ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 729

ณ เวลานี้

เผยอวี้กับหลิงหว่านกำลังเดินไปในภูเขาลึกพร้อมกับทหารสองสามคน หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน พวกเขาก็กลับมาที่จุดเดิมอีกครั้ง

เผยอวี้สีหน้ามืดมนลง เขาฟันต้นไม้ที่มีเครื่องหมายดาบอย่างเหนื่อยหน่าย

“นี่ถูกผีบังตาหรือไม่? เหตุใดเดินมาหลายรอบแล้วก็ยังกลับมาที่เดิมเล่า!”

หลิงหว่านกลอกตาใส่เขา หลังจากเดินมานานนางก็ทนไม่ไหวแล้ว จึงนั่งลงบนพื้นพลางเอ่ย

“ข้ามิไปแล้ว พวกท่านก็อย่าไปเลย! รอจนรุ่งสางค่อยหาทางเถิด! มิฉะนั้นเราทุกคนคงจะเหนื่อยตายกันในภูเขานี้”

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเผยอวี้ทรุดตัวลงบนพื้นทีละคน เห็นด้วยกับคำพูดของหลิงหว่าน “แม่ทัพเผย พักอยู่ที่นี่กันสักคืนเถิดขอรับ! เราเดินไม่ไหวแล้วจริง ๆ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคนบ่นกับเผยอวี้ หากเผยอวี้ไม่ยืนกรานที่จะรวบรวมเครื่องยาสมุนไพรให้เพียงพอ พวกเขาคงมิต้องเข้ามาในภูเขาลึกเช่นนี้ แล้วก็คงมิหลงทางอยู่ในภูเขาด้วย

ก่อนหน้าหมอเฒ่าเคยเตือนไว้แล้วว่า ในภูเขาลึกมันจะหลงทางได้ง่าย แต่เผยอวี้กลับพูดอย่างหนักแน่นว่าตนจะทำเครื่องหมายไว้ มิหลงทางแน่นอน

ไหนเลยจะคิดว่า แม้ว่าจะทำเครื่องหมายไว้แล้วแต่พวกเขาก็มิสามารถหาทางกลับได้อยู่ดี

“พวกเจ้าพักผ่อนเถิด ข้าจะหาต่อ หาเจอแล้วข้าจะมาพาพวกเจ้าออกไป!”

เผยอวี้ต้องการรักษาหน้าไว้ มีหรือจะยอมรับว่าความดื้อรั้นของตนทำให้ทุกคนหลงทาง เขาจึงเดินต่อไปพร้อมกับคบเพลิง

“ข้าไปกับเขาแล้วกัน!”

เครื่องยาสมุนไพรที่รวบรวมมานั้นพวกทหารแบกอยู่ที่หลัง หลิงหว่านรู้สึกว่าตนมิได้ทำงานหนักเหมือนพวกเขา และทนมิได้ที่จะให้เผยอวี้ไปสำรวจทางตามลำพังได้ จึงลุกขึ้นตามเผยอวี้ไป

เมื่อเผยอวี้เห็นหลิงหว่านตามมา ก็เอ่ยอย่างฉุนเฉียว “เจ้ามิต้องมา ข้าไปเองได้!"