ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 710

ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนได้ยินมาว่าหยางต้าหู่ปฏิเสธมิให้เข้าหมู่บ้านกระทั่งคนที่หลี่เจิ้งพามา

เมื่อเห็นฝูงชนที่อยู่ด้านหลังหยางต้าหู่ เซียวหลินเทียนก็ยิ้มอย่างเย็นชา นี่มีการเตรียมพร้อมมาแล้ว!

“หยางต้าหู่ ข้ามิใช่คนไร้เหตุผล แต่ที่พวกเจ้ามิให้เข้าไปฆ่าพวกสัตว์ปีก นั่นคือสิ่งที่ครอบครัวเจ้าต้องการหรือเป็นสิ่งที่ทุกคนคิด?”

หยางต้าหู่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋องอี้ นี่เป็นการตัดสินใจที่เราทุกคนได้หารือร่วมกันแล้ว!”

เซียวหลินเทียนยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ย “หยางต้าหู่ เจ้ามีเหตุผลเช่นนี้ ช่วยข้าลดภาระงานไปได้ทีเดียว ข้ารู้สึกซาบซึ้งมาก!”

“แต่ข้ามากำจัดโรคระบาดตามคำสั่งของราชสำนัก มันเป็นหน้าที่รับผิดชอบของข้า บางคำพูดก็จำต้องพูดให้ชัดเจน!”

หยางต้าหู่เอ่ยด้วยความเคารพ “เชิญท่านอ๋องอี้บอกมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพร้อมฟังแล้ว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างเย็นชา “ราชสำนักมีเครื่องยาสมุนไพรที่จะช่วยเหลือผู้ป่วยโรคระบาดอย่างจำกัด ข้าทำงานอย่างหนักเพราะอยากจะป้องกันการแพร่กระจายของโรคระบาด และลดจำนวนผู้ป่วยลง เพื่อที่เครื่องยาสมุนไพรที่มีจำกัดจะได้ใช้ประโยชน์ให้มากที่สุด!”

“หยางต้าหู่ ข้าเข้าใจพวกเจ้า แต่พวกเจ้าก็ต้องเข้าใจความยากลำบากของข้าด้วย!”

“เอาเช่นนี้แล้วกัน ข้ามิไปฆ่าสัตว์ปีกของพวกเจ้าก็ได้ แต่พวกเจ้าต้องลงนามในหนังสือแจ้งข้อมูล!”

หยางต้าหู่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “หนังสือแจ้งข้อมูลคือสิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ?”

“ก็หนังสือยืนยันว่าพวกเจ้าปฏิเสธมิให้ข้าฆ่าสัตว์ปีก หากเป็นเพราะเหตุนี้ทำให้โรคระบาดแพร่กระจายในพื้นที่ของพวกเจ้า พวกเจ้าทุกคนก็จะต้องจ่ายค่ารักษากันเอง! ทางราชสำนักจะไม่รับผิดชอบแม้แต่ตำลึงเดียว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างเย็นชา “ท่านจินต้า จัดทำหนังสือให้พวกเขาลงนามที!”

ท่านจินต้าได้เตรียมหนังสือเอาไว้ก่อนแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นก็หยิบแล้วไปส่งผ่านแผงกั้นไป

ไม่ทันที่หยางต้าหู่จะพูดอะไร เซียวหลินเทียนก็ยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ย “หยางต้าหู่ ข้าหลวงหยางลูกชายของเจ้าก็ทำงานราชการเช่นกัน เจ้าน่าจะรู้ถึงความยากลำบากในการเป็นเจ้าหน้าที่ดีกว่าผู้อื่นกระมัง!”

“หยางต้าหู่จะต้องเข้าใจความยากลำบากของศาลอย่างแน่นอน!”

ใบหน้าของหยางต้าหู่กระตุก เขาอ่านหนังสือนั้นหนึ่งครั้ง แล้วส่งให้คนอื่นอ่านให้ทั่วถึง

หลังจากที่หัวหน้าครอบครัวใหญ่หลายครอบครัวหารือร่วมกันแล้ว พวกเขาก็ตัดสินใจลงนามในหนังสือฉบับนั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ เซียวหลินเทียนก็ไม่สามารถเข้าไปทางตะวันตกของหมู่บ้านได้อีก