ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 273

บทที่ 273 มีสีเขียวเล็กน้อยทั่วบริเวณ

“ท่านพ่อ ท่านไม่รู้สึกเศร้าสักนิดเลยหรือ ถ้าหากลูกเขยของท่านเป็นอ๋องซื่อเจิ้น ก็คงจะมีศักดิ์ศรีไม่น้อยมิใช่หรือ?”

แม่ทัพอันหัวเราะหึหึ: “มีศักดิ์ศรีอะไรกัน เงินเดือนที่เขาได้ยังเทียบกับของพ่อไม่ได้เลย ค่าตอบแทนที่ได้ ก็สู้ของพ่อไม่ได้ สิ่งที่ทำอยู่ด้านนอกก็ล้วนแล้วเกี่ยวข้องกับเรื่องของคนที่กระทำความผิดทั้งสิ้น ถ้าหากพ่อเป็นเจ้า พ่อคงจะบอกให้เขาเลิกทำตั้งนานแล้ว”

อันหลิงหยุนมองแม่ทัพอันอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจแล้ว จริงๆแล้วพ่อของนางเป็นคนฉลาดแต่ไม่ค่อยแสดงออกมา

ร่างเดิมนั้นไร้วาสนาขนาดไหนกัน มีพ่อที่ดีเช่นนี้ยังไม่รู้จักหวงแหน

เช่นนั้นให้นางหวงแหนแทนก็แล้วกัน

อันหลิงหยุนอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนแม่ทัพอันสักครู่ ตอนเที่ยงก็อยู่กินข้าวด้วย แม่ทัพอันถามถึงกงชิงวี่ว่าเขาไปไหน ในเมื่อถูกปลดจากตำแหน่งแล้ว ทำไมยังไม่ยอมมาเยี่ยมพ่อตาอย่างเขาอีก อันหลิงหยุนจึงได้ตอบไปว่า ไม่ง่ายที่จะมีเวลาว่างพักผ่อนสองสามวัน เขาจึงไปตกปลาแล้ว

แม่ทัพอันได้ยินก็รู้สึกน่าสนุก: “พ่อเองก็ชอบตกปลา พรุ่งนี้หากเขาไปตกปลาอีก ให้พาพ่อไปด้วยนะ”

อันหลิงหยุนผงะ: “ท่านพ่อ ท่านลองดูอายุท่าน แล้วจะไปเที่ยวเล่นกับเขา ไม่สู้หาแม่เลี้ยงใหม่ให้ข้าสักคนจะดีกว่า”

แม่ทัพอันได้ยินก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ ตกปลาก็ไม่ไปแล้ว แล้วจึงเดินจากไป

อันหลิงหยุนจึงได้กลับออกมาจากจวนแม่ทัพ

ระหว่างทาง ผ่านประตูด้านหน้าของจวนอ๋องตวน เห็นตงเอ๋อออกมาจากด้านใน ไม่หันไปทักทายก็คงไม่ดี จึงได้หยุดยืน

ตงเอ๋อรีบทำความเคารพ : “ถวายพระพรพระชายาเสียน”

“เช่นกัน จวิ้นจู่ของเจ้าล่ะ?” อันหลิงหยุนถามผ่านๆ ไม่คิดว่าสาวน้อยตงเอ๋อผู้นี้จะคิดเป็นจริงเป็นจัง คิดว่าอันหลิงหยุนมาหาตงเอ๋อ จึงรีบดึงอันหลิงหยุนไว้ทันที แล้วบอกว่าจะให้อันหลิงหยุนเข้าไปนั่งข้างในก่อน อันหลิงหยุนเหมือนกับเป็ดที่ถูกต้องเข้าเล้า เรียกให้ตงเอ๋อปล่อยมือพลาง ก็ถูกลากเข้าไปพลาง

ลุ่ยหลิ่วที่เดินตามมาด้านหลังร้อนใจอย่างกับอะไรดี เกือบที่จะเดินเข้าไปลากคนออกมา

“แม่นางตงเอ๋อ เจ้าคงยังไม่รู้ พระชายาของพวกเราทรงพระครรภ์อยู่” ลุ่ยหลิ่วเข้าไปขวางตงเอ๋อไว้ ตงเอ๋อถึงได้ยอมปล่อยมือ

ลุ่ยหลิ่วรีบพูดว่า: “พระชายาทรงพระครรภ์ ให้เดินตามเจ้าก็พอแล้ว เจ้าไม่ต้องลากไปหรอก!”

ลุ่ยหลิ่วพูดอย่างเป็นมิตร ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก

ตงเอ๋อเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลก จวิ้นจู่ของนางเองก็กำลังท้องอยู่เช่นกัน ก็ไม่ได้ทำเช่นนี้

“ข้าไม่ลากแล้ว เช่นนั้นพวกเราไปกันเถอะ” ตงเอ๋อเหมือนกำลังมองนักโทษก็ไม่ปาน มองดูอันหลิงหยุนเดินเข้าไป ไม่เข้าไปก็ไม่ได้

อันหลิงหยุนเองก็ทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่เดินตามเข้าไป

เมื่อเข้าไปถึงข้างใน อันหลิงหยุนก็ถูกพาไปที่ตำหนักเซี่ยวเฟิง

เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรก อันหลิงหยุนจึงรู้สึกคุ้นเคยกับเส้นทางดี

ที่ประตูมีทหารหญิงสองนายแต่งเครื่องแบบยืนอยู่ อายุไม่มาก ประมาณสิบห้าสิบหกปี ในมือถือหอกอยู่ เมื่อเห็นตงเอ๋อก็ทำความเคารพ : “แม่ทัพตง”

“อืม นี่คือพระชายาเสียน” ตงเอ๋อแนะนำ

เมื่อทหารหญิงทั้งสองนายได้ยินว่าเป็นพระชายาเสียน ก็มองดูด้วยความตกใจทันที แล้วจึงรีบใช้มือทั้งสองข้างจับหอกไว้ แล้วทำความเคารพ: “หม่อมฉันถวายบังคมพระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนสะดุ้ง ยืนนิ่งไปพักหนึ่ง

ทั้งสองรู้สึกดีขึ้น แล้วจึงพูดว่า: “หม่อมฉันรู้สึกชื่นชมพระชายาเสียนมานานแล้ว วันนี้มีวาสนาได้เจอ เป็นความสุขที่หม่อมฉันรอคอยจริงๆ”

“พวกเจ้าอย่าทำเช่นนี้เลย ทำจนข้าไม่กล้าเข้าไปแล้ว” อันหลิงหยุนรู้สึกเขิน จึงรีบเดินเข้าไป

ตงเอ๋อเดินตามมาแล้วเชิญให้อาหยู่เข้าไปข้างในด้วย ลุ่ยหลิ่วได้เห็นแล้วว่า คนของตำหนักกั๋วกงนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ แม้แต่อยู่ในจวนอ่องตวนก็ยังมีการจัดกำลังทหารของตนเอง

ภายในลานมีคนอยู่ไม่น้อย อันหลิหยุนได้เห็นประสิทธิภาพของตำหนักกั๋วกงอีกครั้ง พวกนางมีคนจำนวนมาก

ทั้งตัวใหญ่ตัวเล็ก คนแก่คนสาวรวมๆแล้วยี่สิบกว่าคน กำลังพูดคุยกันอยู่ภายในลาน ต่างคนต่างก็ทำงานของตนเอง