ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 94

หลิงอวี๋เร่งถามเร็วรี่ “พระชายาผิงหยางกล่าวว่าข้าแอบส่งคนไปขโมยแท่งหมึกฮุยโม่ที่จวนของใต้เท้าเฉิง ข้าหวังว่าใต้เท้าจะพูดอย่างสัตย์จริง!”

“เป็นไปมิได้เด็ดขาด! แต่ไหนมาก็มิเคยมีการขโมยในจวนข้ามาก่อน!”

“และแท่งหมึกฮุยโม่ชนิดพิเศษนี้ ข้าก็ทำมาแค่ห้าชิ้นเท่านั้นและทั้งหมดล้วนเก็บไว้ในวังหลวง มิเคยแพร่งพรายออกไปภายนอกได้ขอรับ!”

ใต้เท้าเฉิงตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

“ขันทีเซี่ย เทียบเชิญใบนี้ใช้แท่งหมึกฮุยโม่ชนิดพิเศษของใต้เท้าเฉิงเขียนใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋หันไปเอ่ยถามทางขันทีเซี่ย

ขันทีเซี่ยสูดหายใจเข้าลึก นัยน์ตาฉายแสงความชื่นชมระลอกหนึ่งและผงกศีรษะกล่าวคำ

“เทียบเชิญนี้ของพระชายาอ๋องอี้เขียนด้วยหมึกชนิดพิเศษของใต้เท้าเฉิงจริงขอรับ!”

“ใต้เท้าเฉิง หลิงอวี๋ยังมีคำถามข้อสุดท้าย นอกจากท่านแล้วยังมีผู้ใดสามารถใช้แท่งหมึกฮุยโม่ของท่านได้อีกหรือไม่?”

หลิงอวี่เอ่ยถามต่อเนื่อง

“นั่นมีเพียงศิษย์ของข้าและไทเฮาเท่านั้น… ไทเฮาทรงโปรดปรานแท่งหมึกฮุยโม่ของข้าอย่างยิ่ง ข้าได้ถวายแก่พระองค์หนึ่งแท่งก่อนหน้านี้...”

“กราบทูลฝ่าบาทเพคะ! กระดาษและมาตรฐานรูปแบบเทียบเชิญของหลิงอวี๋ จนกระทั่งหมึกล้วนเป็นสิ่งของในวังหลวงทั้งสิ้น! แท่งหมึกฮุยโม่ของใต้เท้าเฉิงก็มิได้ถูกขโมยด้วยเช่นกันเพคะ!”

“ฉะนั้น… หลิงอวี๋มีเพียงข้อสรุปเพียงข้อเดียวว่านี่คือเทียบเชิญของจริงเพคะ!”

“โปรดฝ่าบาทตรวจสอบลายมือด้วยเถิดเพคะ แล้วท่านจะทราบว่า ผู้ใดเรียนเชิญหลิงอวี๋เข้าร่วมงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพเพคะ!”

หลิงอวี๋แย้มยิ้มอ่อน “เมื่อฝ่าบาททอดพระเนตรแล้วจะทรงรู้แจ้งว่า ขันทีเซี่ย ราชองครักษ์ผางและแม่นมเว่ย ท้ายสุดแล้วได้รับสินบนจากหลิงอวี๋จริงหรือไม่เพคะ!”

คำพูดของหลิงอวี๋ล่อลวงใจจักรพรรดิอู่อัน ก่อนจะยกมือขึ้น ขันทีเซี่ยจึงมอบเทียบเชิญด้วยสองมืออย่างรู้หน้าที่

เมื่อจักรพรรดิทอดมองลายมือมังกรเหินหงส์ระบำ เมฆาล่องลอย สายธารไหลรินที่คุ้นเคยตรงหน้า

พระองค์ชะงักงันไปชั่วขณะพลางมองไปทางไทเฮาอย่างอดไม่ได้ ส่ายศีรษะแล้วกล่าวคำ

“ไทเฮา… ท่านไม่ทูลข้าสักคำว่าจะส่งเทียบเชิญแก่พระชายาอ๋องอี้… ท่านดูสิ นี่มิใช่เรื่องเข้าใจผิดแล้ว!”

ไทเฮาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากพลางมองไปทั่วลานรอบหนึ่งอย่างมีความหมายลึกซึ้งตราตรึง ก่อนจะกล่าวว่า

“ตัวข้าผู้เป็นไทเฮามิเคยฉุกคิดมาก่อนเลยว่าการส่งเทียบเชิญสองใบด้วยตนเองจะทำให้พระชายาอ๋องอี้เกิดความลำบากถึงเพียงนี้...”

“ได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเดิมพันกันว่าพระชายาอ๋องอี้จะเข้าวังหลวงได้หรือไม่ ต่อมาก็ยังมิได้เตรียมที่นั่งให้พระอ๋องอี้ด้วย...”

“ตัวอักษรของตัวข้าผู้เป็นไทเฮาเขียนได้อัปลักษณ์นักจนดูไม่ออกกันหรือ ทุกท่านถึงไม่เห็นตัวข้าอยู่ในสายตาเลย!”

จักรพรรดิโดนวาจาของไทเฮาทำให้ละอาย พลันรีบฝืนหัวเราะทันควัน

“ไฉนจะเป็นเช่นนั้น! ไทเฮา แน่นอนว่าต้องเป็นความเกียจคร้านของข้ารับใช้ ท่านรอประเดี๋ยวข้าจะลงโทษพวกนางแทนท่านเอง!”

ภายใต้ผู้คนที่เพิ่งโห่ร้องเอ็ดตะโรว่าเทียบเชิญหลิงอวี๋เป็นของปลอมต่างตระหนกจนเหงื่อไหลไคลย้อย สีหน้าซีดเผือด

ชายาผิงหยาง เสิ่นจวนและเจิงจื่ออวี้ต่างตกตะตึงตาค้าง

พวกนางคิดจะเปิดโปงขันทีเซี่ย ราชองครักษ์ผางว่ารับสินบน คราวนี้ถึงหลิงอวี๋ไม่ตายแต่ก็ต้องถูกกระชากหน้ากากออกมาจงได้!

ไฉนเลยจะคิดว่าเทียบเชิญเป็นของจริง!

ทั้งยังเป็นไทเฮาเขียนเองกับมือ!

นี่… เป็นไปได้ยังไง!

ไม่คาดเลยว่า ไทเฮาจะเชิญหลิงอวี๋ผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ด้วยตนเอง?

นี่มันเกิดเรื่องผิดพลาดอันใดขึ้นกันแน่!

“ขันที รีบเตรียมที่นั่งให้พระชายาอ๋องอี้เดี๋ยวนี้!”

ขันทีเซี่ยกวาดมองชายาผิงหยางด้วยสายตาเยือกเย็นพลางตะโกนอย่างปรีดา

ชายาผิงหยางลอบมองอย่างไร้ความยินดีที่ขันทีน้อยสองคนยกย้ายเก้าอี้ไปทางฝั่งตน

การเดิมพันว่า หลิงอวี๋จะเข้าวังหลวงได้หรือไม่นั้นทำให้นางแพ้จนต้องเสียเงินสองหมื่นตำลึงเชียวนะ!

บัดนี้เป็นเพราะหลิงอวี๋หลอกตน ทำให้นางคิดว่า พวกแม่นมเว่ยและทั้งสามคนรับสินบนสองแสนจากหลิงอวี๋จริง ๆ เสียอีก!

นางยืนหยัดแฉออกมาเช่นนี้แล้ว ไม่เพียงมิได้ผลประโยคสักนิดเดียว แต่ยังล่วงเกินแม่นมเว่ย ขันทีเซี่ยและราชองครักษ์ผางในคราวเดียวด้วย!

กลับตำหนักไปครานี้ไม่ใช่ว่าจะถูกท่านอ๋องผิงหยางตีตายหรอกนะ!

นางไม่อาจกลืนวาจาเหล่านั้นกลับคืนได้ ไม่ว่าจะกล่าวสิ่งใดก็ตาม!

ครั้นชายาผิงหยางเห็นหลิงอวี๋กำลังจูงมือหลิงเยวี่ยเดินลงมา พอบ่ายสายตาไปมองก็พลันผุดความคิดบางอย่างขึ้นในบัดดล…

ไม่รอให้หลิงอวี๋ได้ย่างกรายเข้าใกล้ ชายาผิงหยางก็พูดโพล่งขึ้นเสียงดัง

“ไทเฮา ฝ่าบาท นี่มิเหมาะสมนะเพคะ! หลิงอวี๋คือพระชายาอ๋องอี้ ไทเฮาเชื้อเชิญนางเข้าวังหลวงร่วมงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพ หม่อมฉันก็สิ้นคำกล่าวแล้ว!”

“ทว่าบุตรนอกสมรสผู้นี้… เขามีคุณสมบัติอะไรมาร่วมงานพระราชสมภพหรือเพคะ?”