ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 86

สาว ๆ คนอื่นมองบนตัวของตนเอง กระทั่งเข็มขัดก็ยังเทียบไม่ติดเลย

จบ พลันรีบหุบปากกันทั้งหมด!

คนเทียบกับคนยังทำให้โกรธได้! สิ่งของเทียบสิ่งของ ย่อมต้องมีทิ้งกันบ้างปะไร!

“หลิงซิน เจ้าดูสิคนที่เขาดูของเป็นล้วนบอกว่าเป็นของจริง เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว! เงินนี้จ่ายไปอย่างคุ้มค่าแล้ว!”

“ไปเถอะ! ท่านอ๋องรอพวกเราอยู่ทางนั้น!”

หลิงอวี๋กำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป

พระชายาผิงหยางก็เหลือบมองผ้าคลุมหน้าของนาง แล้วยื่นมือไปจับนางไว้ “พระชายาอ๋องอี้ ไม่ต้องรีบร้อนกระมัง! นี่ยังคุยไม่จบเลยมิใช่รึ?”

“เมื่อสองวันก่อนข้าได้รับตำรับยาพื้นบ้านมา ได้ยินว่าถูกท่านอ๋องอี้ทุบตีจนบาดเจ็บไปทั้งหน้า ตำรับยาพื้นบ้านของข้าช่วยรักษารอยแส้ได้นะ!”

นางพูดแล้วยื่นมือจะมาคว้าผ้าคลุมหน้าของหลิงอวี๋…

หลิงอวี๋เห็นว่าพระชายาผิงหยางยื่นมือมา ก็หันหน้าหลบตามสัญชาตญาณ

พระชายาผิงหยางเห็นดังนั้นก็เอ่ยอย่างเยาะเย้ย “ผ้าคลุมหน้าผืนนี้ของเจ้าไม่ต้องคลุมแล้วกระมัง เจ้าไม่ให้ข้าดู ข้าจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าตำรับยาพื้นบ้านเหมาะกับเจ้าหรือไม่!”

“ใช่!” เจิงจื่ออวี้เห็นว่าหาโอกาสที่จะให้หลิงอวี๋อับอายได้อีกครั้งแล้ว มีหรือจะปล่อยโอกาสนี้ไป จึงช่วยพูด

“แม้แต่ตัวประหลาดน่าเกลียดยังต้องเจอพ่อแม่ของมันฉันใด ก็ต้องเจอกับสังคมภายนอกฉันนั้น การปิดหน้าคุยกับพระชายาผิงหยางมันเสียมารยาท!”

“อีกไม่นาน พระชายาก็ต้องเปิดหน้าต่อหน้าองค์จักรพรรดิอยู่แล้ว ก็เปิดรับอากาศเสียตอนนี้เลยปะไร!”

สาว ๆ รอบข้างเหล่านั้นได้ยินที่พระชายาผิงหยางพูด ก็เริ่มพูดขึ้นมา

“จริงหรือ? นางถูกท่านอ๋องอี้โบยห้าสิบแส้จริงรึ?”

“โธ่สวรรค์ ทั้งใบหน้านั้นก็คงจะเละเลยสิ! เช่นนั้นก็ต้องน่ารังเกียจมากแน่ ๆ!”

“ใช่ ข้ามีรอยสิวแล้วก็รอยสิวตรงคางไม่กี่เม็ดยังกังวลเลย! รอยแส้เต็มหน้าของนางนั่นจะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ!”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าฟังแล้วก็กลัวจะแย่! ให้นางปิดหน้าไว้ดีแล้ว! มิฉะนั้นข้ากลัว… เห็นแล้วคืนนี้จะฝันร้าย!”