ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 35

บทที่ 35 ฮ่องเต้ที่จัดการได้ดี

"พูดอะไรกัน?" กงชิงวี่ไม่แปลกใจ เมื่อตะกี้นี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า ไห่กงกงหวั่นไหวไปแล้ว

"ไห่กงกงพูดว่า"ท่านอ๋องเสียนไม่สบาย ดูแลสุขภาพให้ดีดีกว่า "

เรื่องที่ถางเหอเข้าใจได้ กงชิงวี่และอันหลิงหยุนจะเข้าใจได้อย่างไรกัน

ความหมายก็คือการไม่ทำอะไรเลย

กงชิงวี่เหลือบไปที่อันหลิงหยุนและพูดว่า "อยากเสวยก็เสวยได้ขอรับ"

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าน่าขำ นางไม่ใช่สุนัข ให้เสวยก็เสวย ไม่ให้เสวยก็ไม่ได้เสวย เหตุผลที่ให้ไห่กงกงเข้าข้างตัวนางนั้น ก็ไม่ใช่เพื่อเขา

“ ข้าควรกลับไปแล้ว ขอให้ถางเหอไปส่งข้ากลับไปที่จวนด้วย”

เมื่อก่อนถูกลักพาตัวไปโดยฮั๋วไท่เฟย อันหลิงหยุนไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมาอีก หาคนไปคุ้มกันจะดีกว่า

หลังจากพูดจบแล้วเขาไม่ได้รอกงชิงวี่พูดก็ไปถึงที่หน้าประตูแล้ว

ถางเหอได้แต่กั้นเอาไว้ "ท่านพระชายา อาการเจ็บป่วยของอ๋องเสียนยังคงต้องตรวจดูอีก โปรดขอให้ท่านพระชายามาดูให้ก่อนแล้วค่อยเสด็จกลับ"

ถึงแม้ว่าถางเหอเขาจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่านพระชายาเปลี่ยนไป แต่ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายมันเป็นเรื่องยากที่จะมองย้อนกลับไป นึกถึงสิ่งที่อันลิงหยุนเคยทำมา จะให้เขายอมรับคนนี้เป็นท่านพระชายาทันที ยังคงยากลำบากอยู่

อันลิงหยุนหยุดเดินและตรัสว่า "เขาต้องการพักผ่อนอย่างน้อยสามเดือน เขาต้องการที่จะหายขาดประมาณครึ่งปี ในส่วนอื่นๆ เขาจะไม่สิ้นพระชนม์ได้ง่ายหรอก"

พูดจบแล้ว อันลิงหยุนก็ผลักประตูแล้วออกไปเลย

ถางเหอมองกลับไปที่อ๋องเสียนผู้ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยหน้าซีดเขียวและไม่พูดอะไรเลย เขารีบเดินออกไป

อันลิงหยุนฟังถางเหอเล่าเรื่องตลอดทาง ส่วนใหญ่ถามเรื่องเกี่ยวกับอาการความเจ็บป่วยของกงชิงวี่ แต่นางไม่เคยพูดอะไรเลย

ที่จริงแล้ว นางได้เพิ่มยารักษากงชิงวี่ในยาที่มอบให้กับฮ่องเต้ชิงหยู่ ซึ่งจะช่วยให้เขาหายดีขึ้นเร็ว ๆ นี้

เพียงแต่ว่าเรื่องนี้นางไม่สามารถพูดได้และนางก็ไม่อยากจะพูด

เรื่องนี้ไม่เหมือนกับการเอาใจไห่กงกงให้เป็นพวกของตน อันหลิงหยุนขอบคุณไห่กงกงจริงๆ และนางก็เข้าออกวังที่วิกฤติทุกวัน นางได้ขัดใจคนมากมายด้วย ถ้าไม่มีคนช่วย ต้องมีวันที่สิ้นพระชนม์อยู่ในนั้นเป็นแน่

มีคนมากมายที่พูดคุยกันอยู่ข้างนอก แม้ว่าจะอยู่ใต้ดินก็มีคนรู้

ด้านในของวิหารบรรทมรองก็จะไม่เหมือนกัน ประการที่หนึ่งไม่มีใครสงสัย ประการที่สองถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอยู่ต่อหน้ากงชิงวี่ นั่นเป็นความรับผิดชอบของเขาอยู่แล้ว นางจะไม่เป็นไร

เมื่อมาถึงหน้าประตูวัง อันหลิงหยุนยังคงนิ่งเงียบ แต่มันทำให้ถางเหอลำบากใจ พูดจนคอแห้ง ก็ไม่มีคำตอบกลับใดๆทั้งสิ้น

หลังจากอันหลิงหยุนขึ้นรถ ถางเหอถึงหันกลับไปอย่างหงอยๆ

เมื่อกลับไปที่วังแม่ทัพ อันหลิงหยุนก็เดินตรงไปที่ห้องฝึกวิทยายุทธเพื่อตามหาแม่ทัพอัน ไม่มีใครรู้เรื่องพ่อกับลูกสาวฝึกเพลงกระบี่ไร้ใจอยู่ข้างใน แม้แต่พ่อบ้านยังคิดว่าพ่อและลูกสาวที่คุยกันอยู่ข้างใน

สองชั่วโมงผ่านไป อันหลิงหยุนถึงออกมาจากข้างใน สั่งให้คนไปเตรียมถังไม้และเทน้ำอุ่นลงไป อันหลิงหยุนสั่งให้คนลงไปโรยสมุนไพรและนางลงไปแช่น้ำ

ร่างกายของร่างเดิมนั้นอ่อนแอเกินไป แม้ว่าจะมีระบบยาชีวภาพที่มาช่วยรักษา แต่มันก็ยังคงแย่อยู่มาก เพื่อฝึกฝนวิชาปกป้องตัวเอง อันหลิงหยุนจักต้องคิดหาวิธีด้วยตัวเอง

หลังจากแช่ตัวออกมา อันหลิงหยุนก็ไปศึกษาปรุงยาในตอนกลางคืน เข้าไปในห้องทดลองที่ซอมซ่อมากที่สุด อันหลิงหยุนได้หยิบผงในเม็ดยาที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่งกลับมา ออกมาเพียงเล็กน้อย เพื่อเอามาศึกษา

ระบบชีวภาพในร่างกายของนางจะเตือนโดยอัตโนมัติเมื่อทุกครั้งที่นางพบกับอันตรายที่มองไม่เห็น และคลื่นสมองของนางจะสร้างข้อความเพื่อสื่อถึงนาง สิ่งต่างๆ ที่อยู่ด้านหน้าของนางเป็นสิ่งอันตราย ถึงแม้ว่ามันจะไม่เตือนให้คุณรู้ถึงอันตรายที่เฉพาะเจาะจง แต่มันก็มีบทบาทที่แจ้งเตือน

ตอนที่กงชิงวี่ส่งยากลับมานั้นนางก็ได้รับรู้ถึงมันแล้ว

วางยาไว้ในภาชนะพิเศษและอันหลิงหยุนเริ่มสังเกต จริงอย่างคาดคิดว่าข้างในมีพิษอยู่ อันหลิงหยุนเจอแมวตัวก่อนหน้านี้ และให้แมวดื่มน้ำนั้น ตอนแรกแมวยังไม่เป็นอะไร สักพักแมวก็เริ่มละเหี่ย เดินก็เหมือนจะหลับแล้ว

อันหลิงหยุนนำขนมอบที่หยิบออกมาจากวังของกงชิงวี่ วางมันลงเพื่อศึกษาต่อ แต่ก็ไม่มีปัญหา

อันหลิงหยุนค่อนข้างงงว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้ดีว่าร่างกายของนางสามารถล้างพิษเองได้ ทำไมยังต้องวางยาพิษอีก และในเมื่อเขาต้องการส่งยาให้กงชิงวี่ แต่กลับไม่ทำร้ายเขา เป็นเพราะอะไรกันแน่?