ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 87

สาว ๆ คนอื่นที่ดูอยู่ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

มีคนพูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม “ช่างไร้ยางอายจริง ๆ ที่สอนลูกเช่นนี้!”

“แม่เป็นเยี่ยงไรลูกก็เป็นเยี่ยงนั้นสินะ! พระชายามีความหยิ่งผยอง ลูกชายที่นางเลี้ยงก็หยิ่งผยองตามนาง! เพื่อที่จะประจบนาง จึงแยกไม่ออกว่าอะไรคืองามอะไรคือน่าเกลียด!”

พระชายาผิงหยางพูดอย่างเกรี้ยวกราด “พระชายาอ๋องอี้ เจ้าอย่าได้ปกปิดไว้เลย เปิดผ้าคลุมหน้าเถิด! พวกเราจะไม่หัวเราะเจ้าหรอก!”

หัวเราะกันหมดนี่แหละ จะไม่หัวเราะได้หรือ!

หลิงอวี๋มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระของพระชายาผิงหยาง แป้งหนา ๆ ก็ยังปิดไม่มิด จึงหัวเราะพลางเอ่ย “ในเมื่อพระชายาพูดเช่นนี้แล้ว!”

“พวกเจ้าอยากดูถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ดูเถิด!”

หลิงอวี๋ค่อย ๆ เปิดผ้าคลุมหน้า พวกของเสิ่นจวนเตรียมตัวจะระเบิดหัวเราะ เพื่อดึงดูดผู้คนให้เห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของหลิงอวี๋มากขึ้น

ไหนเลยจะคิดว่า พอผ้าคลุมหน้าเปิดออก ใบหน้าของหลิงอวี๋ค่อย ๆ ปรากฏต่อหน้าทุกคน…

เห็นว่าใบหน้าที่เมื่อสิบกว่าวันที่แล้วเห็นแต่รอยแส้เต็มหน้านั้น ได้เปลี่ยนเป็นในหน้าที่สวยดุจบัวผุดขึ้นเหนือน้ำ

ใบหน้านี้ มีผิวหน้าที่เกลี้ยงเกลา ในความขาวก็ยังมีสีแดงอมชมพูด้วย ผิวที่เนียนละเอียดนั้นราวกับทารกแรกเกิด!

หลิงอวี๋มีใบหน้างดงาม คิ้วโก่ง ดวงตาแวววาว มีรอยยิ้ม และมีลักยิ้มที่มีเสน่ห์ตรงข้างแก้ม

บนใบหน้าของนางไม่มีการเติมแต่งใด เป็นหน้าสดเช่นนั้นเลย เหนือกว่าพวกนางไปมาก!

พระชายาผิงหยางมองแล้วก็ตะลึง จ้องมองหลิงอวี๋ตาค้าง บอกว่ามีรอยแส้เต็มหน้าไม่ใช่หรือ?

“โอ้โห นี่คือพระชายาอ๋องอี้จริงหรือ? สวยจริง ๆ!”

“หลายวันก่อนหน้านี้ข้าเจอนางไม่ได้เป็นเช่นนี้นะ… นี่ผิวเนียนมาก! ขาวมาก! ละเอียดมาก!”

“นางใช้แป้งอะไรกัน เหตุใดข้าจึงมองไม่เห็นรูขุมขนเลย?”

“อีกอย่าง นางใช้ที่ทาปากของอะไร บางเบามาก… สีแดงอ่อนนี้ สีงามมากเลย! ข้าไม่เคยเห็นที่ทาปากเช่นนี้มาก่อน!”

สาว ๆ ที่ดูอยู่ต่างตกตะลึง ตั้งสติได้ก็คุยกันอย่างอิจฉา

เสิ่นจวนก็ตะลึงไปเช่นกัน ตะโกนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“นี่เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! หลิงอวี๋ เจ้ามีบาดแผลเต็มหน้าไม่ใช่รึ? เหตุใดไม่กี่วันรอยแผลถึงได้หายไปจนหมดแล้วเล่า!”

“หลิงอวี๋ เจ้าจะต้องใส่หน้ากากผิวหนังมนุษย์เป็นแน่… เจ้ากล้าถอดหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกหรือไม่?”

เสียงโวยวายอย่างโกรธเกรี้ยวของนางดึงดูดความสนใจได้ไม่น้อย

มองไปแวบแรก แทบจะทุกคนล้วนตะลึงในความรู้สึกประหลาดใจที่กระแทกเข้ามา

สุภาพสง่างาม ไม่ต้องมีท่าทีเอาอกเอาใจ มีเสน่ห์งดงาม และสดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ…

ภายในศาลาในสวนที่เมื่อครู่ยังคงคึกคักอยู่ จู่ ๆ ก็เงียบไป…

เป็นเวลานาน แต่แล้วเสียงโวยวายของเสิ่นจวนก็ทำลายความเงียบ

“หลิงอวี๋ ถอดมันออกมานะ เก่งจริงก็ถอดหน้ากากหนังมนุษย์นั่นออกมา ไยถึงเอาหน้าปลอมมาหลอกคนอื่นเช่นนี้!”

หลิงอวี๋หมดคำพูดไปอีกครั้ง เสิ่นจวนนี่ยังไม่ยอมจบอีกหรือ!

นางมองเสิ่นจวนอย่างดูถูก พลางเอ่ยเรียบ ๆ “ทุกคนต่างก็มีดวงตา จะเป็นของจริงหรือของปลอมทุกคนสามารถแยกแยะได้!”

“เสิ่นจวน คนน่ารังเกียจยังมีวิธีช่วยได้! แต่ใจที่น่ารังเกียจ ต่อให้หมอที่ทำหน้าที่เก่งก็มิสามารถช่วยเจ้าได้!”

พูดจบ หลิงอวี๋ก็หยุดตัวไปทางพระชายาผิงหยาง ยิ้มพลางเอ่ย “พระชายา ดูท่าทาง ตำรับยาพื้นบ้านของเจ้า หลิงอวี๋คงไม่ต้องใช้แล้ว!”

“ดูใบหน้าของพระชายาเถิด ควรเปลี่ยนตำรับลับที่ใช้ดูแลได้แล้วกระมัง! เจ้าดูตัวเจ้าสิ อายุมากกว่าข้าไม่เท่าไหร่ เหตุใดจึงมีรอยตีนกาแล้วเล่า?

“แล้วก็ หน้าก็เหลือง รูขุมขนก็กว้าง แป้งที่ทาก็ไม่รู้ว่าไปซื้อมาจากร้านใด! ซื้อของปลอมมาหรือไม่?”

“คุณภาพต่ำมาก! นี่งานฉลงอวันพระราชสมภพยังมิทันเริ่ม ก็หลุดร่วงไปเยอะมากแล้ว!”

จากนั้นหลิงอวี๋ก็ชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของพระชายาผิงหยางแบบเน้นทีละคำ คนที่รอดูความสนุกอยู่หันไปมอง ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!