ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 71

ครั้นผู้อาสุโวกล่าวจบ ประหนึ่งนึกอะไรขึ้นได้บ่ายศีรษะไปมองทางเซียวหลินเทียน ยิ้มตาหยีกล่าวคำ

“ท่านอ๋องอี้ นี่คือกฎของภัตตาคารจี๋เสียงที่จะลงโทษแขกที่ทานอาหารไม่จ่ายเงิน ท่านพอพระทัยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวหลินเทียนไม่ชอบรอยยิ้มเหน็บแนมนี้ของท่านผังอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด เพียงมองไปยังหลิงอวี๋ด้วยความเย็นชา

เมื่อหลิงอวี๋เห็นสายตาเขาพลันเข้าใจทันที เจ้าใช้แววตานี้สื่อเป็นนัยว่าเพียงขอโทษนาง เขาก็จะช่วยจ่ายเงินให้

ทว่าหัวใจของหลิงอวี๋ล้วนถูกเขาทำให้เยือกเย็นไปแล้ว ไฉนเลยจะรู้สึกซาบซึ้งได้!

หลิงอวี๋มิใช่เป็นคนที่โค้งคำนับเพื่อข้าวสารหาถัง!

เซียวหลินเทียนต้องการให้นางละทิ้งหลักการของตนเพื่อเงินสองสามร้อยตำลึง แล้วนี่มีสิ่งใดแตกต่างจากท่านผังที่ทำให้นางต้องอัปยศกัน!

ในเมื่อเซียวหลินเทียนต้องการแบ่งแยกชัดเจนถึงเพียงนี้ ได้ หากเขาไม่กลัวขายหน้าตำหนักอ๋องอี้ นางหลิงอวี๋ผู้นี้ก็จะไม่หวั่นเกรง!

“ข้าจะใช้หนี้เอง ข้าจะคืนเอง!”

“พวกเจ้าให้ข้าพบกับท่านเกิ่งเอ้อร์สักหน่อย บอกไปว่าข้ามีธุรกิจจะคุยกับเขา!”

“ท่านเกิ่งเอ้อร์ของพวกเรากำลังยุ่งอยู่ มิใช่ว่าผู้ใดอยากคุยธุรกิจกับเขาก็คุยได้!”

ท่านผังไม่ได้นำคำพูดของหลิงอวี๋มาใส่ใจโดยสิ้นเชิง เขาหัวเราะเยาะเยือกเย็น แววตาพลันมืดครึ้มกล่าวคำ

“ในเมื่อพระชายาอ๋องอี้ไม่อาจจ่ายเงินได้ นั่นก็ต้องล่วงเกินแล้ว! เสี่ยวเอ้อร์ ลากนางออกไปเสีย!”

เสี่ยวเอ้อร์มองเซียวหลินเทียนและอันเจ๋อ กล่าวอย่างลำบากใจว่า “แต่ท่านเอ้อร์บอกว่าห้ามล่วงเกินผู้สูงศักดิ์! วิธีนี้ไม่ได้อนุญาตให้ใช้ขอรับ!”

ท่านผังถลึงตามองเสี่ยวเอ้อร์ของร้านอย่างโหดร้าย ก่อนจะกล่าวอย่างเยือกเย็น

“ทำไมรึ ท่านเอ้อร์พูดมีผล แต่ข้าท่านผังพูดมิมีผลแล้ว?”

“ท่านอ๋องอี้รู้สึกมิพอใจแล้ว เจ้าก็ยังบ่นจู้จี้ไม่หยุดหย่อน ไม่อยากทำงานแล้วใช่หรือไม่?”

“ข้ามิกล้า! ข้าจะคุมตัวพระชายาไปประจานขอรับ!”

หลังจากที่เสี่ยวเอ้อร์ได้รับคำสั่งก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนไม่ได้กล่าวคำใด ๆ เลยไม่เกรงใจหลิงอวี๋อีก รีบรุดไปคว้านางไว้แล้วลากเดินไปข้างหน้า

“ฮ่าฮ่า...”

เสิ่นจวนหัวเราะขึ้นอย่างกำเริบเสิบสาน หัวเราะไปได้แค่สองพรืดก็รู้ว่ามิเหมาะสมจึงปิดปากไว้

นางแอบลอบมองเซียวหลินเทียนพบว่าสีหน้าของเซียวหลินเทียนมืดครึ้ม เห็นได้กระจ่างเลยว่าถูกหลิงอวี๋ทำให้ขุ่นเคือง

“น่าสนุกจริง ๆ นี่น่าสนใจกว่าคุกเข่าเป็นไหน ๆ ! หลิงอวี๋ เจ้าเองก็มีวันนี้เหมือนกัน!”

ภัตตาคารจี๋เสียงไม่ได้คุมตัวใครประจานมานานมากแล้ว!

เมื่อเสิ่นจวนนึกถึงฉากที่หลิงอวี๋ถูกแขวนป้ายประจานว่า ‘ติดหนี้ต้องชดใช้คืน’ ก็มิกล้าหัวเราะซึ่ง ๆ หน้าเซียวหลินเทียน ทำเพียงยินดีปรีดาในความทุกข์ของหลิงอวี๋อยู่ภายในใจเท่านั้น

เซียวหลินเทียนกำหมัดแน่น กรามส่วนล่างตึงเกร็ง เขาแทบอยากจะพุ่งปราดไปบีบคอหลิงอวี๋ให้ตายกับมือ

หลิงอวี๋ เจ้าหัวแข็งถึงเพียงนี้เชียว ยินยอมถูกประจานดีกว่ายอมขอโทษงั้นหรือ?

ได้ ตัวข้าก็จะดูว่าวันนี้เจ้าจะขายหน้าแค่ไหน!

หุนหันเกินไปแล้ว!

อันเจ๋อมองเสี่ยวเอ้อร์ลากหลิงอวี๋ออกไปเช่นนี้ก็พลันตกตะลึงพรึงเพริด ทว่าเซียวหลินเทียนกลับนิ่งเงียบไม่กล่าวคำ!

นะ… นี่มันมากเกินไปแล้วเถอะ!

แค่เงินไม่กี่ร้อยตำลึงต้องทำถึงขั้นนี้เลยหรือ?

“หลินเทียน...” อันเอ๋อเอ่ยเรียกอย่างปั่นป่วนใจ

“อย่ากล่าวอันใดเลย มิใช่ว่านางพูดหรือว่าจะจัดการเรื่องหนี้เอง? ตัวข้าก็จะดูว่านางจะจัดการอย่างไร!”

เซียวหลินเทียนตะคอกอย่างมีน้ำโห

บัดนี้ลู่หนานที่คิดอยากขอร้องให้หลิงอวี๋ก็มิกล้ากล่าวคำแล้ว เพราะเขารู้ว่าท่านอ๋องอี้พิโรธอย่างหนักหน่วง!

......

ก่อนหน้า หลิงอวี๋ถูกฉุดลากไปในห้องโถงใหญ่ นางกำลังขบคิดว่าจะพาตัวเองออกจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไร

เป็นไปไม่ได้ที่นางปล่อยให้คนมาลากไปประจาน!

หลิงเยว่ยังอยู่ที่นี่ นางไม่อาจขายหน้าต่อหน้าเขาเช่นนี้ได้หรอก

“พี่เสี่ยวเอ้อร์ ข้าอยากพบท่านเกิ่งเอ้อร์ ข้าสามารถคืนเงินกู้ดอกเบี้ยสูงได้นะ!” หลิงอวี๋พยายามเอ้ยโน้มน้าวเสี่ยวเอ้อร์ให้คล้อยตาม

แต่เสี่ยวเอ้อร์ถูกผิงเหยเคยกล่าวเตือนไปแล้ว ไฉนเลยจะฟังคำพูดของนาง เขาทำหน้าบึ้งลากนางออกไปข้างนอกต่อ

“ปล่อยนางเสีย...”