ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 78

หลิงอวี๋รับจดหมายมา แล้วเปิดออกดู ข้างในมีธนบัตรบาง ๆ อยู่ห้าใบ

ทันทีที่นางหยิบออกมาดู ก็รู้สึกเจ็บที่ปลายจมูก คิดไม่ถึงว่ามันคือเงินห้าหมื่นตำลึงเงิน!

นึกถึงภาพที่เกิ่งเสี่ยวหาววิ่งเข้าไปแล้ววิ่งออกมา หลิงอวี๋ก็รู้เลยว่าเกิ่งเสี่ยวหาวเป็นคนใส่เข้าไป!

เขากลัวว่าถ้าให้ต่อหน้าแล้วนางจะไม่รับ จึงได้หาข้ออ้างเอาของกินให้ลูกชายนางแล้วใส่มาให้นาง

น้องชายผู้นี้นี่… เหตุใดจึงได้จริงใจกับตนเองเยี่ยงนี้นะ!

หลิงอวี๋ซึ้งใจจนอยากจะร้องไห้!

น้องชายผู้นี้ นางมิได้ถูกเอาเปรียบเลยจริง ๆ !

ในชั่วพริบตา ความโกรธที่หลิงอวี๋มีต่อท่านเกิ่งเอ้อร์ที่กังวลต่อตัวตนของนาง และไม่ยอมให้เกิ่งเสี่ยวหาวเรียกนางว่าพี่นั้นก็พลันหายไป!

นี่นับว่าเป็นความจริงใจแรกนอกจากแม่นมลี่ หลิงเยวี่ย และหลิงซินที่นางได้รับตั้งแต่ที่มาถึงในโลกนี้เลย!

หลิงอวี๋แอบสาบานในใจว่า นางจะต้องทำดีกับเกิ่งเสี่ยวหาวให้มากยิ่งขึ้นอีก!

เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยเหลือในยามยากนี้!

เซียวหลินเทียนกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว กำลังสูดอากาศอยู่กับลู่หนานในสวน แล้วก็เห็นหลิงอวี๋ยกหีบมาเดินเข้ามา

“นี่คือมรดกของท่านอ๋อง! รับไปสิเพคะ!”

หลิงอวี๋ก็ไม่พูดพร่ำให้เสียเวลา เดินเข้าไปวางกล่องบนขาของเซียวหลินเทียน แล้วหมุนตัวเดินออกไป

เซียวหลินเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง หลิงอวี๋เจาะจงมาที่นี่ ก็เพื่อจะเอาหีบนี้มาให้อย่างนั้นหรือ?

“หยุด!” เขาตะโกนออกไป

“ยังมีเรื่องอะไรอีกเพคะ?”

หลิงอวี๋หันกลับมาอย่างรำคาญ ท่าทีรำคาญนั้นทำให้เซียวหลินเทียนตะลึงไปอีกครั้ง

ตอนนี้กระทั่งการคุยกับตน นางก็รำคาญถึงเพียงนี้เลยหรือ?

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมา

นางบอกว่า ‘เมื่อก่อนข้าเคยชอบเจ้ายังไง บัดนี้ไปข้าล้วนผกผันไปหมดสิ้นแล้ว!!’

“เจ้าเอาเงินที่ไหนไปไถ่มรดกคืนมาได้?” เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

หลิงอวี๋ยกยิ้ม “นั่นมันเรื่องของหม่อมฉัน เกี่ยวอะไรกับท่านอ๋องเล่า? ของอยู่ในมือท่านแล้ว ใช้หนี้จบแล้วก็พอ!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว ไม่ชอบน้ำเสียงที่หลิงอวี๋ใช้กับตนเองมาก ๆ

“หรือว่าพระชายาจะไปกู้เงินอีกแล้วเจ้าคะ?”

ชิวเหวินซวงที่เอาน้ำมาให้เซียวหลินเทียนมาถึงแล้วได้ยินบทสนทนานี้เข้าพอดี ก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ย

“พระชายา ท่านจะไปกู้ยืมมาเรื่อย ๆ เช่นนี้มิได้นะเจ้าคะ! ถึงเวลาพระชายาจะเอาอะไรไปคืนได้?”

“อวดดี เจ้านับว่าเป็นอะไรกัน? เรื่องของข้าเจ้ามายุ่งอะไร?”

ทันทีที่หลิงอวี๋เห็นว่าแม่ดอกบัวขาวนี่มา ก็ยิ่งรำคาญ หัวเราะเยาะไป