ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 67

เสิ่นจวนพลันส่งเสียขึ้นมาทันใด “เจ้าคือเจ้า ผู้พี่ของข้าคือผู้พี่ของข้า… บาปที่เจ้าก่อเองมีสิทธิ์อะไรมาพัวพันถึงผู้พี่ของข้า!”

“ช่างโหดร้ายจริงเชียว! เดิมทีควรโทษท่านอ๋องอี้ที่ปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชาถึงได้ปลอมแปลงเทียบเชิญ นั้นก็เพื่อแก้แค้นท่านอ๋องอี้!”

“ผู้พี่ สตรีโฉดผู้นี้ไม่คู่ควรเป็นพระชายาของท่าน! ท่านหย่ากับนางเดี๋ยวนี้!”

“นางอยากรนหาที่ตายก็ปล่อยนางไปตายคนเดียว!”

เสิ่นจวนรีบรุดไปข้างกายเซียวหลินเทียนและตะโกนเสียงดังพัลวัน

“จะหย่ากับข้าหรือไม่ พูดกับผู้พี่ของเจ้าไปก็ไร้ประโยชน์!”

หลิงอวี๋ยิ้มหยันกล่าวว่า “องค์จักรพรรดิพระราชทานงานอภิเษกสมรสให้แก่ข้าผู้เป็นพระชายา หากต้องการหย่าก็ให้ผู้พี่เจ้าไปขอรับสั่งจากองค์จักรพรรดิสิ!”

“นางหญิงคนนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว!”

“ใช่แล้ว… นี่อยากลากท่านอ๋องอี้ไปตายด้วยกันหรือไร!”

“ท่านอ๋องอี้ ท่านไม่ต้องกลัวนะเพคะ พวกเราล้วนยินดีพิสูจน์ความจริงช่วยท่าน เป็นสตรีนางนี้ปลอมแปลงเทียบเชิญเองไม่เกี่ยวกับท่านเพคะ!”

ชายาผิงหยางกล่าวเสริมว่า “ตัวข้าผู้เป็นพระชายาก็จะช่วยท่านยืนยันความจริงเช่นกันว่า เรื่องนี้เป็นหลิงอวี๋ทำเพียงผู้เดียวไม่เกี่ยวกับท่านอ๋อง!”

“ท่านอ๋อง วันพรุ่งตัวข้าจะเข้าวัง ขอพระราชทานไทเฮาออกพระราชโองการเนรเทศหญิงสารเลวผู้นี้จากราชสำนัก!”

“ถูกต้อง เราต่างสนับสนุนท่าน ท่านอ๋องอี้ ท่านมิต้องทรงกังวล”

ผู้ที่มุงชมอยู่ในขณะนี้ล้วนจงเกลียดจงชังหลิงอวี๋สุดขีดแห่กันออกปากประณามกันเซ็งแซ่

เสี่ยวเอ้อร์ของร้านต่างมองตะลึงงัน นี่เป็นครั้งแรกที่ภัตตาคารจี๋เสียงบันเทิงขนาดนี้!

“ไล่นางออกไปซะ! คนเยี่ยงนี้กินข้าวกับเราจะทำให้ความอยากอาหารของเราลดลง!”

ต่อมาก็มีคนตะโกนโห่ร้องขึ้น

จากนั้นก็ยิ่งมีคนมากขึ้นตะโกนตามมา “ไล่นางออกไป! ไล่นางออกไป!”

เสี่ยวเอ้อร์เห็นฝูงชนโกรธเคืองก็เลยต้องกล่าวกับหลิงอวี๋ว่า “พระชายาอ๋องอี้ ทุกคนไม่ต้อนรับท่าน ท่านคิดเงินแล้วก็ไปเถิดขอรับ!”

“อ้อ แล้วเหตุผลไล่แขกที่ยังกินข้าวไม่เสร็จเล่า? นั่นมิใช่ว่าต้องจ่ายค่าอาหารไปเสียเปล่าหรือ?” หลิงอวี๋ถามด้วยรอยยิ้ม

“นี่… หามิได้! พวกท่านกินจวนจะหมดแล้ว ไฉนเลยจะเป็นสาเหตุจ่ายค่าข้าวเสียเปล่าขอรับ!” เสี่ยวเอ้อร์ของร้านรู้สึกร้อนใจแล้ว

“ถ้างั้นรอข้ากินเสร็จก่อนค่อยไป!”

หลิงอวี๋หยิบตะเกียบอย่างเอื่อย ๆ เมื่อมีคนเห็นสถานการณ์ก็ร้องตะโกนว่า

“หนังหน้าของพระชายาอ๋องอี้ผู้นี้หนาเสียไม่มี ถูกไล่แล้วยังมิได้ยินอีกรึ? ยังจะกินให้เสร็จอีก? ถ้าเป็นข้าคงกินไม่ลงไปแล้ว!”

“ใช่แล้ว เสี่ยวเอ้อร์รีบไล่นางออกไป! ถ้านางไม่ไปเราก็จะไปเอง! และเราจะไม่จ่ายค่าอาหารด้วย!”

“เจ้าคิดดีแล้วหรือที่เจ้าจะล่วงเกินเราทุกคนเพราะนาง?”

เสี่ยวเอ้อร์จำใจต้องมองไปทางหลิงอวี๋อย่างเว้าวอน กล่าวเสียงเบาว่า “พระชายาอ๋องอี้ขอร้องท่านเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว ท่านไปเถิดขอรับ!”

หลิงอวี๋เห็นเสี่ยวเอ้อร์ที่แทบจะร่ำไห้เลยคิดไปครู่หนึ่งก็ผงกศีรษะกล่าวคำ “พาข้าไปสุขาข้าจะปลดทุกข์แล้วค่อยไป...”

เสี่ยวเอ้อร์เพียงอยากให้นางรีบออกไป พอได้ยินก็รีบพยักหน้าทันควัน

หลิงอวี๋ลูบหัวของหลิงเยวี่ยและเอ่ยกับหลิงซินว่า “พวกเจ้านั่งรอข้า ข้าจะไปปลดทุกข์สักหน่อย!”

นางลุกขึ้นเดินตามเสี่ยวเอ้อร์ไปสุขา

เสิ่นจวนและคนอื่น ๆ หยุดกินแล้วมองหลิงอวี๋อย่างถากถางกระซิบเบา ๆ ว่า “มิใช่ว่านางไม่มีเงินจ่ายจริง ๆ แล้วยืมห้องสุขาแอบหนีไปหรอกนะ!”

“หนีภิกษุได้แต่หนีจากวัดไม่ได้… ข้ายังมิเคยได้ยินว่ามีคนสามารถทานอาหารที่ภัตตาคารจี๋เสียงแล้วชักดาบมาก่อน!” สวี่เหยียนกล่าวอย่างคัดค้าน

“ถ้างั้นก็รอดูเรื่องสนุก!” เจิงจื่ออวี้ปิดปากกล่าวหัวเราะคิกคัก

เซียวหลินเทียนได้ยินคำวิจารณ์ของพวกนาง ใบหน้ารูปงามล้วนมืดครึ้มลง

หลิงอวี๋ผู้นี้ปลอมแปลงเทียบเชิญไม่พอ ไม่มีเงินจ่ายแล้วยังเลือกภัตตาคารระดับสูง ยิ่งนานวันยิ่งขายหน้าขึ้นเสียจริง!