ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 93

ทันในนั้นพลันมีความคิดมหาศาลแวบผ่านสู่สมอง ครั้นเห็นรอยยิ้มของขันทีเซี่ย ทฤษฎีสมคบคิดทั้งหมดก็มลายหายไป

นางกระจ่างแจ้งเจตนาของไทเฮาแล้ว นี่คือโอกาสที่ไทเฮามอบให้ตนเพื่อล้างมลทิน!

หลิงอวี๋กล่าวหนักแน่น “หลิงอวี๋ขอถามขันทีเซี่ยสักสองสามคำถามได้หรือไม่?”

จักรพรรดิอู่อันจับจ้องนางอย่างสนใจใคร่รู้ ถือเทียบเชิญปลอมเข้าวังมายังสามารถนิ่งเฉยได้อยู่รึ?

สตรีดาษดื่นเมื่อต้องเผชิญกับคำประณามจากผู้คนมากมาย คงหวาดกลัวร้องห่มร้องไห้ตั้งนานแล้ว หลิงอวี๋ผู้นี้ค่อนข้างน่าสนใจนัก!

ขันทีเซี่ยคลี่ยิ้ม “พระชายาอ๋องอี้เชิญถามขอรับ!”

หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างกิริยางามสง่า “ขันทีเซี่ย ท่านกล่าวว่ากระดาษและมาตรฐานรูปแบบล้วนเป็นของแท้หรือ?”

“ถูกต้อง!” ขันทีเซี่ยตอบไร้กังวล “และเทียบเชิญอื่น ๆ ล้วนผลิตจากกรมการผลิตในวังหลวงทั้งสิ้น ภายนอกไม่มีทางทำเลียนแบบได้ขอรับ!”

“ขันทีเซี่ย ในเมื่อกระดาษมาจากในวังหลวงแล้วหมึกที่ใช้เล่า?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

หัวใจขันทีเซี่ยสั่นไหว เขาชำเลืองมองหลิงอวี๋อย่างเหนือคาดพลางตอบว่า “หมึกที่ใช้ก็จัดเตรียมมาเป็นพิเศษเช่นเดียวกันขอรับ!”

หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม “หลิงอวี๋ไร้ความสามารถ แต่ทราบว่าใต้เท้าเฉิงชอบแท่งหมึกฮุยโม่(1)และฝ่าบาทเองก็ทรงโปรดปรานแท่งหมึกนั้นเช่นกัน แท่งหมึกฮุยโม่ของฝ่าบาทมีส่วนผสมสมุนไพรยางสน ผู้คนในใต้หล้าต่างรู้กันถ้วนทั่ว!”

“ขันทีเซี่ย ใต้เท้าเฉิงชอบผสมสิ่งใดในแท่งหมึกฮุยโม่อีกเล่า?”

ขันทีเซี่ยมองไปยังใต้เท้าเฉิงที่อยู่ไกล ๆ พลางตอบว่า “ใต้เท้าเฉิงมีความสนใจพิเศษอยู่ แท่งหมึกของเขาผสมกลิ่นหอมจากดอกท้อขอรับ!”

หลิงอวี๋คลี่ยิ้ม “อย่างที่ทุกคนทราบ ส่วนที่ยากที่สุดของแท่งหมึกฮุยโม่คือการผสมกลิ่นหอมจากบุปผา หลิงอวี๋ไม่รู้ว่ากรมการผลิตสามารถผสมแท่งหมึกกลิ่นดอกท้อได้หรือไม่!”

“มิสู้ลองถามใต้เท้าเฉิงดูสักหน่อย นอกจากเขาแล้วยังมีผู้ใดสามารถผสมแท่งหมึกฮุยโม่เช่นนี้ได้!”

ใต้เท้าเฉิงไม่รอให้ขันทีเซี่ยมองไปทางตน พลันเหยียดกายยืนขึ้นกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมกล้ารับประกันภายใต้ทั่วทั้งแดนดินว่า นอกจากกระหม่อมแล้วมิมีผู้อื่นสามารถผสมกลิ่นหอมดอกท้อใส่แท่งหมึกฮุยโม่ได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

“แท่งหมึกนี้สืบทอดทักษะจากปรมาจารย์ของกระหม่อม ตัวกระหม่อมเองผสมล้มเหลวเก้าครั้งในสิบครั้ง! ฉะนั้นกระหม่อมถึงใช้เพียงหมึกฮุยโม่ชนิดพิเศษนี้เขียนลงหนังสือสำคัญเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

ชายาผิงหยางมองหลิงอวี๋คิดว่านางเอาแต่ก่อกวนไร้มูลเหตุ ไม่ยอมรับว่าตัวเองปลอมแปลง จึงร้องเรียกขึ้นอย่างหงุดหงิด