ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 77

“ท่านเอ้อร์รวดเร็วดีมาก!”

หลิงอวี๋ชอบที่จะคบค้าสมาคมกับคนฉลาดมาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าท่านเกิ่งเอ้อร์เข้าใจสิ่งสำคัญที่อยู่ข้างในได้ทันที ก็ยิ่งชื่นชมท่านเกิ่งเอ้อร์

นางเอ่ยขึ้นมาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ท่านเอ้อร์ ข้านั้น ก็มิได้ชอบที่จะเข้าไปอยู่ในเรื่องถูก ๆ ผิด ๆ อะไรเช่นกัน!”

“ในเมื่อท่านเอ้อร์ให้ความสนใจ ต่อไปหากมีการคบค้าสมาคมใดที่หาเงินได้ ข้าก็จะร่วมงานกับแค่ท่านเอ้อร์เท่านั้น!”

“หากท่านเอ้อร์หลอกข้า! เช่นนั้นเราจะคบค้ากันแค่ครั้งเดียว!”

หลิงอวี๋เอ่ยคำพูดที่แฝงความนัย “ข้าหวังว่าเราจะใจเดียวกัน พยายามหาเงินก็เพียงพอแล้ว!”

“ย่อมแน่อยู่แล้ว! ข้าเองก็คิดเพียงแค่จะพยายามหาเงินเท่านั้น!”

ท่านเกิ่งเอ้อร์เข้าใจความนัยของหลิงอวี๋ จึงยิ้มพลางพยักหน้า

ขอเพียงไม่เข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งภายในราชสำนัก เขาก็ไม่คิดอะไรให้มากเรื่องหรอก!

“เช่นนั้นเรามาพูดกันให้ชัดเลยแล้วกัน นี่คือตำรับโอสถ!”

“ท่านเอ้อร์ไปลองสรรพคุณโอสถ หลังจากแน่ใจว่าจะร่วมงานกันแล้ว เสี่ยวหาวก็ไปรวบรวมเครื่องยาสมุนไพรตามตำรับ แล้วค่อยเลือกสถานที่หนึ่งเพื่อเตรียมผลิตในจำนวนมาก!”

หลิงอวี๋เอาตำรับยาที่เขียนไว้แล้วส่งให้ท่านเกิ่งเอ้อร์ สุดท้ายก็เอ่ยขึ้นมา

“เครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้ล้วนพบเห็นกันได้ทั่วไป! ข้ายังมีตำรับลับอีกอย่าง จะเพิ่มเติมเข้าไปทีหลัง!”

ท่านเกิ่งเอ้อร์แย้มยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ถามต่อว่าคือตำรับลับอะไร

ในเมื่อเป็นการ่วมงานกัน หลิงอวี๋จะเก็บเอาไว้บ้างก็เป็นเรื่องธรรมดามาก!

“ข้าเอามรดกไปแล้วนะ! นี่มันเป็นของของคนอื่น ข้าต้องเอาไปคืน!”

หลิงอวี๋ยกหีบขึ้น ส่งหนังสือรับรองการเป็นหนี้ให้ท่านเกิ่งเอ้อร์

“เงินนี้ รอให้พวกเราร่วมงานกันแล้วได้เงินมาก่อน แล้วท่านเอ้อร์ก็หักจากส่วนแบ่งของข้าออกไปได้เลย!”

“ใช่แล้ว นี่ยังมีตำรับยาอีกแผ่นด้วย!”

หลิงอวี๋เอาตำรับยาอีกใบส่งให้ท่านเกิ่งเอ้อร์ “เมื่อวานข้าเห็นว่าท้องท่านไม่ดี ลองกินโอสถสามตัวตามตำรับนี้ปรับดูก็จะดีขึ้น!”

ท่านเกิ่งเอ้อร์ประหลาดใจ ท้องเขามิได้มีปัญหานี่! กินอิ่มนอนหลับดี!

หลิงอวี๋ค่อนข้างอึดอัด ไม่สามารถบอกเขาไปตรง ๆ ได้ว่าเขามีกลิ่นปาก!

นางกัดฟันไปทางเกิ่งเสี่ยวหาว

เกิ่งเสี่ยวหาวเข้าใจทันทีแล้วรับตำรับยามาพลางเอ่ย “ท่านพี่ ท่านพ่อข้าท้องไม่ดี ขอบคุณสำหรับตำรับยาขอรับ! ประเดี๋ยวข้าออกไปส่ง!”

ครั้งนี้เกิ่งเสี่ยวหาวเรียกพี่สาว ท่านเกิ่งเอ้อร์ก็ไม่คัดค้านแล้ว ไปดูขวดเหล่านั้นอย่างมีความสุข อดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะหาคนมาทดลองใช้มัน

นี่มันคือยันต์ช่วยชีวิตนะ!

จะต้องยืนยันในเรื่องสรรพคุณให้เร็วที่สุด!

สำหรับหนังสือรับรองการเป็นหนี้ฉบับนั้น ท่านเกิ่งเอ้อร์ยังรับมันมาพร้อมกับรอยยิ้มเลย

การที่หลิงอวี๋มิได้เอาหนังสือรับรองการเป็นหนี้กลับไป ทำให้เขารู้สึกว่า หลิงอวี๋ผู้นี้สามารถผูกมิตรกันได้!

ไม่โลภ มีระยะในการก้าวการถอยที่ดี!

คนเช่นนี้แหละถึงจะเป็นคนที่ทำเรื่องยิ่งใหญ่ได้!

หากว่าหลิงอวี๋เอาหนังสือรับรองนี้ไปจริง ๆ แม้ว่าจะเป็นเงินเพียงไม่กี่หมื่น แต่ในการที่ท่านเกิ่งเอ้อร์จะร่วมงานกับหลิงอวี๋หลังจากนี้ จะมีความไว้เนื้อเชื่อใจอยู่เท่าไรกัน!

หลิงอวี๋เพิ่งจะพาหลิงซินลงบันไดมา ก็เจอกับเปียวจื่อยืนอยู่ตรงทางขึ้น

หลิงอวี๋นึกขึ้นได้ว่าเอาของมาให้เปียวจื่อ จึงรีบเอ่ย “เปียวจื่อ มานี่สิ ข้ามีของขวัญมาให้เจ้า!”

เปียวจื่อตะลึงไปเล็กน้อย แล้วเดินเข้ามา พลางเอ่ยอย่างเคารพ “พระชายา ข้ามิได้ทำอันใดเลย! มิกล้ารับของขวัญจากท่านหรอกขอรับ!”

“ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไรหรอก! เมื่อวานข้าเห็นจุดขาว ๆ ที่ข้างหูของเจ้าไม่ใช่รึ? เป็นมาหลายปีแล้วหรือไม่เล่า?” หลิงอวี๋เอ่ย

“ข้าขอตอบพระชายา มีมาหลายปีแล้วจริงขอรับ! ไปหาหมอมาไม่น้อย ก็ยังไม่ดีขึ้นเลยขอรับ!”

เปียวจื่อกระอักกระอ่วนอยากจะยื่นมือไปจับ แต่ก็รู้สึกว่ามันเสียมารยาทเกินไป จึงยั้งมือไว้

“เอาโอสถสองหลอดนี้ไปทานะ ทาทุกวันเช้าเย็น ทาหนึ่งหลอดนี้หมดก็หายแล้ว! ส่วนอีกหลอดหากเจ้ามีเพื่อนที่ต้องทุกข์กับโรคผิวหนัง ก็เอาไปแบ่งปันให้ได้!”

หลิงอวี๋ส่งครีมยาให้เขา

เปียวจื่อมองเกิ่งเสี่ยวหาว เกิ่งเสี่ยวหาวก็เอ่ยยิ้ม ๆ “รับไปสิ ของที่พี่สาวข้าให้ เจ้ายังจะรังเกียจอีกหรือ?”

“ข้ามิกล้าขอรับ! เช่นนั้นขอขอบพระคุณพระชายาแล้วขอรับ!” เปียวจื่อยื่นมือไปรับอย่างเคารพนบน้อม

เวลานี้เปียวจื่อยังไม่รู้มูลค่าของครีมยานี้ รอให้ผ่านไปอีกสักระยะก่อน ครีมยานี้จะสามารถขายได้ในราคาถึงสองร้อยตำลึงในตลาด เขาถึงจะได้รู้ว่าหลิงอวี๋ให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับเขา!

หลิงอวี๋ยิ้ม นางไม่ค่อยมีเงินนัก เพียงแต่ในห้วงเวลามียาอยู่ จึงทำได้เพียงเอายามาเป็นของขวัญ

“ท่านพี่ รอข้าสักประเดี๋ยว!” จู่ ๆ เกิ่งเสี่ยวหาวก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วหมุนตัววิ่งไป

ไม่นาน เขาก็วิ่งกลับมา แล้วยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ให้หลิงอวี๋

“เอาไปให้หลานชายตัวน้อยกิน มูลค่ามันไม่มากเท่าไหร่ เอากลับไปเถิด!”

“เช่นนั้นก็ขอบคุณแล้ว!”

ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นของกิน หลิงอวี๋ก็รับมา แล้วกล่าวลากับเกิ่งเสี่ยวหาว จากนั้นก็พาหลิงซินกลับ

กระทั่งกลับมาถึงตำหนักอ๋องอี้ หลิงอวี๋เพิ่งจะก้าวเข้าประตู แม่นมลี่ก็เข้ามาต้อนรับ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“คุณหนู ขายโอสถแล้วหรือยังเจ้าคะ? ขายไปได้เท่าไหร่หรือเจ้าคะ?”

“วันนี้เอาโอสถไปให้พวกเขาทดลองใช้ ต้องรอให้พวกเขาตรวจสอบสรรพคุณโอสถก่อนถึงจะให้เงินข้า!”

ใบหน้าของแม่นมลี่เคร่งเครียดทันที “คุณหนู เช่นนั้นทำเยี่ยงไรดีเจ้าคะ? โอสถขายไม่ได้!”

“พวกเราเหลือเงินอยู่แค่ห้าสิบตำลึงเท่านั้นเอง! ไทเฮาเชิญคุณหนูไปงานเลี้ยงวันเกิด ของขวัญที่คุณหนูจะมอบให้ไทเฮาจะต้องไม่ดูย่ำแย่ ชุดที่คุณหนูสวมใส่เข้าวังก็จะดูย่ำแย่ไม่ได้นะเจ้าคะ!”

“นี่มันล้วนแต่เป็นเรื่องใหญ่ที่ผลาญเงินทั้งหมดเลยนะ!”

หลิงอวี๋ก็ปวดหัวเช่นกัน นางลืมเรื่องนี้ไปเลย มิฉะนั้น เมื่อครู่นางก็น่าจะยืมเงินท่านเกิ่งเอ้อร์มาอีกสักสองสามหมื่นก่อน

ตอนนี้นางจะเอาหน้าที่ไหนไปยืมเล่า!

ยังมิทันได้เริ่มร่วมงานกัน ก็ไม่มีเหตุผลที่จะรีบร้อนไปเอาเงิน!

นางจะให้ท่านเกิ่งเอ้อร์มาดูถูกไม่ได้!

“ใจเย็น ๆ ยังมีเวลาอีกสิบกว่าวันมิใช่รึ? เราค่อย ๆ คิดวิธีกันไป!”

หลิงอวี๋ปลอบใจ

“ท่านแม่ ดูสิว่านี่คืออะไร?”

หลิงเยวี่ยถืออาหารที่หลิงซินเอาไปให้เข้ามา แล้วส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้หลิงอวี๋

“ข้าพบในอาหาร!”