"พระชายาผิงหยาง… ชุดนี้ของเจ้าสวยมาก! จ่ายไปหลายพันตำลึงเลยสินะ!"
เพื่อจะระบายความโกรธที่แพ้เดิมพันเสียเงินไป เสิ่นจวนกับเจิงจื่ออวี้จึงได้ผูกมิตรกับพระชายาผิงหยาง และชมเชยประจบสอพลอ
"แน่นอนสิ ข้าจ่ายไปทั้งหมดห้าพันตำลึงเงิน! นี่สั่งตัดที่เรือนหลินหลางเชียวนะ!"
"เพื่อเข้าร่วมงานฉลองวัพระราชสมภพของไทเฮา ข้าสั่งทำล่วงหน้าสามเดือนเลย!"
ชุดที่เสิ่นจวนใส่วันนี้ก็งดงามมากเช่นกัน
กระโปรงสีชมพูอ่อนตรงชายมีระบายพลิ้ว มีปักลวดลายผีเสื้อตรงชายกระโปรง
นางเหลือบมองหลิงอวี๋ แล้วพูดเยาะเย้ย
"พระชายาผิงหยาง ลูกพี่ลูกน้องของข้าไม่สามารถเทียบเจ้าได้เลย! นางน่ะ เป็นหนี้เงินกู้ตั้งมากถึงเพียงนั้น แต่ไม่มีเงินตัดชุด ทำได้เพียงใส่ชุดเก่ามา!"
ทันทีที่พระชายาผิงหยางได้ยิน ก็ยิ่งเย่อหยิ่งขึ้นมา แล้วพูดดูถูก "ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง! หลิงอวี๋ เจ้าก็รีบบอกสิ! หากรีบบอกข้าจะได้ส่งชุดที่ข้าไม่เคยใส่ไปให้เจ้าสักชุด!"
น้ำเสียงที่ดูสงเคราะห์นั้นทำให้สาว ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ล้วนหัวเราะออกมา
พระชายาผิงหยางยิ้มอย่างดูถูก "ข้าอยากจะส่งชุดที่เรือนหลินหลางตัดให้พระชายาอ๋องอี้…"
พวกสาว ๆ ได้ยินก็มองพระชายาผิงหยางอย่างหงุดหงิด พวกนางกำลังช่วยนางเยาะเย้ยหลิงอวี๋อยู่ นางฟังไม่ออกหรือ? เหตุใดยังให้คุณค่าหลิงอวี๋อยู่อีก!
พระชายาผิงหยางลากเสียงยาว พลางเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว "แต่ว่า ก่อนหน้านี้ตอนกำลังใส่ นางรับใช้ไม่ระวังเกี่ยวด้ายขาดไป… ข้าก็เลยยกให้นางรับใช้ไปแล้ว!"
ทุกคนตกตะลึง แล้วก็หัวเราะออกมา "เช่นนั้นพระชายาอ๋องอี้ก็ไม่มีโชคน่ะสิ!"
"หา ชุดของเรือนหลินหลางไม่ใช่ถูก ๆ ทำชุดหนึ่งอย่างน้อยก็ต้องสองสามร้อยตำลึงชุดที่แพงเป็นพันไปเกือบหมื่น พระชายาให้นางรับใช้ไปเช่นนั้นหรือ?"
เจิงจื่ออวี้สีหน้าประหลาดใจ
"ใช่ จ่ายไปสามร้อยตำลึง! ข้าไม่ชอบของมีตำหนิ!"
"พระชายาอ๋องอี้ เจ้าสวมใส่กระทั่งชุดเก่า คาดว่าคงไม่ถือสาชุดที่ด้ายขาดหรอกใช่หรือไม่! เดี๋ยวข้ากลับไปเอาจากนางรับใช้ แล้วจะส่งไปให้เจ้า!"
พระชายาผิงหยางเอ่ยอย่างลำพอง
พวกสาว ๆ ที่เมื่อครู่ยังบ่นว่าพระชายาผิงหยางถ่วงความเจริญ พอได้ยินเข้าก็หัวเราะดังขึ้นอีก!
ตีแสกหน้าเช่นนี้มันเจ็บจริง ๆ !
พระชายาอ๋องอี้ก็เหมาะสมกับแค่ชุดที่มอบให้นางรับใช้เท่านั้นแหละ!
ความอัปยศอดสูถึงเพียงนี้!
หากรู้ว่าสิ่งใดไม่ควรก็ต้องรีบปิดหน้าปิดตาไสหัวกลับไปแล้ว! อย่าอยู่ที่นี่ให้อับอายเลย!
หลิงอวี๋หุบยิ้ม คำพูดที่ต่างคนต่างพูดเองเช่นนี้ มีความสุขมากเลยสินะ!
โดยเฉพาะพระชายาผิงหยาง นี่มันคือการแสดงกิริยาอะไรกัน!
ดูท่าทาง ที่แพ้ไปเมื่อครู่จะไม่นับว่าเยอะสินะ!
นางดึงหลิงซินมา แล้วเอ่ยอย่างไร้เดียงสา "หลิงซิน ที่แท้ชุดของเรือนหลินหลางก็ถูกถึงเพียงนี้เองหรือ! เช่นนั้นชุดที่พวกเขาส่งมาให้เจ้า เหตุใดจึงขายให้ข้าห้าร้อยตำลึงเล่า?"
ครั้งนี้หลิงซินหัวไวมาก นางเอ่ยขึ้นทันที "พระชายา พระชายาหมายถึงขุดนี้ที่บ่าวใส่อยู่หรือเจ้าคะ? ที่แท้ก็ห้าร้อยตำลึงนี่เอง!"
"พระชายา จะต้องถูกพวกเขาหลอกเป็นแน่เลยเจ้าค่ะ รอกลับไปแล้วพวกเราไปคิดบัญชีพวกนางกันเจ้าค่ะ!"
เอ่อ… เสิ่นจวน เจิงจื่ออวี้และพวกสาว ๆ รีบหันไปมองชุดบนตัวของหลิงซินทันที
เห็นหลิงซินใส่เสื้อสีมรกต กับกระโปรงจีบสีเขียวที่เป็นรูปแบบของนางรับใช้
แต่ตัวผ้าที่ใช้ทำชุดกลับเป็นผ้าไหมทอลายเนื้อดี บนนั้นเป็นลวดลายไม้ไผ่สีเข้ม ซึ่งเป็นผ้าไหมทอลายพิเศษของหลินหลางเท่านั้นถึงจะมี!
มีเพียงร้านนี้ ร้านผ้าร้านอื่นไม่มีทางที่จะเลียนแบบได้!
"นี่เป็นของปลอมหรือไม่? เรือนหลินหลางจะขายชุดให้นางรับใช้ได้เยี่ยงไร!" เสิ่นจวนโวยวายออกมาแบบสมองว่างเปล่า
หลิงอวี๋มองเขาอย่างดูถูก พลางยิ้มเยาะ
"ของปลอม? ผ้าไหมทอลายไม้ไผ่ของเรือนหลินหลางนี่ใครจะทำปลอมขึ้นมาได้? เสิ่นจวน หากเจ้าไม่เข้าใจก็ไปถามสิ… อย่ามาทำตัวน่าอับอายแถวนี่!"
คำพูดนี้เล่นเอาเจิงจื่ออวี๋ไม่กล้าพูดต่อเลย นางจ้องหลิงซินอย่างโกรธเกรี้ยว รู้สึกว่าหน้าของตนร้อนขึ้นมา!
ชุดที่นางใส่ในวันนี้มูลค่าแค่สามร้อยตำลึง! แต่ชุดของหลิงอวี๋กับนางรับใช้กลับมูลค่าห้าร้อย!
"หืม นางรับใช้ของพระชายาอ๋องอี้ใส่ชุดที่ดีถึงเพียงนี้ เช่นนั้นให้พวกเราดูหน่อยว่าพระชายาแต่งชุดอะไร!"
เสิ่นจวนนึกขึ้นได้ว่าชุดที่ตนใส่ยังไม่เท่าของนางรับใช้หลิงอวี๋เลย
เห็นเพียงภายใต้ชุดคลุมของหลิงอวี๋ นางใส่เสื้อผ้าไหมทอลายกุหลายสีแดงดิ้นทอง กับกระโปรงยาวสีแดงกุหลาบ ตรงเอวคาดเข็มขัดปักประดับด้วยอัญมณีสีทอง
ทันทีที่ทุกคนเห็นก็เบิกตาโพลง โดยเฉพาะพระชายาผิงหยาง เสิ่นจวนและเจิงจื่ออวี้ ทั้งสามคนเคยเห็นชุดนี้ที่เรือนหลินหลางมาแล้ว ราคาหนึ่งหมื่นตำลึง
นี่เกือบจะเป็นราคาที่สูงมาก ๆ ฐานะทางบ้านของทั้งสองคนก็ซื้อไม่ไหว เพื่อสิ่งนี้ทั้งสองต้องกลุ้มอยู่ตั้งหลายวัน ให้ฝันก็ฝันไม่ถึงชุดนี้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
ลุ้นจะหนียังไง...
หงุดหงิด กับเด็กนรกก...
อ๋องอี้กับชิวเหวินซวงเหมาะสมกันมาก เหมือนผีเน่ากับโลงผุเลย คนนึงเป็นอ๋องใจบอด อีกคนมักใหญ่ใฝ่สูง เล่เหลี่ยมมากมาย...
ถ้านางเอกกับลูกยอมรับอ๋องอี้ในที่สุดคือไม่เข้าท่าเลยนะ...
จะได้เปิดโรงหมอแล้ว เย่ๆๆๆ...
อ๋องอี้ก็ยังโง่ให้คนอื่นจูงจมูกง่ายๆเหมือนเดิม...
ต่อให้ไม่ใช่ลูกเห็นเด็กเล็กโดนขนาดนั้นก็ต้องรู้สึกอะไรบ้างไหม แต่นี่คือจิตใจอำมหิตมากกกก...
ในที่สุดควสมจริงก็เปิดเผยสักที แล้วทุกคนจะรับผิดชอบที่รักแกเยวี่ยเยวี่ยกับหลิงอวี่อย่างไรล่ะ...
อ๋องอี้ก็เฮงซวย ฮ่องเต้ก็ถูกจูงจมูกง่ายๆ หวังว่านางเอกกับลูกจะรอด แล้วทำให้พ่อกับปู่รู้ว่าตัวเองชั่วช้าคิดฆ่าลูกกับหลานแท้ๆได้ลงคอ หรือยัยน้องกับลูกต้องถูกทรมานเจียนตายจนใกล้ตอนจบเลยหรือเปล่า ส่วนไทเฮานั้นถ้าน้องรอดชีวิตไปได้ก็อย่าได้พบหญิงชรานางนี้อีกเลย...
อ๋องอี้คือผัวสารเลวสุดแสนเฮงซวยที่สุดแล้ว ต่อไปข้างหน้า ถ้านางเอกมารักกับผัวเฮงซวยแทนที่จะเลิกรากันไปนี่คือ เธอช่างใจกว้างไปละ...