ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 62

หลิงอวี๋มองนางอย่างเฉยเมย “เสียงผู้ใดดังก็เป็นผู้นั้นไร้การศึกษาไงเล่า ขนาดเด็กยังเข้าใจ เจ้ากลับมิเข้าใจรึ?”

“ถ้าไม่เข้าใจก็กลับไปให้แม่เจ้าสั่งสอนภาคบังคับเจ้าใหม่อีกแปดปีซะสิ!”

เสิ่นจวนบันดาลโทสะจนตัวสั่นเทิ้ม หลิงอวี๋คนต่ำช้าผู้นี้กลายเป็นคนฉลาดพูดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

เมื่อก่อนพอถูกตนกล่าวไม่กี่ประโยคก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธตลอดแท้ ๆ !

นี่เพิ่งไม่พบกันไปไม่กี่วัน ผู้ที่ถูกทำให้โกรธจนต้องกระทืบเท้ากลับเป็นตนเสียอย่างนั้น!

มีคุณหนูผู้หนึ่งในกลุ่มนั้นมองไปโดยรอบ ก่อนจะพบว่า คนที่มากินข้าวที่นี่ทั้งหมดล้วนต่างมองมา และแล้วใบหน้านางก็แดงฉับพลัน

นางดึงเสิ่นจวนเข้ามากระซิบเตือนข้าง ๆ ว่า “เรามาดูเรื่องบันเทิงของนาง! มิใช่ให้ผู้อื่นมาดูเรื่องบันเทิงเรา!”

“ทนรออีกสักเดี๋ยว คอยดูนางไม่มีเงินจ่ายอีกสักหน่อย นั่นคงทำให้นางต้องอับอายเป็นแน่!”

คำพูดนี้เอ่ยเพื่อปลอบขวัญเสิ่นจวน ครั้นนางเห็นอันเจ๋ออยู่ที่นี่ ก็พลันนิ่งเงียบไป

นางปรารถนาออกเรือนกับเซียวหลินเทียน และอันเจ๋อก็เป็นสหายที่ดีที่สุดของเขา นางเลยจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ของตนเอาไว้!

อาหารเพิ่งยกมา หลิงอวี๋ก็พลันเห็นลู่หนานพาเซียวหลินเทียนขึ้นไปชั้นบนแล้ว

นางแอบกลอกตา คนคนนี้มันจริง ๆ เลย แม้แต่ข้าวสักมื้อก็เป็นผีร้ายมาหลอกหลอนไม่จบสิ้น!

เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ก็ชะงักไปสักพักเช่นกัน ค่อยเห็นอันเจ๋อโบกมือให้ตนด้วยหน้าเปื้อนยิ้มทะเล้น ก็ตระหนักได้ทันทีว่านั่นคือความจงใจของเจ้านี่!

พระองค์ปล่อยให้ลู่หนานเข็นตนไปอย่างเมินเฉย

ครั้นเสิ่นจวนพบเข้าก็รีบวิ่งรุดไปข้างหน้า เอ่ยเรียกอย่างตื่นเต้น

“ท่านพี่หลินเทียน! หม่อมฉันไปพบท่านที่ตำหนักอ๋องอี้หลายคราแล้ว! คนเฝ้าประตูต่างบอกว่าท่านออกไปแล้วเพคะ!”

“เหตุใดท่านกลับมามิส่งคนมาบอกข่าวหม่อมฉันบ้าง!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้วมุ่น หลังจากที่ขาทั้งสองข้างพิการก็ไปเยี่ยมเยียนท่านตามาสองคราแล้ว

สองครานี้ล้วนถูกอาชายแดกดันถากถาง กอปรกับท่าทีเจตนากล่าวคลุมเครือของบุตรผู้พี่เสิ่นเจียหยิน ต่อมาเซียวหลินเทียนก็ไม่ไปเยือนอีกเลย

เขารู้เจตนารมณ์ของเสิ่นจวนว่านางปรารถนาออกเรือนกับเขา

ท่านตาก็มีความคิดนี้ในเมื่อก่อน อาชายและน้าสาวพระสนมหรงเฟยล้วนแต่หยิบยกเรื่องนี้มากล่าวต่อเขา กล่าวว่ารอเสิ่นจวนเป็นหญิงปักปิ่น(1)ก็จะหมั้นหมายกับเขา

เซียวหลินเทียนมีคนที่หมายปองในใจแล้ว เขาจึงปฏิเสธไปในครานั้น

อาชายก็ไม่ยอมล้มเลิกและยังหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาบ่อยครั้ง

อย่างไรเสียหลังจากขาสองข้างตนพิกลพิการ อาชาย ท่านตาและพระสนมเฟยต่างก็มิได้หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

เซียวหลินเทียนมิได้มีความรู้สึกพิศวาสใด ๆ ต่อเสิ่นจวน เมื่อก่อนมองนางในฐานะน้องสาว ปัจจุบันก็ยังเป็นเช่นนั้น

“เจ้าไปอยู่กับสหายเจ้าเถอะ! ข้าก็มีสหายที่กำลังคอยข้าอยู่ วันหลังค่อยคุยเถิด!”

เซียวหลินเทียนไม่อยากให้เสิ่นจวนเข้าใจผิด ฉะนั้นเลยตอบส่งเดชอย่างเย็นชาไปหนึ่งประโยค จากนั้นลู่หนานก็ร่วมมือโดยปริยายและเข็นเขาไปหน้าโต๊ะอันเจ๋อ

เซียวหลินเทียนมองค้อนอันเจ๋อ ทว่าเขากลับหัวเราะคิกคักตรัสเสียงทุ้มว่า

“เจ้าอยู่ตำหนักทั้งวี่ทั้งวันมิเบื่อหรือ! ให้เจ้าออกมากินข้าวข้างนอกเปลี่ยนอารมณ์สักหน่อย!”

เซียวหลินเทียนไม่กล่าวคำ ชำเลืองมองอาหารบนโต๊ะพลันยิ้มหยัน “เชิญข้ามากินแค่เท่านี้เองรึ?”

“อาหารเพียงไม่กี่จานก็ปาไปจวนสามร้อยตำลึงเงินแล้ว เจ้ายังดูแคลนรึ?”