ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 730

ไม่รู้ว่าหมดสติไปนานแค่ไหน แต่หลิงหว่านรู้สึกว่ามีคนบีบตนนางจึงสะดุ้งฟื้นขึ้นมา

ตรงหน้านางยังคงมืดมน หลิงหว่านเอื้อมมือออกไปสัมผัสมือข้างหนึ่ง แล้วนางก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

“กรี๊ด… ใครกัน?”

“คุณหนูใหญ่… ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว!”

เผยอวี้เรียกอย่างอ่อนแรง “เจ้าอย่าขยับ… เราตกหลุมกับดัก! ข้าได้รับบาดเจ็บ!”

“ท่านได้รับบาดเจ็บตรงที่ใด?”

หลิงหว่านตกใจกับคำพูดของเผยอวี้ แต่รู้สึกได้ว่าเผยอวี้อยู่ข้างใต้นาง นางก็มิกล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าจะทำให้เผยอวี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสมากขึ้นอีก

“ยื่นมือไปในอ้อมแขนของข้า ในนั้นมีตะบันไฟอยู่ หยิบออกมาจุดไฟแล้วดูบริเวณโดยรอบก่อน!”

หลิงหว่านคลำหาและลากมือไปตามอาภรณ์ของเผยอวี้

เผยอวี้อธิบายไม่ถูกว่าเป็นเยี่ยงไร เขารู้สึกว่าสตรีผู้นี้สัมผัสไปทั่ว ชายวัยหนุ่มพลุ่งพล่านเช่นเขาจะทนรับสัมผัสของมือนุ่ม ๆ ได้เยี่ยงไรกัน!

“เร็วเข้าสิ เหตุใดจึงชักช้าร่ำไรนักเล่า?”

เขาแสร้งทำเป็นดุไป “ไฉนคนที่บาดเจ็บจึงมิใช่เจ้ากัน! ข้าเลือดออกจนจะตายอยู่แล้ว!”

หลิงหว่านตกใจกลัวแล้วปัดป่ายมือไปมั่ว ๆ ในที่สุดนางก็หาตะบันไฟเจอจึงเอาออกมาจุดไฟ จากนั้นจึงได้เห็นชัดว่าพวกเขาตกลงมาในกับดักหลุมลึก

ในหลุมกับดักนั้นมีการฝังกิ่งก้านต้นไม้แหลมคมเอาไว้หลายอัน และหนึ่งในนั้นถูกเผยอวี้ตกลงมาใส่เข้า กิ่งก้านแหลมคมนั้นจึงแทงเข้าที่ช่วงเอวของเผยอวี้

หลิงหว่านเห็นกองเลือดอยู่ใต้เอวของเผยอวี้ก็ตกใจจนหน้าซีดไปทันที

หากตนมิไม่ได้ตกลงมาอยู่บนตัวของเผยอวี้ เขาคงมิได้เจ็บหนักถึงเพียงนี้

“จะทำอย่างไรดี?”

หลิงหว่านเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว นางเงยหน้าขึ้นมองปากกับดัก สูงถึงเพียงนี้จะปีนขึ้นไปได้เยี่ยงไรกัน!