ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 88

พระชายาผิงหยางรูปร่างอ้วน เมื่อใส่ชุดที่หนา ๆ เช่นนี้ ร้อนเสียจนเหงื่อกาฬออก

แป้งหนา ๆ ที่อยู่บนใบหน้าชุ่มเหงื่อ แล้วก็หลุดออกไปบางส่วนแล้ว

แม้ว่าจะยังไม่ถึงขนาดที่เป็นด่างเป็นดวง แต่ถ้าอยู่อีกสักหน่อย มันจะกลายเป็นรอยด่างบนหน้าจริง ๆ แล้ว

เดิมทีหลิงอวี๋ก็ไม่ใช่คนใจร้าย เพียงแต่พอถูกคนคนนี้วุ่นวายมานานมากแล้วก็เลยรำคาญ ความใจร้ายของนาง ถึงได้พูดจาเยาะเย้ยไปสองสามประโยค

แต่สองสามประโยคนี้ พระชายาผิงกลับหยางรับไม่ไหวแล้ว นางยกมือขึ้นจับหน้าตนเองโดยไม่รู้ตัว บนมือนั้นเช็ดแป้งออกมาเป็นชั้นเลย

นางหน้าแดงหูแดงทันที รู้สึกว่าสายตาของทุกคนต่างก็กำลังเยาะเย้ยนาง!

นางโกรธจนผลักหลิงอวี๋อย่างแรง พลางตะคอก “หลิงอวี๋ เจ้ารังแกข้ามากเกินไปแล้ว… เจ้า… เจ้ารอก่อนเถอะ… เจ้ากับข้าเห็นดีกันแน่!”

พูดจบ พระชายาผิงหยางก็ปิดหน้าวิ่งไปอย่างตระหนก นางต้องไปหาที่แต่งหน้า!

“เอ๊ะ เหตุใดจึงไปแล้วเล่า! ข้าเจตนาดีนะ! ข้ายังอยากจะแนะนำตำรับยาพื้นบ้านที่ใช้ดูแลความงามกับนางเลย!”

“เห้อ พระชายาผิงหยางนี่ใจแคบนัก เมื่อครู่นางว่าข้าไว้ตั้งมากมายถึงเพียงนั้น ข้าก็มิได้โกรธอันใด! ข้าว่านางไปแค่สองประโยค นางก็รับมิได้เสียแล้ว! รู้อย่างนี้ข้าอดทนไว้ดีกว่ากระมัง!”

หลิงอวี๋ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ แล้วจูงหลิงเยวี่ยกับหลิงซินเดินไป

สาว ๆ ที่ดูอยู่คนอื่น ๆ ก็มองหน้ากัน แล้วซุบซิบกันขึ้นมา

“ใช่ เมื่อครู่พระชายาผิงหยางเอาแต่โจมตีพระชายาอ๋องอี้อยู่ตั้งนาน ด่านางว่าน่ารังเกียจอีก พระชายาอ๋องอี้ไม่โกรธเลย!”

“พระชายาอ๋องอี้ก็ใจดีช่วยเตือนนาง นางยังบอกว่าอีกฝ่ายรังแกนางอีก! ข้าว่า คนที่รังแกคนอื่นมากเกินไปก็คือพระชายาผิงหยางต่างหาก!”

“พวกเจ้าว่า… หากข้าไปถามวิธีดูแลความงามจากพระชายาอ๋องอี้ นางจะบอกข้าหรือไม่? ข้าอยากจะให้รอยสิวหายไป…”

เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ก้าวมาหาตนเอง ใบหน้านั้นเมื่อครู่ทำให้เขาประหลาดใจอยู่ชั่วครู่แล้ว

เขาไม่มีทางจินตนาการได้เลย ตอนที่ได้พบหลิงอวี๋เมื่อสิบกว่าวันก่อน ยังเต็มไปด้วยรอยแส้อยู่เลย!

นี่เพิ่งจะสิบกว่าวัน ก็หายไปจนหมดแล้ว!

ใบหน้างดงามที่สดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ และสว่างราวกับดวงจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้ ทำให้ในใจของเซียวหลินเทียนสั่นไหว…

เพียงแต่นึกถึงการกระทำของหลิงอวี๋ ความสั่นไหวนี้ก็หายไปในพริบตา หลิงอวี๋จะน่าเกลียดหรือสวยก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!