ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 88

พระชายาผิงหยางรูปร่างอ้วน เมื่อใส่ชุดที่หนา ๆ เช่นนี้ ร้อนเสียจนเหงื่อกาฬออก

แป้งหนา ๆ ที่อยู่บนใบหน้าชุ่มเหงื่อ แล้วก็หลุดออกไปบางส่วนแล้ว

แม้ว่าจะยังไม่ถึงขนาดที่เป็นด่างเป็นดวง แต่ถ้าอยู่อีกสักหน่อย มันจะกลายเป็นรอยด่างบนหน้าจริง ๆ แล้ว

เดิมทีหลิงอวี๋ก็ไม่ใช่คนใจร้าย เพียงแต่พอถูกคนคนนี้วุ่นวายมานานมากแล้วก็เลยรำคาญ ความใจร้ายของนาง ถึงได้พูดจาเยาะเย้ยไปสองสามประโยค

แต่สองสามประโยคนี้ พระชายาผิงกลับหยางรับไม่ไหวแล้ว นางยกมือขึ้นจับหน้าตนเองโดยไม่รู้ตัว บนมือนั้นเช็ดแป้งออกมาเป็นชั้นเลย

นางหน้าแดงหูแดงทันที รู้สึกว่าสายตาของทุกคนต่างก็กำลังเยาะเย้ยนาง!

นางโกรธจนผลักหลิงอวี๋อย่างแรง พลางตะคอก “หลิงอวี๋ เจ้ารังแกข้ามากเกินไปแล้ว… เจ้า… เจ้ารอก่อนเถอะ… เจ้ากับข้าเห็นดีกันแน่!”

พูดจบ พระชายาผิงหยางก็ปิดหน้าวิ่งไปอย่างตระหนก นางต้องไปหาที่แต่งหน้า!

“เอ๊ะ เหตุใดจึงไปแล้วเล่า! ข้าเจตนาดีนะ! ข้ายังอยากจะแนะนำตำรับยาพื้นบ้านที่ใช้ดูแลความงามกับนางเลย!”

“เห้อ พระชายาผิงหยางนี่ใจแคบนัก เมื่อครู่นางว่าข้าไว้ตั้งมากมายถึงเพียงนั้น ข้าก็มิได้โกรธอันใด! ข้าว่านางไปแค่สองประโยค นางก็รับมิได้เสียแล้ว! รู้อย่างนี้ข้าอดทนไว้ดีกว่ากระมัง!”

หลิงอวี๋ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ แล้วจูงหลิงเยวี่ยกับหลิงซินเดินไป

สาว ๆ ที่ดูอยู่คนอื่น ๆ ก็มองหน้ากัน แล้วซุบซิบกันขึ้นมา

“ใช่ เมื่อครู่พระชายาผิงหยางเอาแต่โจมตีพระชายาอ๋องอี้อยู่ตั้งนาน ด่านางว่าน่ารังเกียจอีก พระชายาอ๋องอี้ไม่โกรธเลย!”

“พระชายาอ๋องอี้ก็ใจดีช่วยเตือนนาง นางยังบอกว่าอีกฝ่ายรังแกนางอีก! ข้าว่า คนที่รังแกคนอื่นมากเกินไปก็คือพระชายาผิงหยางต่างหาก!”

“พวกเจ้าว่า… หากข้าไปถามวิธีดูแลความงามจากพระชายาอ๋องอี้ นางจะบอกข้าหรือไม่? ข้าอยากจะให้รอยสิวหายไป…”

เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ก้าวมาหาตนเอง ใบหน้านั้นเมื่อครู่ทำให้เขาประหลาดใจอยู่ชั่วครู่แล้ว

เขาไม่มีทางจินตนาการได้เลย ตอนที่ได้พบหลิงอวี๋เมื่อสิบกว่าวันก่อน ยังเต็มไปด้วยรอยแส้อยู่เลย!

นี่เพิ่งจะสิบกว่าวัน ก็หายไปจนหมดแล้ว!

ใบหน้างดงามที่สดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ และสว่างราวกับดวงจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้ ทำให้ในใจของเซียวหลินเทียนสั่นไหว…

เพียงแต่นึกถึงการกระทำของหลิงอวี๋ ความสั่นไหวนี้ก็หายไปในพริบตา หลิงอวี๋จะน่าเกลียดหรือสวยก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!

ในใจของเขา นางก็เป็นผู้หญิงชั่วร้ายที่จะทำลายความสุขในชีวิตเขาโดยไม่เลือกวิธีคนนั้น!

ฉินรั่วซือจ้องมองแผ่นหลังของหลิงอวี๋อย่างชั่วร้าย แล้วกรีดร้องอยู่ในใจ

‘แม่นางแซ่หลิง เชิญเจ้าร้ายไปก่อนเถิด วันนี้มีโอกาสที่จะทำให้เจ้าอับอายอีกมาก… ข้าจะรอดูเจ้า ว่าจะถูกไล่ออกไปอย่างน่าอับอายเยี่ยงไร!’

หลิงอวี๋จูงหลิงเยวี่ยเดินไปข้าง ๆ เซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนเคลื่อนสายตาหลบ ทำเหมือนไม่สนใจทั้งสองคน

ทันทีที่ชิวเหวินซวงเห็นก็ลอบหัวเราะ หน้าตาสวย ใส่ชุดดี ๆ แล้วอย่างไร ท่านอ๋องไม่ชอบเจ้า พยายามแค่ไหนก็ไร้ผล

ความอับอายเช่นนี้เพิ่งจะเริ่มต้น!

“ท่านแม่ ท่านปู่ทวดก็มาใช่หรือไม่? เหตุใดเยวี่ยเยวี่ยยังไม่เคยพบเขาเลย?”

หลิงเยวี่ยได้ยินแม่นมลี่พูดเรื่องของท่านเสนาบดีเจิ้นหย่วนมานานแล้ว รู้ว่าท่านปู่ทวดผู้นี้มีวรยุทธที่แข็งแกร่งมาก มันเป็นใฝ่ฝันในใจเขามานานแล้ว!

แต่ตามหาท่ามกลางผู้คนมานานมากแล้วก็ยังไม่พบคนที่ดูคล้ายกับท่านเสนาบดีเลย

“อีกเดี๋ยวเขาก็มา!”

หลิงอวี๋รู้สึกผิดเล็กน้อย ท่านเสนาบดีกับเจ้าของร่างเดิมตัดความสัมพันธ์กันไปแล้ว นางยังไม่มีโอกาสจะไปฟื้นคืนความสัมพันธ์เลย!

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า ท่านเสนาบดีจะอึดอัดใจกับตนเองต่อหน้าทุกคนหรือไม่!

นางได้รับความอึดอัดใจไม่สำคัญเท่าใดหรอก แต่นางไม่อยากให้หลิงเยวี่ยเสียใจ!

ขณะที่กำลังพูดอยู่ ท่านเสนาบดีก็พาครอบครัวของหลิงเสียงเซิงมา

ท่านเสนาบดีมีความน่าเกรงขามมาก แม้ว่าจะเป็นคนที่อายุใกล้หกสิบแล้ว ผมเริ่มขาว ผิวคล้ำ ที่หางตาที่ริ้วรอย แต่กลับดูมีพลังมาก

เขามองปราดเดียวก็เห็นหลิงอวี๋แล้ว ตะลึงไปครู่หนึ่ง มุมปากก็กระตุก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้จ้องหลิงอวี๋อย่างดุร้าย แล้วเลื่อนสายตาหนีไป

หลิงอวี๋ที่เห็นสายตานั้นก็รู้สึกเศร้าในใจ!

สายตานั้นไม่ใช่ความเกลียด แต่เป็นการตำหนิอย่างผิดหวัง!

มีเพียงคนที่เป็นห่วงเราอย่างแท้จริงเท่านั้น ถึงจะมีความคาดหวังในตัวเรา!

ยิ่งคาดหวังมาก ก็จะผิดหวังมาก!