ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 89

คนที่ตามหลังท่านอดีตเสนาบดีมาติด ๆ คือหลิงเสียงเซิงพ่อของหลิงอวี๋ ผู้เป็นอาลักษณ์สำนักฮั่นหลิน

เขาอายุสี่สิบกว่าปี รูปร่างผอมเพรียว ที่กรามเรียว ๆ ของเขามีเคราบาง ๆ อยู่สองชั้น

หลิงเสียงเซิงมองมาทางนี้จากที่ไกล ๆ เห็นหลิงอวี๋ก็เบือนหน้าหนีไปเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากัน!

ต่อจากหลิงเสียงเซิงก็คือหลิงเยี่ยนผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาของหลิงอวี๋ เป็นเด็กสาวอายุประมาณสิบห้าปี

นางสวมกระโปรงผ้าตาข่ายสีชมพู ที่เอวผูกผ้าสีเดียวกัน ผมสีดำสนิทประดับด้วยปิ่นติดผมหยกเขียวและไข่มุกติดสลับกัน ชุดนี้ดูหรูหราแต่ก็คงความมีชีวิตชีวาอยู่！

ดูท่าทางแล้วเป็นที่รักของคนในครอบครัว!

ใบหน้าที่งดงามของนางยังไม่ได้เปิดเผยออกมาเต็มที่ แต่ในความเยาว์วัยนั้นก็เผยเสน่ห์แล้ว!

หลิงเยี่ยนเห็นหลิงอวี๋ ในแววตาก็ฉายแววประหลาดใจ จ้องมองจากทางนี้อยู่นาน ในสายตานั้นก็เปลี่ยนเป็นความดูถูก…

ด้านหลังของหลิงเยี่ยนคือหลิงเฟิง ลูกชายคนโตของหลิงเสียงเซิง หลิงเฟิงได้รับการถ่ายทอดด้านรูปร่างหน้าตาของหลิงเสียงเซิงมา เขาผอมและสูง

เขาจมูกโด่ง สายตาที่มองคนอื่นนั้นจะมีความมืดมนอยู่เล็กน้อย แค่มองก็รู้เลยว่าเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยาก

เขาไม่ได้มองมาทางนี้ แต่มองไปทางที่บรรดาสาว ๆ ยืนอยู่ ราวกับหาคนรู้จัก

เมื่อมองชีวิตแล้ว หลิงอวี๋ไม่ต้องไปสนใจสายตาเย็นชาของคนอื่นก็ได้ แล้วมาสนใจความรักของครอบครัว!

แต่เวลานี้ นอกจากท่านเสนาบดีแล้ว นางไม่ได้รู้สึกถึงความรักเลย!

นางจับมือหลิงเยวี่ยไว้แน่น แล้วมีความรู้สึกว่างเปล่าอยู่ครู่หนึ่ง ทำให้นางแสบที่จมูกขึ้น อยากร้องไห้มาก ๆ …

“ท่านแม่ ท่านปู่ทวดไม่ชอบท่านแม่หรือ? เช่นนั้นเยวี่ยเยวี่ยก็ไม่ชอบเขา!”

หลิงเยวี่ยเห็นว่าหลิงอวี๋จ้องอยู่ที่ชายสูงวัยที่ดูมีพลังผู้นั้นอยู่ตลอด จึงคาดเดาตัวตนของท่านเสนาบดีได้ แล้วจับมือของหลิงอวี๋พลางเอ่ยปลอบใจ

หลิงอวี๋อดกลั้นน้ำตาที่อยากจะไหลลงมาอย่างน่าประหลาดนั้นเอาไว้ แล้วก้มตัวลงมากอดหลิงเยวี่ยไว้ในอ้อมแขน

นางฝืนยิ้มพลางเอ่ย “จะได้เยี่ยงไรกัน! ท่านปู่ทวดชอบแม่นะ! เขาแค่โกรธแม่เท่านั้นเอง!”

“รอวันหลังแม่ทำอาหารอร่อย ๆ ไปง้อเขา เราก็จะดีกันแล้ว!”

ทันทีที่หลิงเยวี่ยได้ยินแววตาก็เป็นประกาย พลางเอ่ยเสียงน่ารัก “ท่านแม่ เช่นนั้นพวกเราซื้อของกินอร่อย ๆ ให้ท่านปู่ทวดเยอะ ๆ ๆ ๆ เลยนะขอรับ! พอเขาดีใจ ก็จะไม่โกรธท่านแม่แล้ว!”

“เยวี่ยเยวี่ยจะเอาหนังสติ๊กที่ท่านลุงปี้ทำให้เยวี่ยเยวี่ยใหม่ไปให้เขาด้วย!”

“ท่านปู่ทวดชอบอะไรอีกหรือขอรับ? เดี๋ยวพอเยวี่ยเยวี่ยโตแล้วหาเงินได้เยอะก็จะซื้อให้ท่านปู่ทวด!”

“อืม! เยวี่ยเยวี่ยกตัญญูจริง ๆ เลย!”

หลิงอวี๋ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เอาหน้าไปซบกับชุดของเยวี่ยเยวี่ย แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมา

เวลานี้ นางนึกถึงปู่ของตนเอง หากว่าปู่ยังอยู่ เขาจะต้องชอบเด็กที่ใส่ใจคนนี้มาก ๆ แน่นอนเลย!

เซียวหลินเทียนอยู่ด้านข้างได้ยินบทสนทนาของหลิงเยวี่ยกับหลิงอวี๋เข้า!

เขามองหลิงเยวี่ย แล้วก็ยิ่งรู้สึกขวางหูขวางตา!

เจ้าเด็กอายุน้อยเท่านี้ ก็เข้าใจช่วยแม่เอาใจท่านเสนาบดีแล้ว!

วิธีที่เจ้าเล่ห์นี้จะต้องเรียนมาจากหลิงอวี๋แน่นอน!

ตามหลังท่านเสนาบดีก็คือ องค์ชายใหญ่ซึ่งก็คือองค์ชายเว่ยและภรรยาแล้วก็พาท่านหญิงจ่างหนิงมาด้วย

องค์ชายสองซึ่งก็คือองค์ชายคังและภรรยาก็จูงมือกับเดินเข้ามา

องค์ชายห้าซึ่งก็คือองค์ชายเย่ เขากำลังพยุงพระชายาเย่ที่พุงใหญ่ มาพร้อมกับฮูหยินจูผู้เป็นแม่ของพระชายาเย่ และพ่อของนาง ใต้เท้าจูผู้เป็นบัณฑิตในสำนักฮั่นหลิน

อัครเสนาบดีเสิ่นผู้เป็นท่านตาของอ๋องอี้เซียวหลินเทียน ก็เรียงกันเข้ามาพร้อมกับลุงคนโตและอาคนเล็กด้วย

เพียงชั่วพริบตาทุกพื้นที่ของศาลาในสวนก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน หลิงอวี๋มองแล้วลานตาไปหมด

หลิงเยวี่ยเองก็สูญเสียความสงบไปแล้วเช่นกัน เขาไปยืนอยู่ข้างหลังของหลิงอวี๋

เพราะว่าเขาเป็นเด็ก ได้มาเข้าร่วมงานเช่นนี้เป็นครั้งแรก เมื่อเห็นคนเยอะถึงเพียงนี้ ก็ย่อมกลัวเป็นธรรมดา

นี่เป็นปฏิกิริยาที่ปกติมาก แต่เมื่อไปอยู่ในสายตาของเซียวหลินเทียนกลับกลายเป็นอาการกลัวจนหัวหด เขาส่งเสียงหึอย่างเย็นชา อดไม่ได้ที่ตำหนิออกไป “น่าอาย!”

หลิงอวี๋ได้ยินสองพยางค์นี้ ความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นมา

ถ้าคนนอกมารังแกพวกนางสองแม่ลูกก็ช่างเถิด แต่ตอนนี้น้ำเสียงของเซียวหลินเทียนก็เหมือนกับคนนอกมันทำให้นางยากที่จะทนได้!