ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 69

บุตรีสกุลเลื่องชื่อ ยกตนข่มท่านขณะไปข้างนอก ผู้ที่รู้จักกล่าวว่า เจ้าไร้เดียงสาร่าเริง แต่ผู้ที่ไม่รู้จักกลับคิดว่าเจ้าไร้การศึกษาใช่หรือไม่?

“อายุเจ้าก็ไม่น้อยแล้ว เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า อากัปกิริยาภายนอกที่มิเหมาะสมจะส่งผลต่อบุพเพสันนิวาสของเจ้า?”

“แขกผู้มั่งมีสูงส่งที่มาภัตตาคารจี๋เสียงแห่งนี้ แล้วเจ้ากล้ารับรองหรือไม่ว่าในหมู่พวกเขาจะมีพ่อแม่สามี รวมถึงสามีในอนาคตของเจ้า?”

“เจ้ามักให้คนโขกหัวคำนับอยู่บ่อย ๆ อุปนิสัยใช้อำนาจบาตรใหญ่ระยําตําบอนเช่นนี้ของเจ้า ผู้ใดจะกล้ามาตบแต่งกับเจ้า?”

แม้คำพูดเหล่านี้ของหลิงอวี๋จะมุ่งไปที่เสิ่นจวน แต่ก็ได้เหมารวมเหล่าบรรดาคุณหนูพวกนี้เข้าไปด้วย เมื่อได้ฟังก็พากันหน้าแดงหน้าดำสิ้นคำเอ่ยตอบ

เสิ่นจวนรู้สึกทั้งอายเละเคืองอยากด่าหลิงอวี๋ ทว่ามีดก็ยังแตะอยู่บนหน้านาง แม้ว่านางจะมีความหาญกล้าอยู่ประปราย แต่ก็ไม่กล้าด่าอยู่ดี!

กระทั่งความแค้นในหัวใจก็ไม่กล้าเผยออกมา

“รู้ความผิดหรือยัง?”

หลิงอวี๋ได้ยินเสียงฝีเท้าชุลมุนแพร่มาจากที่ไกล ๆ และเอ่ยถามตรงไปตรงมาจริงจังว่า

“ท่านพี่สะใภ้ ข้ารู้ความผิดแล้ว!” เสิ่นจวนขานตอบและแสร้งทำตัวน่าสงสาร

“รู้ผิดแล้วแก้ไขนับว่าเยี่ยมนัก! ลุกขึ้นเถอะ พี่สะใภ้ไม่คิดเล็กคิดน้อยต่อเจ้า คราวหน้าระวังขึ้นสักหน่อยเป็นอันพอ!”

หลิงอวี๋เก็บมีด ก่อนจะยื่นมือไปดึงนางลุกขึ้น

เวลานี้เองเสิ่นจวนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเช่นกัน เมื่อครู่นางเห็นฉินรั่วซือไปเรียกคน นี่คงเป็นฉินรั่วซือเรียกเซียวหลินเทียนมาเป็นแน่

นางฉวยโอกาสที่หลิงอวี๋กำลังฉุดตัวเองขึ้น ออกแรงคว้ามือของหลิงอวี๋จับให้มั่นแล้วกระชากนางล้มลง

หลิงอวี๋ไฉนเลยจะคิดว่าเสิ่นจวนจะมาไม้นี้?

หลิงอวี๋ยืนไม่มั่นคงก็พลันล้มลงบนร่างเสิ่นจวน…

“ช่วยด้วย! ท่านพี่สะใภ้อย่าตีข้า… ข้าผิดไปแล้ว ข้ามิกล้าอีกแล้ว!” เสิ่นจวนแผดร้องเสียงดังอย่างอลหม่าน

“หยุดมือ! หลิงอวี๋ เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่?”

เป็นเซียวหลินเทียนมาดังคาด เขาถูกลู่หนานเข็นเข้ามาก็เห็นหลิงอวี๋กำลังประชิดเสิ่นจวนและทั้งคู่กำลังประมือกัน

เสียงของเซียวหลินเทียนแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง แค่เงินจ่ายค่าข้าวไม่ไหวก็ขายหน้าพอแล้ว!

ยังจะประมือกันอยู่หลังภัตตาคารจี๋เสียง หลิงอวี๋ต้องการทำให้ตำหนักอ๋องอี้เสียหน้าให้ถึงที่สุดหรือไร?

“ผู้พี่ ช่วยหม่อมฉันด้วย! หม่อมฉันแค่อยากช่วยพี่สะใภ้จ่ายค่าอาหาร ผู้ใดจะรู้ว่านางไม่ซาบซึ้งแถมยังไม่พอใจทำร้ายหม่อมฉันด้วยเพคะ!”

เสิ่นจวนสบโอกาสคว้าเกศาของหลิงอวี๋ให้มั่นแล้วเอ่ยร้องอย่างไม่เป็นธรรม

“ลู่หนาน ไปแยกพวกนางออกเสีย!” เซียวหลินเทียนตะโกนลั่น

ลู่หนานรีบก้าวไปข้างหน้า คิดอยากดึงคนออก ทั้งยังรู้สึกว่ามิเหมาะสม

ทั้งคู่เป็นสตรี เขาแตะเนื้อต้องตัวผู้ใดล้วนมิดีทั้งสิ้น!

โชคดีที่เสิ่นจวนเห็นสถานการณ์ นางก็กลัวเรื่องชายนอกราชนิกุลแตะเนื้อต้องตัวของตนแพร่สพัดออกไปจะไม่ดี

นางปล่อยหลิงอวี๋และผลักนางไปอย่างแน่วแน่ ก่อนจะแกล้งทำเป็นดิ้นรนหนีเลี่ยงไปด้านข้างอย่างล้มลุกคลุกคลาน

“ผู้พี่ ท่านต้องตัดสินเพื่อหม่อมฉันนะเพคะ พี่สะใภ้ นางรังแกเกินไปแล้ว...!”

เสิ่นจวนลูบใบหน้าตัวเอง พบว่าบนหน้านอกจากหนึ่งฝ่ามือที่หลิงอวี๋ตบ ก็ไม่ได้มีบาดแผลอื่นอีก

นางวางใจเล็กน้อย แต่กลับแสร้งโน้มตัวเข้าใกล้เซียวหลินเทียนอย่างน้อยอกน้อยใจ กล่าวว่า “ผู้พี่ ท่านช่วยลองดูหน้าของหม่อมฉันสักหน่อย...”

“เมื่อครู่พี่สะใภ้ตบหม่อมฉันหนึ่งฝ่ามือและยังถือมีดข่มขู่ด้วย บอกว่าจะทำลายดวงหน้าของหม่อมฉัน! หน้าของหม่อมฉันมิได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่เพคะ?”