ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 955

หลิงอวี๋ตรวจชีพจรของเฮยจื่อ เฮยจื่อมองหลิงอวี๋อย่างงุนงงแล้วพยายามลุกขึ้นนั่งทำความเคารพ

“อย่าขยับ! นอนลงเถิด!”

หลิงอวี๋ยิ้มให้เขา

เด็กคนนี้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่เข้าเรียน ประกอบกับการกำกับดูแลอย่างต่อเนื่องของเซียวหลินเทียน นิสัยที่มิดีก่อนหน้านี้ก็เกือบจะหายไปหมดแล้ว

แม้ว่าหลิงอวี๋จะมิสามารถพูดได้ว่าชอบเขามาก แต่ก็เริ่มที่จะยอมรับเขาแล้ว

หลังจากตรวจไปสักพัก หลิงอวี๋ก็รู้แล้วว่าอาการป่วยของเฮยจื่อเป็นการติดเชื้อโรคฝีดาษ นางตกใจมาก

ในสมัยโบราณโรคฝีดาษเป็นโรคที่มีอัตราการตายสูง และแพร่กระจายอย่างรวดเร็วในหมู่เด็ก หลิงอวี๋จึงสั่งทันที

“เถาจื่อ ให้หมิ่นกูส่งพี่เลี้ยงสองคนมาเฝ้าทางเข้าเรือนของเฮยจื่อไว้ มิอนุญาตให้ใครเข้าออกทั้งสิ้น!”

“วันพรุ่งให้หมิ่นกูส่งคนไปลาให้เฮยจื่อด้วย เขาจะมิไปหออักษรจนกว่าจะดีขึ้น!”

เมื่อเด็กรับใช้ได้ยินที่หลิงอวี๋เอ่ย เขาก็เอ่ยด้วยความตื่นตระหนก “พระชายา... นายน้อยน้อย... นายน้อย จะตายหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่! อย่าคิดอะไร้สาระเยี่ยงนั้น ประเดี๋ยวข้าจะให้คนไปต้มยามาให้ พวกเจ้าที่ดูแลเฮยจื่อก็ดื่มกันคนละชาม จะได้ป้องกันการติดเชื้อ!”

หลิงอวี๋เอ่ยถาม “เซี่ยอี ในช่วงสองวันที่ผ่านมาที่หออักษรมีใครมิสบายหรือไม่?”

เซี่ยอีเอ่ยอย่างประหม่า “มีนายน้อยหลายคนขอลา! มิได้บอกว่าป่วยหนักขนาดไหน! เราเองก็มิได้สนใจนักขอรับ!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว เฮยจื่อคงติดเชื้อฝีดาษในหออักษร

ครอบครัวเหล่านี้คงไปเชิญหมอ แต่ปกปิดความเจ็บป่วยไว้ นี่มิใช่การล้อเล่นกับความปลอดภัยของเด็กคนอื่น ๆ หรือ?

“สุ่ยหลิง ไปเรียกท่านอ๋องมา!”