ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 76

สีหน้าของท่านเกิ่งเอ้อร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลิงอวี๋แย้มรอยยิ้ม “ท่านเอ้อร์ ท่านกล้าเปิดบ่อนการพนัน กล้าปล่อยเงินกู้! แต่กลับมิกล้าผูกมิตรกับผู้หญิงคนหนึ่ง! นี่ดูไม่คล้ายนิสัยของท่านเลย!”

ท่านเกิ่งเอ้อร์กระแอมไอเบา ๆ พลางพูด “นั่นมันไม่เหมือนกัน พระชายากับข้าต่างก็รู้ดี เรื่องบางเรื่องให้อยู่ได้แค่ในที่ลับ ไม่สามารถให้มาอยู่ในที่แจ้งได้!”

หลิงอวี๋พยักหน้า “แต่ผลมันไม่เหมือนกันหรือ? เขาคิดจะจัดการท่าน จะที่ลับหรือที่แจ้งเจ้าก็หนีไม่พ้นหรอก!”

“ท่านไม่ให้เสี่ยวหาวไปทำให้ผู้สูงศักดิ์ขุ่นเคือง แต่ผู้สูงศักดิ์คิดจะจัดการท่าน จะไปทำให้ขุ่นเคืองหรือไม่ผลก็ไม่ต่างกัน!”

สีหน้าของท่านเกิ่งเอ้อร์เรียบนิ่ง พลางพูด “นี่พระชายากำลังขู่ข้า หรือว่าจะตีสนิทแทนท่านอ๋องเล่า?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่”

หลิงอวี๋โบกมือ พลางยิ้มเย็นชาแล้วพูด “เมื่อวานข้าก็พูดไปแล้ว ว่าเซียวหลินเทียนก็คือเซียวหลินเทียน ส่วนข้าก็คือข้า! หนี้ที่ข้าติดไว้ข้าจะชดใช้คืนเอง!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าติดหนี้อยู่มากถึงเพียงนี้ เซียวหลินเทียนไม่เคยสนใจข้าอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ของข้ากับเขาก็มิได้ดี ท่านเอ้อร์อย่ามาพูดว่าไม่รู้!”

“ฉะนั้น คนที่ข้าคิดจะตีสนิทด้วย ก็เป็นความคิดของตัวข้าผู้เป็นพระชายาเองเท่านั้น!”

หลิงอวี๋เปิดห่อที่นำมา เผยให้เห็นขวดต่าง ๆ ข้างใน

“ท่านเอ้อร์ เมื่อวานข้าบอกแล้วว่า ข้ามาคุยเรื่องค้าขายกับท่าน! ซึ่งก็คือสิ่งเหล่านี้!”

“นี่มันคืออะไร?”

ท่านเกิ่งเอ้อร์ถูกหลิงอวี๋ทำให้สับสน ก่อนหน้านี้ครู่เดียวยังคุยเรื่องที่พระชายาอี้มาตีสนิทตนเองอยู่เลย ไฉนจากนั้นเพียงครู่เดียวก็มาคุยเรื่องการค้าขายเสียแล้วเล่า?

“สิ่งนี้คือโอสถ ข้าทำมาพิเศษ! สรรพคุณแข็งแกร่งกว่ายาที่เจ้าสามารถหาซื้อได้ตามร้านโอสถถึงร้อยเท่า!”

หลิงอวี๋พูดอย่างมั่นใจ “ท่านเอ้อร์สามารถเอาไปลองใช้ดูได้! ข้าแค่จะบอกผลประโยชน์ของการค้าขายนี้!”

“ขอเพียงมีการต่อสู้ ก็จะมีคนต้องการของสิ่งนี้! ส่วนของชิ้นนี้ ท่านเอ้อร์ก็สามารถขายให้คนที่ตนเองอยากขายให้ได้เลย!”

“เมื่อท่านมีสิ่งของที่ทำให้คนกลัวอยู่ในมือ ก็จะไม่ใช่ว่าคนอื่นอยากให้ท่านตาย แล้วจะสามารถทำให้ท่านตายได้!”

แนวคิดของท่านเกิ่งเอ้อร์ตามไม่ทันหลิงอวี๋อยู่สักครู่หนึ่ง พลางเอ่ยถามอย่างสงสัย

“โอสถน่ะ ร้านโอสถอื่น ๆ ก็มีเช่นกัน แม้ว่าสรรพคุณของโอสถพวกนั้นจะไม่ได้ดีเท่าที่พระชายาบอก แต่ก็ไม่ถึงขนาดว่าจะเป็นภัยอะไรกับใคร!”

หลิงอวี๋หุบยิ้ม เห็นว่าเกิ่งเสี่ยวหาวก็มีท่าทีสงสัยเช่นกัน จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ

“สงครามของทั้งสองกองทัพ ทหารของใครก็ตามที่ฟื้นตัวเร็วกว่าคนนั้นจะได้เปรียบ! มันก็เหมือนกับว่าใครที่มีอาวุธที่ดีกว่า ผู้นั้นก็มีความแน่นอนในเรื่องชัยชนะมากกว่า!”

ท่านเกิ่งเอ้อร์หรี่ตาทันที นึกไปถึงคำพูดที่หลิงอวี๋พูดก่อนหน้านี้ก็เข้าใจเลย

นี่คือหลิงอวี๋ให้เขาใช้ยาเหล่านี้ไปทำให้องค์จักรพรรดิตกใจ นับว่าเป็นการให้ยันต์ช่วยชีวิตแก่ตระกูลเกิ่ง!

ขอเพียงเขามอบยานี้ให้กับกองทัพ ทั้งองค์จักรพรรดิและคนอื่น ๆ ที่คิดจะแตะต้องตระกูลเกิ่งก็จะหยุดยั้งตนไว้!

ในช่วงนี้ท่านเกิ่งเอ้อร์ก็พะวงเช่นกันว่า ทางตระกูลเกิ่งจะพัฒนาเร็วเกินไป แล้วจะเป็นอันทำให้องค์จักรพรรดิเกิดความสงสัย

หากมียันต์ช่วยชีวิตแบบนี้ อย่างน้อยก็สามารถปกป้องพวกเขาให้อยู่อย่างสงบสุขได้ในช่วงหลายสิบปี

ตอนนี้ตระกูลเกิ่งของพวกเขามิได้สนใจเงินทอง สิ่งที่สนใจก็คือ ทำอย่างไรถึงจะรักษาชีวิตที่ดีที่มีอยู่ตรงหน้านี้ได้!

ยานี้ของหลิงอวี๋มาได้ทันเวลาพอดี!

ท่านเกิ่งเอ้อร์มองที่หลิงอวี๋อย่างตกใจ เขายังคิดไม่ออกเลยว่า มันไม่ได้มีสาเหตุใด ๆ แล้วเหตุใดหลิงอวี๋ถึงให้ยันต์ช่วยชีวิตนี้กับตน!

เกิ่งเสี่ยวหาวก็ไม่ใช่คนโง่ แม้ว่าจะไม่ได้พูดแทรกไป แต่เขาเข้าใจสิ่งที่หลิงอวี๋กับท่านเกิ่งเอ้อร์คุยกันทั้งหมด!

“ท่านเอ้อร์กำลังคิดอยู่ใช่หรือไม่ ว่าเหตุใดข้าจึงได้ให้ของสิ่งนี้กับท่านทั้งที่ไม่ได้มีเหตุผลใด?”

หลิงอวี๋อ่านความคิดของเขาออก จึงพูดอย่างจนใจ

“เป้าหมายเริ่มต้นของข้ามันง่ายมาก นั่นคืออยากจะคุยเรื่องกับค้าขายนี้กับท่าน แล้วหาเงินกลับไปไถ่มรดกคืน ใช้หนี้เงินกู้ และมีชีวิตที่ดี!”

“ข้าเห็นว่าท่านเอ้อร์มีความกังวลจึงได้เสนอเช่นนี้! ท่านเอ้อร์ลองพิจารณาดู หากท่านไม่อยากจะทำ ข้าก็ไม่บังคับ!”

“ของสิ่งนี้ ข้าเชื่อว่าคนที่เคยใช้จะต้องรู้จัก!”

หลิงอวี๋ลุกขึ้น ท่านเกิ่งเอ้อร์ไม่สนใจเรื่องชายหญิงแล้ว เขาดึงนางไว้พลางพูดยิ้ม ๆ

“พระชายาอย่าได้ใจร้อนเลย! ข้ายังมิได้บอกเลยว่าจะไม่ทำการค้าขายนี้!”

เห็นข้อดีทั้งหมดเช่นนี้แล้ว หากท่านเกิ่งเอ้อร์ปล่อยไปก็โง่เต็มที

อีกอย่าง ใครกันที่ได้ประโยชน์จะไม่รู้เชียวหรือ!

เขามิเชื่อว่าหญิงคนหนึ่งอย่างหลิงอวี๋จะสามารถเอาชนะตนได้!

“เสี่ยวหาว ยืนโง่ทำอะไรเล่า รินน้ำชาให้พระชายาสิ!” ท่านเกิ่งเอ้อร์จ้องมองเกิ่งเสี่ยวหาว แล้วดึงให้หลิงอวี๋นั่งลง

“พระชายา หากสรรพคุณของสิ่งนี้ดีถึงขั้นที่พระชายาพูด เช่นนั้นพระชายาคิดว่าจะร่วมงานกับพวกเราเยี่ยงไรเล่า?”

หลิงอวี๋เห็นว่าท่านเกิ่งเอ้อร์สนใจก็เอ่ยขึ้น “มีหนทางในการร่วมงานกันสองทาง ทางแรก ข้าขายตำรับยาให้พวกท่าน! ทางที่สอง พวกเราแบ่งรายได้กันครึ่งต่อครึ่ง”

“ข้าเลือกแบ่งรายได้กันครึ่งต่อครึ่ง!”

ท่านเกิ่งเอ้อร์นึกขึ้นได้ว่าท่านปู่ของหลิงอวี๋คือท่านเสนาบดีเจิ้นหย่วน

ท่านเกิ่งเอ้อร์มิได้มีความสัมพันธ์อะไรในกองทัพ หากอยากจะขายยาจะต้องหาคนหนุนหลัง ซึ่งหลิงอวี๋ก็เป็นทางลัดหนึ่งใช่หรือไม่?

นับว่าเขาเข้าใจแล้ว ว่าหากมีคนในราชวงศ์อยู่ การจะทำอะไรก็สะดวก!

ในเมื่อมุ่งเป้าไปที่ยันต์ช่วยชีวิตแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องพะวงอะไรอีกต่อไปแล้ว!