ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 73

เกิ่งเสี่ยวหาวหันหน้ากลับมามองบิดาของตนเอง พบว่าเกิ่งเสี่ยวเหยนิ่งเงียบไปแล้ว เหลือเพียงหน้าอกที่ยังกระเพื่อมแผ่วเบา

“เรามาเดิมพันกันเถอะ! ภายในเวลาหนึ่งก้านธูป ข้าจะช่วยชีวิตท่านพ่อของเจ้า!”

“หากข้าทำสำเร็จ เจ้าต้องยอมรับข้าเป็นพี่สาว! แต่หากข้าทำล้มเหลว ข้าจะชดใช้ให้เจ้าด้วยชีวิต!”

หลิงอวี๋พบว่าคนสกุลเกิ่งผู้นี้ในแววตาค่อนข้างพอใจ แม้ว่าเขาจะพุ่งปราดมาตรงหน้าตนแล้ว แต่หมัดนั้นกลับไม่เคยโดนนางเลย

อีกนัยหนึ่งคือนางอยากสร้างรายได้นั่นเอง ถ้ามีลู่ทางสายนี้ของเกิ่งเสี่ยวหาวคงจะราบรื่นยิ่ง

ความคิดเรื่องยอมรับเป็นน้องชายนี้ก็พลันแวบสว่างเข้ากลางใจทันใด

“คุณชายเกิ่ง อย่าฟังนาง! เดิมทีนางมิได้วิชาแพทย์ด้วยซ้ำ! หมอของโรงหมอยังไม่มีวิธี แล้วนางจะมีวิธีทำอะไรได้!” เจิงจื่ออวี้กล่าวดังลั่น

ครั้นหมอเหวินได้ยินชื่อตนหยิบยกขึ้นก็กระแอมไอเบา ๆ และกล่าวคำ

“เรารอหมอหลวงจางดีกว่าเถอะ! ถ้าหมอหลวงไม่มีวิธี เช่นนั้นผู้ใดก็ไม่มีวิธีเหมือนกัน! คงต้องปล่อยไปตามยถากรรมแล้ว!”

แต่เกิ่งเสี่ยวหาวกลับจ้องเขม็งไปยังหลิงอวี๋และนางก็กำลังมองเขาอย่างยั่วยุเช่นกัน สายตาทั้งสองประสานกัน

“เสี่ยวหาว อย่าเสียแรงเปล่าเลย! มาอำลาท่านพ่อเจ้าเถอะ! เขาร่อแร่แล้วจริง ๆ!”

ท่านผังกล่าวเหน็บแนม

เมื่อเกิ่งเสี่ยวหาวได้ยินเสียงท่านผังก็หันหน้ากลับไปมอง แล้วคำตัดสินใจก็พลันเกิดขึ้นในใจพริบตา

“ได้ ข้าจะเดิมพัน!”

เกิ่งเสี่ยวหาวลดหมัดลง ก่อนจะกระชากหลิงอวี๋เข้าหาตัว

“ครึ่งก้านธูป! จำไว้ให้ขึ้นใจ!”

“เสี่ยวหาว เจ้าวุ่นวายหาปะไร? ท่านพ่อเจ้ากำลังจะตายแล้ว เจ้ายังคิดจะกลับกลอกเขาอยู่รึ?”

ท่านผังรีบพุ่งพรวดไปข้างหน้าขวางหลิงอวี๋ไว้ ท่านเกิ่งเอ้อร์ใกล้จะตายอยู่แล้ว และเจ้าเด็กกะโปโลเกิ่งเสี่ยวหาวผู้นี้มิใช่คู่ประมือของตนเลยสักนิด!

แม้จะมีโอกาสหนึ่งในหมื่นที่ช่วยชีวิตท่านเกิ่งเอ้อร์ได้ เขาก็ไม่ยอมเช่นกัน!

“ท่านอาผัง ตอนนี้ชีวิตของท่านพ่อข้าขึ้นอยู่กับข้าแล้ว ไม่ใช่กงการคนนอกอย่างท่านต้องสอดมือ!”

เกิ่งเสี่ยวหาวผลักหลิงอวี๋ไป “ไปช่วยคน ทางนี้ข้าจัดการเอง!”

หลิงอวี๋รีบเลี่ยงจากท่านผังฉับไว แต่ท่านผังยังคิดโฉบนาง ขณะเพิ่งแตะชายผ้าของนางมือก็พลันถูกเกิ่งเสี่ยวหาวสกัดไว้ได้

เกิ่งเสี่ยวหาวจ้องเขม็งที่เขาอย่างเหี้ยมเกรียม ก่อนจะเอ่ยขึ้นทีละคำทีละประโยคว่า “ท่านผัง พอได้แล้ว! อย่าบีบคั้นให้ข้าลงมือ...”

เมื่อเหล่าเสี่ยวเอ้อร์เห็นสถานการณ์ก็พลันต่างเดินเข้ามายืนอยู่ข้าง ๆ เกิ่งเสี่ยวหาวอย่างเงียบงัน

ท่านผังโมโหมาจนทั่วร่างสั่นสะท้าน ก่อนจะชี้เกิ่งเสี่ยวหาวตวาดลั่น

“เจ้าเดรัจฉาน ขวัญกล้าลงมือข้ารึ? เจ้าแข็งขืนไปแล้ว! ข้าจะแจ้งเหล่าสกุลเกิ่งตามกฏ!”

“รอท่านพ่อข้าจากไปจริง ๆ ก่อนเถอะ ท่านจะไปแจ้งสิ่งใดก็ได้ตามที่ท่านต้องการ! แต่ตอนนี้ถ้าไม่อยากด่วนตาย ก็เชิญท่านอาผังไปอยู่ด้านข้างเฉย ๆ เถิด!”

เซียวหลินเทียนกับอันเจ๋อสบตากัน แอบนึกในใจว่าเสี่ยวเอ้อร์สองคนนี้ไม่ธรรมดาเลย!

เมื่อพวกเขาเห็นก็มองออกเลยว่า เสี่ยวเอ้อร์นี้แม้ภายนอกดูดาษดื่น แต่ล้วนเป็นคนมีฝีมือต่อสู้เด่นล้ำ!

หากสู้กันจริงขึ้นมา ท่านผังผู้นี้คงไม่มีทางครองความได้เปรียบมิได้ง่าย ๆ !

เพราะคนสกุลเกิ่งพวกนี้รับมือไม่ง่าย!

และเกิ่งเสี่ยวหาวผู้นี้ก็รับมือไม่ง่ายเช่นกัน!

ฉะนั้นเซียวหลินเทียนใจยิ่งคิดแน่วแน่ที่จะดึงเหล่าสกุลเกิ่งมาเป็นพวก!

ด้วยการลงมือคราวนี้ของเกิ่งเสี่ยวหาวทำให้ท่านผังสงบลงได้

เนื่องท่านผังก็มองศักยภาพเหล่าสมุนของเกิ่งเสี่ยวหาวออกเหมือนกับเซียวหลินเทียน!

“เฮอะ!”

ครั้นท่านผังรู้สึกว่าครองความได้เปรียบไม่ง่าย และการวิวาทกันภายในกับเกิ่งเสี่ยวหาวต่อหน้าการจับจ้องของธารกำนัลไม่ใช่เรื่องดีนัก เขาจึงสะบัดแขนเสื้อเดินไปด้านข้างแล้วสังเกตการณ์อย่างเงียบเชียบ

ท่าทางเช่นนี้ของเกิ่งเสี่ยวหาวและเหล่าสมุนก็ข่มพวกเสิ่นจวนเหมือนกัน

ทำให้พวกนางต่างก็ไม่กล้าเอะอะอีกต่อไป พลันหวั่นว่าจะแหย่อารมณ์เกิ่งเสี่ยวหาวถึงขั้นถูกเฆี่ยนตี

หลิงอวี๋สบโอกาสระหว่างความอลหม่านเมื่อครู่ซ่อนตัวอยู่ในห้องหับชั้นบนและหยิบสิ่งของที่จำเป็นต่อการรักษาออกมา

ขณะนั้นเองก็คุกเข่าลงครึ่งหนึ่งลงข้างกายท่านเกิ่งเอ้อร์แล้วฉีดยาบำรุงหัวใจหนึ่งเข็มให้เป็นสิ่งแรก

จากนั้นก็สวมถุงมือปลอดเชื้อ ดึงลิ้นของเกิ่งเสี่ยวเหยออกมาพ่นยาชาเล็กน้อย

“นี่นางกำลังทำอะไรน่ะ?”