ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 60

“คุณหนู ทำเช่นไรดีเจ้าคะ?”

“งานเฉลิมฉลองของไทเฮาเชิญท่านไป เราก็ต้องเตรียมของขวัญถวายไทเฮา ยังต้องซื้อชุดเสื้อผ้าให้ท่านสวมไปงานด้วย!”

ระหว่างทางกลับ แม่นมลี่นึกถึงเงินห้าสิบตำลึงที่หลิวอวี๋ให้ตนก็เกิดความกลุ้มใจ

ของขวัญถวายไทเฮามิอาจกระจอกงอกง่อยได้ เสื้อผ้าที่คุณหนูสวมเข้าวังก็มิอาจะกระจอกงอกง่อยได้เช่นกัน!

นี่เป็นเรื่องสำคัญที่ผลาญเงินยิ่ง แต่เหลือเวลาแค่สิบกว่าวันก็ถึงวันงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพแล้ว จะไปหาเงินได้จากไหนเล่า!

หลิงอวี๋กล่าวคัดค้านว่า “แม่นม พระนางแค่พูดตามพิธีรีตองเท่านั้น ไยเจ้าคิดเป็นจริงเป็นจัง!”

“อ่า ตามพิธีรีตอง? เป็นไปมิได้! คำพูดดั่งทองวาจาดั่งหยกของไทเฮา จะตรัสความเท็จได้เยี่ยงไร?” แม่นมลี่ผงะสักพัก

“เมื่อก่อนในวังจัดงานเฉลิมฉลองอะไรก็ไม่เคยเชิญข้า! ไทเฮาจะทรงละเว้นได้เยี่ยงไร!”

หลิงอวี๋ยิ้มอ่อนจาง “ข้าช่วยคนเป็นหน้าที่ ไม่อยากได้อะไรจากพระนาง! แม่นมก็อย่าพะวงไป… หากต้องพะวงจริง ๆ ก็คอยจนกว่าจะได้เห็นบัตรเชิญค่อยว่ากันเถอะ!”

ครั้นแม่นมลี่ได้ฟังคำพูดเช่นนี้ของนางก็หวนนึกถึงทัศนคติของราชวงศ์ที่มีต่อหลิงอวี๋กับหลิงเยว่ก็เลยไม่กอดความหวังแล้วเช่นกัน!

ทั้งสี่คนนั่งรถม้าของปี้ไห่เฟิงกลับตำหนักอ๋องอี้ หลิงอวี๋บอกให้แม่นมลี่มอบเงินสิบตำลึงแก่ปี้ไห่เฟิง

ทว่าปี้ไห่เฟิงมิรับ กล่าวตรงไปตรงมาว่า “พระชายา กระผมส่งพวกท่านมิใช่เพื่อเงิน แต่ทว่าคือเอ็นดูเสี่ยวเมา เด็กผู้นี้ฉลาดมีเมตตา ขอเพียงพระชายาทรงทำดีกับเขาต่อไปก็พอแล้ว!”

หลิงอวี๋หน้าแดง ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนนางเหลวไหลเกินไปแล้วจริง ๆ ...

จากนี้ไปนางจะพยายามเปลี่ยนแปลงความประทับใจของทุกคนที่มีต่อตัวเอง!

“ข้าจะทำนะ! ขอบคุณลุงปี้!”

หลิงอวี๋โค้งคำนับทางปี้ไห่เฟิงอย่างรู้งานและกล่าวขอบคุณ

หลังพักผ่อนไปหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นหลิงอวี๋ก็พาหลิงเยว่ หลิงซินและแม่นมลี่ไปซื้อของ และยังพกยารักษาแผลของตัวเองมาด้วย อยากหาร้านโอสถสมุนไพรคุยเรื่องสร้างรายได้

ครั้นแม่นมลี่ได้ยินว่า หลิงอวี๋ต้องการขายโอสถจึงพานางไปโรงหุยชุนที่โด่งดังที่สุดในเมืองหลวง

ทว่าเมื่อทั้งสี่คนเพิ่งเข้าไป หลิงอวี๋เพียงกล่าวถึงเรื่องขายโอสถ เถ้าแก่ก็เอ่ยอย่างเหลืออดว่า

“โอสถรักษาแผลอะไรจะดีเท่าโอสถของโรงหุยชุนเรา?”

“เป็นสตรีเรียนหมอมาไม่กี่ปีก็กล้าคุยโวว่ายารักษาแผลของเจ้าดีที่สุด!”

“ไป ๆ หากรู้จักวางตัวก็ไปเอง… อย่าให้ข้าเรียกคนไล่พวกเจ้าไป!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางก็เงียบไม่กล่าวคำเพียงดึงหลิงเยว่ออกไปแล้ว

คนเลือกปฏิบัติผู้นี้ปฏิเสธนางทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ดูโอสถรักษาแผลของตนเลยด้วยซ้ำ วันหน้ารอให้โอสถของตนขายดีนะข้าจะปล่อยให้เขานึกหวนเสียใจทีหลัง!

“คุณหนู...”

แม่นมลี่วิ่งแช่มช้าไล่ตามออกมากล่าวเสียงแผ่วว่า

“โรงหุยชุนนี้โด่งดังมากในเมืองหลวงเปิดร้านสาขามากมาย! หากเถ้าแก่ผู้นี้ไม่รับ… ร้านสาขาอื่น ๆ ก็จะไม่รับเหมือนกัน!”

“ข้ามิเชื่อว่านอกจากโรงหุยชุนแล้ว โอสถของข้าจะขายมิออก! พวกเราหาร้านยาสมุนไพรอื่นกันเถอะ!”

หลิงอวี๋กำลังพาพวกนางเข้าร้านยาสมุนไพรสาขาย่อยอย่างเชื่อมั่น ทว่าเข้าไปติดต่อกันหลายร้านแล้ว ผู้อื่นก็มองนางเป็นแค่สตรีผู้หนึ่งจึงไล่พวกนางออกไปอย่างเปิดเผย

ไม่มีใครสักคนยอมดูโอสถรักษาแผลของหลิงอวี๋เลย

แม่นมลี่ถอดใจเสียแล้วเอ่ยอย่างเศร้าซึมว่า

“คุณหนู ท่านไร้ชื่อเสียงเรียงนาม คนอื่นเลยไม่ต้องการโอสถของท่าน! บ่าวดูแล้วช่างมันเถิดเจ้าค่ะ! เราค่อยคิดลู่ทางร่ำรวยทางอื่น!”

“หิวกันรึยัง เราหาที่กินข้าวก่อนเถอะ พอกินเสร็จแม่นมเจ้าก็พาเยว่เยว่กลับไป ข้ากับหลิงซินจะหากันต่อ ข้าไม่เชื่อว่า ในเมืองหลวงใหญ่โตนี้จะมิมีผู้ใดรู้ถึงสรรพคุณโอสถ!”

หลิงอวี๋บ่ายหน้าไปก็เห็นมีภัตตาคารเจียจี๋เสียง(1)อยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มแล้วกล่าวว่า