ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 86

สาว ๆ คนอื่นมองบนตัวของตนเอง กระทั่งเข็มขัดก็ยังเทียบไม่ติดเลย

จบ พลันรีบหุบปากกันทั้งหมด!

คนเทียบกับคนยังทำให้โกรธได้! สิ่งของเทียบสิ่งของ ย่อมต้องมีทิ้งกันบ้างปะไร!

“หลิงซิน เจ้าดูสิคนที่เขาดูของเป็นล้วนบอกว่าเป็นของจริง เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว! เงินนี้จ่ายไปอย่างคุ้มค่าแล้ว!”

“ไปเถอะ! ท่านอ๋องรอพวกเราอยู่ทางนั้น!”

หลิงอวี๋กำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป

พระชายาผิงหยางก็เหลือบมองผ้าคลุมหน้าของนาง แล้วยื่นมือไปจับนางไว้ “พระชายาอ๋องอี้ ไม่ต้องรีบร้อนกระมัง! นี่ยังคุยไม่จบเลยมิใช่รึ?”

“เมื่อสองวันก่อนข้าได้รับตำรับยาพื้นบ้านมา ได้ยินว่าถูกท่านอ๋องอี้ทุบตีจนบาดเจ็บไปทั้งหน้า ตำรับยาพื้นบ้านของข้าช่วยรักษารอยแส้ได้นะ!”

นางพูดแล้วยื่นมือจะมาคว้าผ้าคลุมหน้าของหลิงอวี๋…

หลิงอวี๋เห็นว่าพระชายาผิงหยางยื่นมือมา ก็หันหน้าหลบตามสัญชาตญาณ

พระชายาผิงหยางเห็นดังนั้นก็เอ่ยอย่างเยาะเย้ย “ผ้าคลุมหน้าผืนนี้ของเจ้าไม่ต้องคลุมแล้วกระมัง เจ้าไม่ให้ข้าดู ข้าจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าตำรับยาพื้นบ้านเหมาะกับเจ้าหรือไม่!”

“ใช่!” เจิงจื่ออวี้เห็นว่าหาโอกาสที่จะให้หลิงอวี๋อับอายได้อีกครั้งแล้ว มีหรือจะปล่อยโอกาสนี้ไป จึงช่วยพูด

“แม้แต่ตัวประหลาดน่าเกลียดยังต้องเจอพ่อแม่ของมันฉันใด ก็ต้องเจอกับสังคมภายนอกฉันนั้น การปิดหน้าคุยกับพระชายาผิงหยางมันเสียมารยาท!”

“อีกไม่นาน พระชายาก็ต้องเปิดหน้าต่อหน้าองค์จักรพรรดิอยู่แล้ว ก็เปิดรับอากาศเสียตอนนี้เลยปะไร!”

สาว ๆ รอบข้างเหล่านั้นได้ยินที่พระชายาผิงหยางพูด ก็เริ่มพูดขึ้นมา

“จริงหรือ? นางถูกท่านอ๋องอี้โบยห้าสิบแส้จริงรึ?”

“โธ่สวรรค์ ทั้งใบหน้านั้นก็คงจะเละเลยสิ! เช่นนั้นก็ต้องน่ารังเกียจมากแน่ ๆ!”

“ใช่ ข้ามีรอยสิวแล้วก็รอยสิวตรงคางไม่กี่เม็ดยังกังวลเลย! รอยแส้เต็มหน้าของนางนั่นจะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ!”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าฟังแล้วก็กลัวจะแย่! ให้นางปิดหน้าไว้ดีแล้ว! มิฉะนั้นข้ากลัว… เห็นแล้วคืนนี้จะฝันร้าย!”

เสิ่นจวนได้ยินประโยคนี้ก็ยิ้มออกมา “พระชายาผิงหยาง ท่านอย่าให้ลูกพี่ลูกน้องของหม่อมฉันเปิดหน้าเลย ท่านไม่ได้ยินที่พี่สาวคนนี้พูดหรือว่า กลัวจะตกใจจนเก็บไปฝันร้ายตอนนอน?”

พระชายาผิงหยางพูดอย่างมือถือสากปากถือศีล “หืม เจ็บหนักถึงเพียงนั้นเลยรึ! เช่นนั้นก็ช่างเถิด คาดว่าตำรับยาพื้นบ้านของข้าคงจำทำให้รอยแผลมากมายถึงเพียงนั้นหายไปมิได้หรอก!”

“พระชายาอ๋องอี้ หากเจ้าไม่มีหน้าจะไปพบใครเขา เช่นนั้นก็ปิดไว้เถอะ!”

หลิงอวี๋กดผ้าคลุมหน้าไว้แล้วยิ้ม “ไม่รบกวนให้พวกเจ้ามาเป็นห่วงหรอก หน้าข้าทายาแล้ว ต้องถูกแดดน้อย ๆ ! ไม่ใช่ว่าจะพบหน้าใครมิได้!”

“อย่าได้หาข้ออ้างเลย! ไม่รู้หรือว่ามันมีสำนวนว่ายิ่งปิดก็จะยิ่งน่าสงสัย?”

“ใส่ชุดงามแค่ไหน แต่คนน่าเกลียดก็ไม่มีทางปกปิดได้ น่าเสียดายชุดนี้เสียจริง…อยู่บนตัวพระชายาเสียดายของยิ่ง!”

ฉินรั่วซือก็วางเดิมพันไปหนึ่งร้อยเช่นกัน

ทันทีที่นึกได้ว่า หลิงอวี๋ทำให้นางต้องเสียงเงินที่ตนเองต้องลำบากหามาตั้งนาน ก็เกลียดจนอยากจะบีบคอให้ตาย ดังนั้นยิ่งพูดก็เลยยิ่งอวดดีมากขึ้น

สาว ๆ หลายคนรอบนอกต่างรู้สึกเสียใจ มีคนพูดขึ้นมาอย่างเศร้า ๆ ว่า “บางทีอาจจะเป็นเพราะพระชายาอ๋องอี้มิกล้าสู้หน้าใคร ดังนั้นถึงได้จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อชุดนี้มาปกปิดไว้กระมัง!”

พระชายาผิงหยางได้ยินคำพูดของพวกนางก็เอ่ยขึ้นมาอย่างดูถูก

“ชุดที่หลิงอวี๋ใส่คาดว่าคงไม่ได้ซื้อด้วยตัวเอง พวกเจ้าไม่ได้ยินข่าวลือหรือ? ว่านางไปกู้เงินมาไม่น้อย! คาดว่าคงจะไปกู้มาอีกไม่น้อยเลยเพื่อจะซื้อชุดนี้ไงเล่า!”

“ทำได้แค่เสียดาย คนน่ารังเกียจก็คือคนน่ารังเกียจ ใส่ชุดที่ดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางปกปิดความจริงที่น่ารังเกียจได้!”

พระชายาผิงหยางภาคภูมิใจ รู้สึกว่า นับว่าตนเองหาทางพลิกกลับเรื่องที่เสียหน้าเรื่องชุดเมื่อครู่ได้แล้ว

เซียวหลินเทียนที่อยู่ไกล ๆ ได้ยินคำพูดนี้ ก็นึกถึงรอยแส้บนใบหน้าของหลิงอวี๋ แล้วก็รู้สึกรังเกียจ

แม้จะรู้สึกว่าพระชายาผิงหยางพูดจาไม่ดี แต่ก็ต้องยอมรับความจริงข้อนี้!

หลิงเยวี่ยเป็นเด็ก ต้องเงยหน้าถึงจะมองเห็นพวกนาง เขาได้ยินคนรอบ ๆ วิจารณ์ว่าหลิงอวี๋เป็นคนน่ารังเกียจ ก็ทนไม่ได้แล้ว

เขาพูดไปด้วยเสียงเด็ก ๆ ของเขา “ท่านแม่ของข้าไม่ได้น่าเกลียด ท่านแม่ของข้าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในใต้หล้า!”

“หืม… ผู้หญิงที่สวยที่สุด! พระชายาอ๋องอี้ เจ้ามิอายรึ! ที่สอนลูกเช่นนี้!”

เจิงจื่ออวี้ไม่ทน หัวเราะออกมา