร้อมอธิบายประโยชน์ของการฝึกมวยไทเก๊กว่ามีอะไรบ้างไปด้วย

ฮูหยินใหญ่เหลียงดูการเคลื่อนไหวก็ไม่ได้รู้สึกกระตือรือร้นนัก กอปรกับนางมีความสามารถด้านขี่ม้ายิงเกาทัณฑ์ครั้นวัยเยาว์ ทำให้เรียนรู้ได้สบายมาก

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลิงอวี๋สอนจนเรียนรู้ได้ห้าขั้นเบื้องต้นไท่เก๊กแล้ว หลิงอวี๋มองลักษณะของฮูหยินใหญ่ว่าใช้ได้จึงกล่าวว่า

“ต่อไปข้าจะสอนขั้นแปดท่าน… จังหวะก้าวเท้าแบบนี้ ฮูหยินใหญ่ถ้าท่านจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร… ข้าล้วนวาดใส่กระดาษให้ท่านหมดแล้ว!”

“ท่านทำตามข้าก่อนหนึ่งรอบ ภายหน้าลืมก็ลองดูตำราภาพของข้าเอา! หากดูไม่เข้าใจจริง ๆ ก็ส่งคนมาหาข้าที่ตำหนักอ๋องอี้… ข้าจะอธิบายให้ท่านฟังอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง!”

“ได้ ๆ … ชายาอ๋องอี้ ฮูหยินใหญ่ของเราพักอยู่จวนเหลียงทางประตูใหญ่ทิศตะวันออก หากท่านมีเรื่องต้องการความช่วยเหลือ ย่อมไปทูลจวนเหลียงได้เจ้าค่ะ!”

แม่นมเว่ยยิ้มตาหยีกล่าวคำ

นางคิดไม่ถึงเลยว่าแม่นมลี่จะมองภูมิหลังของพวกนางออกและกล่าวคำโกหกอย่างไร้กังวล

“ขอบคุณ! งั้นเรามาต่อ...”

หลิงอวี๋ให้ฮูหยินใหญ่รำไทเก๊กขั้นแปด คราวนี้ไทเฮาเหลียงก็จำไม่ได้

นางก็ไม่โลภมากเช่นกัน กล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ข้าเรียนรู้ขั้นห้าที่เจ้าสอนก่อนแล้วกัน ค่อย ๆ ศึกษาส่วนอื่นเถอะ!”

หลิงอวี๋พาไทเฮาเหลียงฝึกปรือไปหนึ่งครั้ง เกรงว่าร่างกายนางจะแบกรับไม่ไหว จากนั้นครู่หนึ่งก็หยุดพัก

ภาพที่นางรีบวาดออกมายามกลางคืนมอบให้ไทเฮาเหลียง หลังทานอาหารเที่ยงเสร็จก็พาหลิงเยว่บอกลา

ขันทีเซี่ยยังไม่ส่งบัตรเชิญมา ไทเฮาเหลียงก็ไม่อยากเปิดเผยฐานะเวลานี้จึงกล่าวว่า

“อาอวี๋ เมื่อก่อนข้าป่วยกะปลกกะเปลี้ย และมาที่วัดชิงเหลียนก็เพื่อหาความสงบและฝึกฝนร่างกายให้ดี!”

“อีกครึ่งเดือนจะเป็นวันประสูติครบรอบหกสิบปีของข้า เดิมทีข้าไม่สนใจฉลองพระราชสมภพ… คิดไม่ถึงว่าจะพบเจ้าโดยบังเอิญ...”

“ข้าจะจัดเตรียมบัตรเชิญส่งถึงมือเจ้าภายในวันนี้ หากไม่รังเกียจ โปรดเจ้ามาร่วมงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพของข้า… นี่ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้า!”

“ดียิ่ง! ขอบคุณฮูหยินใหญ่แล้ว!”

หลิงอวี๋ยิ้มอ่อน กล่าวอย่างไม่ถ่อมตัวเกินงามว่า

“ถึงครานั้นหลิงอวี๋ไปร่วมงานแน่นอน! ฮูหยินใหญ่ ท่านดูแลร่างกายให้ดี! หวังว่าในงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพจะพบท่าน ขอให้สุขภาพแข็งแรง ผิวพรรณสดใสอมแดงเลือดฝาด!”

“เหอ ๆ มีตำรับอาหารบำรุงสุขภาพแล้ว ข้าอ้วนท้วนขาวผ่องแน่นอน!”

ไทเฮาเหลียงหัวร่อลั่นเต็มกำลัง...