ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 87

สาว ๆ คนอื่นที่ดูอยู่ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

มีคนพูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม “ช่างไร้ยางอายจริง ๆ ที่สอนลูกเช่นนี้!”

“แม่เป็นเยี่ยงไรลูกก็เป็นเยี่ยงนั้นสินะ! พระชายามีความหยิ่งผยอง ลูกชายที่นางเลี้ยงก็หยิ่งผยองตามนาง! เพื่อที่จะประจบนาง จึงแยกไม่ออกว่าอะไรคืองามอะไรคือน่าเกลียด!”

พระชายาผิงหยางพูดอย่างเกรี้ยวกราด “พระชายาอ๋องอี้ เจ้าอย่าได้ปกปิดไว้เลย เปิดผ้าคลุมหน้าเถิด! พวกเราจะไม่หัวเราะเจ้าหรอก!”

หัวเราะกันหมดนี่แหละ จะไม่หัวเราะได้หรือ!

หลิงอวี๋มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระของพระชายาผิงหยาง แป้งหนา ๆ ก็ยังปิดไม่มิด จึงหัวเราะพลางเอ่ย “ในเมื่อพระชายาพูดเช่นนี้แล้ว!”

“พวกเจ้าอยากดูถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ดูเถิด!”

หลิงอวี๋ค่อย ๆ เปิดผ้าคลุมหน้า พวกของเสิ่นจวนเตรียมตัวจะระเบิดหัวเราะ เพื่อดึงดูดผู้คนให้เห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของหลิงอวี๋มากขึ้น

ไหนเลยจะคิดว่า พอผ้าคลุมหน้าเปิดออก ใบหน้าของหลิงอวี๋ค่อย ๆ ปรากฏต่อหน้าทุกคน…

เห็นว่าใบหน้าที่เมื่อสิบกว่าวันที่แล้วเห็นแต่รอยแส้เต็มหน้านั้น ได้เปลี่ยนเป็นในหน้าที่สวยดุจบัวผุดขึ้นเหนือน้ำ

ใบหน้านี้ มีผิวหน้าที่เกลี้ยงเกลา ในความขาวก็ยังมีสีแดงอมชมพูด้วย ผิวที่เนียนละเอียดนั้นราวกับทารกแรกเกิด!

หลิงอวี๋มีใบหน้างดงาม คิ้วโก่ง ดวงตาแวววาว มีรอยยิ้ม และมีลักยิ้มที่มีเสน่ห์ตรงข้างแก้ม

บนใบหน้าของนางไม่มีการเติมแต่งใด เป็นหน้าสดเช่นนั้นเลย เหนือกว่าพวกนางไปมาก!

พระชายาผิงหยางมองแล้วก็ตะลึง จ้องมองหลิงอวี๋ตาค้าง บอกว่ามีรอยแส้เต็มหน้าไม่ใช่หรือ?

“โอ้โห นี่คือพระชายาอ๋องอี้จริงหรือ? สวยจริง ๆ!”

“หลายวันก่อนหน้านี้ข้าเจอนางไม่ได้เป็นเช่นนี้นะ… นี่ผิวเนียนมาก! ขาวมาก! ละเอียดมาก!”

“นางใช้แป้งอะไรกัน เหตุใดข้าจึงมองไม่เห็นรูขุมขนเลย?”

“อีกอย่าง นางใช้ที่ทาปากของอะไร บางเบามาก… สีแดงอ่อนนี้ สีงามมากเลย! ข้าไม่เคยเห็นที่ทาปากเช่นนี้มาก่อน!”