ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 996

เจียงอวี้มิรู้ตัวเลยว่านั่งอยู่ในบ้านเฉย ๆ แล้วจะมีภัยหล่นมาจากฟากฟ้า

พ่อกับพี่ชายของนางอยู่ที่ชายแดนกันหมด มีเพียงแม่ ย่า กับครอบครัวของลุงรองอยู่ที่บ้าน ทันใดนั้นนางก็ได้ยินว่าให้รับพระราชโองการ จึงเปลี่ยนอาภรณ์ออกมาอย่างงุนงง

เมื่อได้ยินว่าให้ตนติดตามองค์หญิงหกเข้าวัง เจียงอวี้มิโต้ตอบสิ่งใด นางรู้สึกมิเต็มใจ แต่ก็ยอมรับพระราชโองการแต่โดยดี

กระทั่งส่งขันทีฉางที่มาส่งพระราชโองการกลับไปแล้ว แม่กับย่าของเจียงอวี้ก็รีบดึงเจียงอวี้เข้าไปในบ้านทันที

“พวกเจ้าไปเฝ้าประตูไว้ อย่าให้ใครเข้ามาใกล้!” ฮูหยินเจียงสั่งนางรับใช้เสียงแข็ง

“ท่านแม่ เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ? ก็แค่ติดตามองค์หญิงหกเข้าไปในวังมิใช่หรือ? เหตุใดทำเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งไปได้เล่า?”

เจียงอวี้ยังคงมิเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น จึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“ลูกสาวผู้โง่เขลาของข้า เหตุใดเจ้าจึงโง่เขลาถึงเพียงนี้!”

เมื่อฮูหยินเจียงเห็นว่าลูกสาวของตนยังมิเข้าใจว่าการเข้าวังหมายความว่าอย่างไร ก็กังวลมากจนแทบจะน้ำตาไหลออกมา

นิสัยที่เรียบง่ายเช่นนี้ หากเข้าวังไป กลัวว่ามิถึงสองเดือนก็จะถูกพวกของฮองเฮาเว่ยและพระชายาเส้าจัดการจนแหลกเป็นชิ้น ๆ มิเหลือแม้แต่กระดูกน่ะสิ

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็ดูวิตกกังวล พลางก่นด่าด้วยเสียงเกลียดชัง “นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น? อายุของเขามากเกินพอที่จะเป็นพ่อของอวี้เอ๋อร์ได้แล้ว ไฉนมาสนใจอวี้เอ๋อร์ของเรา!”

เจียงอวี้มีนิสัยร่าเริงและกตัญญู ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงรักหลานสาวคนนี้อย่างเต็มหัวใจ นางจะทำใจส่งหลานสาวที่ซื่อสัตย์ของตนเองเข้าวังได้เยี่ยงไร

“ท่านแม่ ท่านย่า เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่เจ้าคะ? ใครสนใจข้าหรือ?”

เจียงอวี้สับสนกับท่าทีของทั้งสองคน

“จะเป็นใครได้อีกเล่า ก็ผู้ออกพระราชโองการนั่นน่ะสิ!”

ฮูหยินเจียงก่นด่าด้วยความโกรธ “ปกติข้าบอกให้เจ้าออกไปข้างนอกให้น้อยลง แต่เจ้าก็มิฟัง ทั้งยังโผล่หน้าไปเข้าร่วมแข่งขันเตะลูกกลมอะไรนั่นอีก ตอนนี้ดูเอาสิ เกิดปัญหาแล้วหรือไม่เล่า!”

ทุกครั้งที่นางเข้าวัง นางจะมองชายผู้สูงศักดิ์ที่สุดในฉินตะวันตกอยู่ไกล ๆ มิกล้ามองไปที่เขาตรง ๆ

นางมองมิชัดด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร จะให้ตนยอมแต่งงานกับเขาหรือ?

เอ่อ มิใช่แต่งงานสิ! กลายไปเป็นหนึ่งในสนมของเขาต่างหาก!

อีกอย่าง… ดังที่ท่านย่าเอ่ย จักรพรรดิอู่อันสามารถเป็นพ่อของตนได้เลย!

เจียงอวี้มิกล้าคิดต่อแล้ว นางทำเป็นมิสนใจฟ้าดิน นี่เป็นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้ว่าความน่ากลัวเป็นเยี่ยงไร

“ท่านแม่ ท่านย่า… ทำอย่างไรดีเจ้าคะ? ข้า... ข้ามิอยากไปปรนนิบัติท่านผู้เฒ่าผู้นั้น...”

เจียงอวี้หลั่งน้ำตาออกมา

ฮูหยินเจียงรีบปิดปากของนางทันที พลางเอ่ยอย่างตื่นตระหนก “อย่าร้องไห้เสียงดัง… เบาเสียงลงหน่อย! อวี้เอ๋อร์ หากมีใครได้ยินเรื่องนี้แล้วแพร่งพรายออกไป ตระกูลของเราไม่มีชีวิตเหลืออยู่เป็นแน่!”