ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 80

ดาบส่องประกายเจิดจ้า

เมฆดำอึมครึมเข้าปกคลุมทั้งเมือง...

เพียงชั่วพริบตา คนที่รอคอยดูเรื่องสนุกอยู่ด้านนอกวังต่างก็ตกใจจนกลั้นหายใจกันหมด...

แม้ว่าจะคาดเดาไว้แล้วว่าหลิงอวี๋จะต้องถูกสกัดเอาไว้ หรืออาจจะถึงขั้นถูกแทงเลยด้วย!

แต่พอเห็นภาพนี้กับตา คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็ตกใจจนตัวสั่น

อันเจ๋อเองก็ตกใจจนกำมือทั้งสองข้างแน่นเช่นกัน ใจเด้งขึ้นมาถึงลำคอ รู้สึกว่าใจของตนเต้นตุบ ๆๆๆ...

ไกลออกไป เซียวหลินเทียนเองก็ชะโงกหน้าอยู่บนรถเข็นไปดูโดยไม่รู้ตัว พลันใจก็เต้น

ลู่หนานก็ตกใจจนจับตรงที่จับรถเข็นเซียวหลินเทียนแน่นเช่นกัน มือที่กำแน่นนั้นเส้นเลือดแทบจะพุ่งออกมา...

มีเพียงชิวเหวินซวงที่ยิ้มอย่างเย็นชา

หลิงอวี๋ ครั้งนี้ดูสิว่าเจ้าจะยังตายยากตายเย็นอยู่หรือไม่?

ข้าบอกไว้ตั้งนานแล้วว่า หากเจ้าไม่รู้จักความเป็นความตายกล้ามาร่วมงานฉลองวันพระราชสมภพ เจ้าก็จะมาแล้วไม่ได้กลับ!

หึ… ข้าพูดไว้ถูกต้องทีเดียว!

เสิ่นจวนกับเจิงจื่ออวี้จับมือกันไว้แน่นจนเจ็บ แต่กลับไม่สังเกตเลยสักนิด ได้แต่จ้องดาบพวกนั้นเขม็ง หัวสมองว่างเปล่าไปหมด

พระชายาผิงหยางหัวเราะขึ้นมา “หลิงอวี๋คนโง่ คิดไม่ถึงว่าจะยังกล้าเอาเทียบเชิญปลอมมาเข้าร่วมงานฉลอง คราวนี้นางตายแน่!”

“ฮ่า ๆ ...สองหมื่นของข้า จะต้องหลายเป็นสองแสนเสียแล้ว… โอ้โห รวยแล้ว...”

เจิงจื่ออวี้ก็หัวเราะขึ้นมาขึ้นกัน “ใช่เลย… ข้ามีสี่หมื่นแล้ว… พระเจ้า ข้าไม่เคยมีเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย...”

เกิ่งเสี่ยวหาวที่ยืนอยู่วงนอกสุด วันนี้ปลอมตัวมา เขาเห็นสิ่งนี้เหงื่อเย็น ๆ ก็เต็มตัว

แม้ว่าจะรู้ว่าเทียบเชิญของหลิงอวี๋คือของจริง แต่เกิ่งเสี่ยวหาวก็ยังตกใจกับท่าทีนั้นอยู่ดี กลัวว่าองครักษ์จะมือไวขึ้นมา แล้วฟันคอหลิงอวี๋เข้า!

พี่สาวของเขาผู้นี้ ฉลาดถึงเพียงนั้น หากจะตายเยี่ยงนี้… เช่นนั้นมันก็จะไม่ยุติธรรมมาก ๆ ไม่ใช่หรือ?

เกิ่งเสี่ยวหาวไม่ได้ไปนึกถึงเลยว่า การเดิมพันกันที่จัดตั้งขึ้นวันนี้จะทำให้ตนเองได้รับเงินหลายแสน!

ถ้ารู้ว่ามันจะอันตรายถึงเพียงนี้ เขาก็ไม่อยากได้เงินเหล่านี้หรอก แล้วก็จะต้องห้ามไม่ให้หลิงอวี๋มาเข้าร่วมงานฉลองวันพระราชสมภพของไทเฮาแน่!

เจิงจื่ออวี้ยังไม่ทันได้หัวเราะอย่างมีความสุข ก็ถูกเสิ่นจวนดึงเอาไว้ก่อน

เสิ่นจวนเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก “จะ… เจ้าดูเร็วเข้า สถานการณ์พลิกใช่หรือไม่?”

เจิงจื่ออวี้รีบมองไป แล้วก็เห็นว่าที่ประตูวังหลวงยังคงตึงเครียดอยู่

หลิงซินถูกดาบจี้มาก็หน้าซีดเซียว ขาทั้งสองข้างสั่นยืนไม่อยู่จนทรุดคุกเข่าลงไป

หลิงเยวี่ยดึงนางไว้ พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยน “พี่หลิงซิน ลุกขึ้นมา ยังไม่ถึงเวลาต้องคุกเข่า...”

“บ่าว… บ่าวกลัว...”

หลิงซินพูดติดอ่าง มองที่หลิงอวี๋อย่างเศร้า ๆ มิน่าเล่าคุณหนูถึงใจกว้างถึงเพียงนั้น เพิ่มเงินเดือนให้ตนเองตั้งห้าร้อยตำลึง!

ที่แท้ก็จะให้ตนมาลุยกับความตายด้วยนี่เอง

“พี่หลิงซินอย่าได้กลัว ไม่เป็นไรหรอก!” หลิงเยวี่ยดึงนางไว้

หลิงซินอยากจะลุกขึ้น แต่ไม่กล้า นางจึงเอ่ยถามอย่างสั่น ๆ “เยวี่ยเยวี่ยไม่กลัวหรือ? พวกเราถูกฟันตายได้เลยนะ!”

หลิงเยวี่ยชี้หลิงอวี๋ พลางพูดยิ้ม ๆ “พี่ดูสิท่านแม่ไม่กลัว! ท่านแม่ไม่กลัว เยวี่ยเยวี่ยก็ไม่กลัว! พี่หลิงซินก็ต้องไม่กลัว!”

“เอะอะเสียงดัง… ห้ามพูด!” ราชองครักษ์ผางตะคอก

หลิงอวี๋ช่วยหลิงเยวี่ยพยุงหลิงซินขึ้นอีกข้างด้วยรอยยิ้ม

ราชองครักษ์ผางมองนางอย่างแปลกใจ ไม่มีใครสงบได้ถึงเพียงนี้ภายใต้ความกดดันเช่นนี้ หญิงผู้นี้ขวัญกล้าเกินคนเสียจริง!

“ขวัญกล้ายิ่ง หากเป็นผู้ชายอยู่ในสนามรบ ก็สามารถโดดเด่นขึ้นมาได้!”

“น่าเสียดาย ที่ท่านกลับให้ความขวัยกล้ามาปลอมเทียบเชิญงานฉลอง… สุดท้ายก็คือผู้หญิง… ไม่มองการณ์ไกล!”

ราชองครักษ์ผางตำหนิเสร็จก็เอ่ย “พาพวกเขาไป วันนี้เป็นงานฉลองวันพระราชสมภพไทเฮา ไม่ควรจะมีการนองเลือด พรุ่งนี้ค่อยจัดการประหาร!”

“ใจเย็นก่อน! ท่านราชองครักษ์ ท่านดูที่ด้านหลังของท่านเถิด คนที่มารับข้ามาแล้ว...”

ราชองครักษ์ผางมองนางอย่างดุร้ายแล้วหันหน้ากลับไป

เห็นแค่แม่นมเว่ยอยู่ข้างกายไทเฮา และขันทีเซี่ยผู้เป็นที่โปรดปรานขององค์จักรพรรดิกำลังวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามา

ขันทีเซี่ยมีความคล่องแคล่วจึงเดินได้เร็วกว่าแม่นมเว่ย ครั้นเห็นดาบจี้ที่คอของหลิงอวี๋ตรงหน้าประตู ก็ชิงตะโกนไปก่อน

“ราชองครักษ์ผาง บอกให้พวกเขาเก็บดาบ!”

อายุของขันทีเซี่ยประมาณสี่สิบปี บนใบหน้าจึงไม่ได้มีกล้ามเนื้อสักเท่าไหร่

เขาเสียงแหลมสูง แต่กลับให้ความรู้สึกที่เข้มงวดเยือกเย็น

ราชองครักษ์ผางผู้เป็นผู้บังคับบัญชาที่ผ่านประสบการณ์ที่สนามรบมาเช่นนี้ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเล็กน้อย ทันทีที่เขายกมือ ทหารองครักษ์ก็เก็บดาบกันทันที

“ราชองครักษ์ผาง...นี่ท่านจะประหารใคร?”

ขันทีเซี่ยวิ่งเข้ามาใกล้ ลมหายใจยังคงสงบ แล้วจ้องมองราชองครักษ์ผางอย่างดุร้าย

ราชองครักษ์ผางถูกสายตาเช่นนี้บีบให้รู้สึกผิดเล็กน้อย เขาชี้ไปที่หลิงอวี๋

“ขันทีเซี่ย พระชายาอ๋องอี้… นาง… นางทำเทียบเชิญของไทเฮาขึ้นมา! ข้าทำไปตามหน้าที่!”